این محموله، دست اموات نمی‌رسد

ما در این وضعیت، فکرهای دردناک داریم و دچار اندوه می‌شویم چه وقتی تاج گل‌های دو طبقه یک میلیون تومانی آراسته به لیلیوم‌ها و آنتریوم‌ها و ارکیده‌های مغرور را تماشا می‌کنیم و چه هنگامی که از کنار یک طبقه‌ای‌های خلوت با انبوه گلایل رد می‌شویم که هر کدام بین 150 تا 300 هزار تومان می‌ارزد.

شمار تاج گل‌های مراسم ترحیم در خیابان میرداماد، خیلی وقت‌ها حتی به 30 – 40 عدد هم می‌رسد که یعنی اگر بستگان مرحوم، ارزان‌ترین را سفارش داده باشند، دست‌کم 4.5 تا شش‌میلیون تومان و اگر گران‌ترین‌ها را انتخاب کرده باشند حدود 30 تا40 میلیون تومان صرف خریدشان شده است.

بستگان برخی متوفیان طوری بر سر باشکوه بودن تاج گل‌های‌شان با هم رقابت می‌کنند که انگار تحفه‌های‌شان مستقیم به مقصد دنیای دیگر پست می‌شود و می‌رسد دست اموات اما حقیقت این است که زیر آن پارچه کتان دو سرگره زده، جسم از روح جامانده ساعتی پس از سوگواری زیر خاک می‌رود و صاحبش آن‌قدر حساب و کتاب‌های مهم در آن دنیا دارد که با خبر نمی‌شود برای مراسم سوگواری‌اش چه نوع گلی سفارش داده‌اند.

اسکناس‌های رنگی که گل می‌شوند و دو سه روز بعد پلاسیده و هیچ، گرچه شاید به چشم آدم‌های طبقات مرفه نیاید اما می‌تواند به جای گل شدن، زندگی خیلی‌ها را نجات بدهد. فکرهای دردناک ما خبرنگارها همین‌هاست که ناچارمان می‌کند با رد شدن از مقابل هر تاج گل، از خودمان بپرسیم این هزینه‌های صرف شده، می‌توانست داروی چند بیمار صعب‌العلاج شود؟ کرایه خانه چند فقیر می‌شد؟ چند دانش‌آموز و دانشجوی بی‌بضاعت می‌توانست با آن تحصیل کند؟ چند مدرسه نیمه کاره در مناطق محروم با آن تکمیل می‌شد؟ می‌توانست شکم چند یتیم را سیر کند؟ و...

اسکناس‌ها اگر صرف این امور می‌شد، شک نکنید صرف دعای خیر می‌شد و یکراست می‌رسید دست همان اموات سفر کرده که چشم انتظار خیرات بستگان و آشنایان‌شان هستند. شاید به همین علت است که چند سالی است بستگان برخی فوت شده‌ها، هزینه خرید گل را صرف امور خیریه می‌کنند و به جای گل‌های واقعی، تاج گل‌های مصنوعی ارزانقیمت نمادین می‌گذارند. راستی، شما وقتی از مقابل تاج گل‌های مراسم ترحیم رد می‌شوید بجز تحسین زیبایی‌شان، به چه فکر می‌کنید؟!

مریم یوشی‌زاده / جام‌جم آنلاین