همان مردان آشنا

ظهور ستاره‌های درجه یک در دیگر تیم‌های آمریکای جنوبی، جایگاه آرژانتین و برزیل را به خطر انداخته و البته نقش مربیان نوگرایی را که روی نیمکت این تیم‌ها نشسته‌اند، نباید نادیده گرفت.

مسی، نیمار و رفقا

یک سال قبل بود که شیلی با نمایش‌های خوبش در جام‌جهانی، توجهات زیادی را به خود جلب کرد. آنها اکنون به عنوان میزبان کوپا آمریکا، یکی از مدعیان اصلی قهرمانی هم هستند اما میزبانی، تنها امتیاز شیلی محسوب نمی‌شود. آنها با ستاره‌هایی مانند کلودیو براوو(بارسلونا)، گری مدل (اینتر)، مائوریسیو ایسلا (یوونتوس)، آرتورو ویدال (یوونتوس) و الکسیس سانچز(آرسنال)، کاملا از ظرفیت قهرمانی برخوردارند.

کلمبیا هم مانند شیلی با تیمی پرستاره‌تر در مقایسه با همه دوره‌های دو دهه اخیر، پای به کوپا آمریکای 2015 می‌گذارد. «کافه‌چی‌ها» با داشتن داوید اوسپینا(آرسنال)، کریستین زاپاتا(میلان)، خوان کوادرادو(چلسی)، خامس رودریگز(رئال مادرید)، رادامل فالکائو(موناکو)، جکسون مارتینز(پورتو) و کارلوس باکا (سویا) حریفی سرسخت برای دیگر مدعیان هستند.

اروگوئه هم گرچه لوئیس سوارز را به دلیل محرومیت در اختیار ندارد اما با داشتن دیه گو گودین(اتلتیکو مادرید)، کریستین رودریگز(اتلتیکو مادرید) و ادینسون کاوانی(پاری سن‌ژرمن) به دفاع از عنوان قهرمانی فکر می‌کند.

البته بیشتر ستاره‌های جام را باید در دو تیم برزیل و آرژانتین جستجو کرد. گرچه سله‌سائو بعد از نتایج ناامیدکننده در جام‌جهانی 2014 با جوانگرایی مواجه شده اما همچنان با داشتن داوید لوئیز، مارکینیوس و تیاگو سیلوا (هر سه از پاری‌سن‌ژرمن)، ویلیان (چلسی)، کوتینیو (لیورپول)، فرناندینیو (منچسترسیتی)، روبینیو (سانتوس) و نیمار (بارسلونا) تیم پرستاره‌ای است. آنها پس از جام‌جهانی، در همه دیدارهای دوستانه‌شان به پیروزی رسیدند و با روحیه‌ای بالا، پا به این رقابت‌ها می‌گذارند.

آرژانتین بعد از نایب قهرمانی در جام‌جهانی اکنون به دنبال قهرمانی در کوپا آمریکاست؛ رقابت‌هایی که در دو دهه اخیر در فتح آن ناکام بوده و حتی در دوره قبلی که میزبانی رقابت‌ها را برعهده داشت هم نتوانست جام را بالای سر ببرد. آلبی سلسته برای رسیدن به این هدف، روی درخشش ستاره‌هایی مانند پابلو زابالتا، مارتین دمیکلیس، سرخیو آگوئرو (منچسترسیتی)، مارکوس روخو و آنخل دی ماریا (منچستریونایتد)، روبرتو پریرا و کارلوس ته وز (یوونتوس)، خاویر پاستوره (پاری سن ژرمن)، گونزالو هیگواین (ناپولی)، خاویر ماسکرانو و لیونل مسی (بارسلونا)، حساب باز کرده است.

اگر اتفاق غیرمنتظره‌ای رخ ندهد، سرنوشت جام را یکی از همین ستاره‌ها رقم خواهد زد؛ ستاره‌هایی که بعد از یک فصل پرفشار در رقابت‌های اروپایی، باید از آخرین انرژی و انگیزه‌شان برای موفقیت در کوپا آمریکا استفاده کنند.

نیمکت‌های داغ

فوتبال آمریکای‌جنوبی علاوه بر صادر کردن ستاره‌های بزرگ، سال‌هاست که مربیان بزرگی هم به فوتبال دنیا معرفی می‌کند؛ پس چندان تعجب‌برانگیز نیست که چند تا از این مربیان درجه یک را در کوپا آمریکا روی نیمکت این تیم ببینیم. خورخه سامپائولی آرژانتینی که با شیلی در جام‌جهانی 2014 تا آستانه حذف کردن برزیل میزبان هم پیش رفت، این بار نه برای غافلگیر کردن حریفان که برای کسب جام، تیمش را راهی مسابقات خواهد کرد. بسیاری معتقدند او بخوبی توانسته شیلی را به روزهای خوب حضور مارسلو بیلسا برگرداند و اگر شیلی در این جام به موفقیت برسد، مربیان بعدی شیلی نه با بیلسا که با سامپائولی مقایسه خواهند شد.

همان اندازه که در سال‌های اخیر سامپائولی در شیلی موفق بود، خوزه پکرمن هم در تیم ملی کلمبیا تحول ایجاد کرد. بسیاری در کلمبیا، تئوریسین آرژانتینی را عامل ظهور اولین نسل طلایی فوتبال این کشور بعد از دهه 1990 می‌دانند و اکنون امیدوارند که او بتواند با این نسل به یک افتخار قابل ذکر دست پیدا کند؛ کاری که اسکار تابارز چهار سال قبل با تیم ملی اروگوئه انجام داد.

تابارز در کوپا آمریکای 2011، تیمی متوازن از بازیکنان جوان و باتجربه را در اختیار داشت اما بعد از موفقیت در آن رقابت‌ها، اروگوئه مسیر نزولی را طی کرد و این بار با شرایطی کاملا متفاوت پا به این تورنمنت می‌گذارد؛ بدون بسیاری از ستاره‌های دوره قبل و این کار را برای دفاع از عنوان قهرمانی دشوار می‌کند.

افول اروگوئه، این فرصت را در اختیار آرژانتین و برزیل قرار می‌دهد تا با قهرمانی در این دوره، فاصله با این تیم در تعداد قهرمانی در کوپا آمریکا را کم کنند. دونگا در دومین مقطع حضورش روی نیمکت سله‌سائو، تیمی شکست‌ناپذیر ساخته که در ماه‌های اخیر نتایج بسیار خوبی کسب کرده است؛ هرچند حضور در یک تورنمنت رسمی شرایط کاملا متفاوتی دارد. آرژانتین هم بعد از جام‌جهانی تغییراتی روی نیمکت داشت و جراردو مارتینو جای الخاندرو سابه یا را گرفت. تیم او در یک سال اخیر خوب نتیجه گرفته اما شاید خستگی ستاره‌های اصلی تیم، این بار هم برای آلبی سلسته دردسرساز شود.

میگل هررا (مکزیک)، گوستاوو کینتروس (اکوادور)، مائوریسیو سوریا (بولیوی)، رامون دیاز (پاراگوئه)، وینفرد شافر (جامائیکا)، ریکاردو گارسیا (پرو) و نوئل سان ویسنته (ونزوئلا) هم دیگر مربیان حاضر در جام هستند که گرچه تیم‌های‌شان شانس چندانی برای قهرمانی ندارند، اما می‌توانند پدیده‌های جام لقب بگیرند.

بهنام جعفرزاده / جام‌جم