پسرانی که به راه پدر می‌روند

کریستین مالدینی در میلان در تلاش است مانند پدرش پائولو به یک فوق‌ستاره فوتبال ایتالیا تبدیل شود. هزاران کیلومتر آن‌سوتر از ایتالیا فرزند یکی دیگر از ستاره‌های اسبق میلان فوتبال را فرا می‌گیرد. ریوالدینهو، فرزند ریوالدو است که زیرنظر پدرش تمرین می‌کند تا جوکوبونیتو را یاد بگیرد و جا پای پدرشان بگذارد.

پسران ستاره‌ها

هاگی از فاصله 25 یاردی توپی را با پای چپ از نقطه کرنر ارسال می‌کند. کلایورت پیش از این‌که با ضربه سر شیرجه‌ای کار را تمام کند، مانند سایه‌ای از پدرش وارد محوطه جریمه می‌شود. دو بازیکنی که پیراهن بارسلونا را بر تن دارند به زیدان نزدیک می‌شوند و او را احاطه می‌کنند. یانیس، جاستین و انزو پسران جوان گئورگه هاگی، پاتریک و زین‌الدین هستند که این‌گونه در تقابل تیم‌های جوانان باشگاه ایشان به مصاف حریفانشان می‌روند و ما را به یاد پدرانشان می‌اندازند. آنها راه پدرانشان را دنبال می‌کنند و فیلم‌هایی را که گاهی اوقات والدین‌شان از آنها می‌گیرند در شبکه‌های اینترنتی قرار می‌دهند. اینها تنها فرزندان فوتبالیست‌های مطرح دنیا نیستند که چنین راهی را می‌روند. در اینجا بازیکنان دیگری هم داریم؛ مانند جو ون‌درسار، جیووانی سیمئونه و...که لیستی از آنها را در ادامه می‌خوانیم.

دوانته کول 19 ساله، منچسترسیتی، فرزند اندی کول

دیگو پویت 19 ساله، وستهام، فرزند گوستاوو پویت

نیال کیون 19 ساله، ریدینگ، فرزند مارتین کیون

جک بارمبی 19 ساله، لسترسیتی، فرزند نیک بارمبی

یانیس هاگی 16 ساله، بارسلونا، فرزند گئورگه هاگی

جاستین کلایورت 15 ساله، آژاکس، فرزند پاتریک کلایورت

کریستین مالدینی 18 ساله، میلان، فرزند پائولو مالدینی

ریوالدینهو 19 ساله، موگی میریم فرزند ریوالدو

رومارینهو 20 ساله، برزیلیانه فرزند روماریو

جیووانی سیمئونه 19 ساله، میلان، فرزند دیگو سیمئونه

جو ون‌درسار 16 ساله، آژاکس فرزند ادوین ون‌درسار

انزو و لوکا زیدان 19 و 16 ساله، رئال‌مادرید، فرزندان زین‌الدین زیدان

ژنتیک یا اکتساب؟

این توالی فوتبال در یک خانواده مربوط به ژنتیک آنهاست یا این‌که علاقه‌ای است اکتسابی که یک فرزند از پدرش به دست آورده است؟ این سوال را در حرف‌های فوتبالیست‌هایی که فرزندانشان در فوتبال حرفه‌ای حضور دارند، شاید بتوان پیدا کرد. پل اینس از ضربات فرزندش که بتازگی وارد فوتبال شده لذت می‌برد و یاد روزهایی می‌افتد که همراه تام در آپارتمانش در میلان زندگی می‌کرد. «خیلی ناگهانی متوجه شدم که او چپ‌پاست. مساله عجیبی بود. او فقط دوست داشت به توپ ضربه بزند.» یادآوری روزهای کودکی تام زمانی برای بازیکن اسبق تیم ملی انگلیس و تیم اینتر اتفاق می‌افتد که بازی وی را به عنوان یک بازیکن کناری در تیم هال سیتی تماشا می‌کند. «سپس متوجه شدم که او تا چه اندازه توانایی بالایی در حمل توپ دارد و به نظر طبیعی می‌آمد.»

در سوی دیگر لندن پسر مارتین کیون در حال تبدیل شدن به یک فوتبالیست بزرگ است. نیال نوزده ساله در حال رشد فوتبالی در تیم ریدینگ است و در تیم بزرگسالان یک بازیکن ذخیره محسوب می‌شود. اما دفاع اسبق تیم آرسنال و تیم ملی انگلیس می‌گوید از کودکی پسرش را با فوتبال آشنا کرده و می‌خواهد از وی یک بازیکن بزرگ بسازد: «وقتی متولد شد فکر نمی‌کردم که فرزندم به یک فوتبالیست تبدیل شود. اما باید به این فکر کنیم که گاهی اوقات در ژن‌هایمان چیزهایی است که ممکن است به فرزندانمان منتقل شود. شما همیشه مراقبشان هستید و از نزدیک کارشان را دنبال می‌کنید و این همان چیزی است که می‌تواند آنها را حرکت دهد و به دنبال توپ بفرستد. برای او انجام این کارها طبیعی است در حالی که دیگران باید اینها را یاد بگیرند، اما هنوز به طور قاطع اعتقاد دارم که این چیزها از محیط به دست می‌آید. یکی از پسران من فوتبالیست است و دیگری خبرنگار که درباره فوتبال همه چیز را می‌داند.»

پسر گوستاوو پویت اروگوئه‌ای 19 سال دارد که از آگوست 2014 کارش را در تیم وستهام شروع کرده است. سرمربی کنونی تیم ساندرلند با نظر کیون موافق است و می‌گوید زندگی در یک فضای فوتبالی به شکل‌گیری شخصیت شما کمک می‌کند.‌ «فکر می‌کنم او شانس زیادی دارد تا در فوتبال موفق شود، چراکه با فوتبال نفس کشیده، زندگی کرده، خوابیده و غذا خورده است. او بجز فوتبال نگران هیچ چیز دیگری نیست. او فقط به فوتبال فکر می‌کند. دوست دارم مربی‌اش باشم، اما در حال حاضر نمی‌توانم رفتار منصفانه‌ای در قبالش داشته باشم. فکر می‌کند بازیکنانی که روی نیمکت نشسته‌اند، قبول می‌کنند که من پسر خودم را بازی دهم؟ نه. به همین دلیل حالا نمی‌توانم مربی‌اش باشم.»

مقایسه با پدران

پسران کلایورت و ون‌درسار هر دو در آژاکس بازی می‌کنند؛ یعنی همان کاری که پدرانشان می‌کردند. یکی گلزنی می‌کند و دیگری مانند پدرش درون دروازه ایستاده است. آنها خیلی شبیه پدرانشان هستند همان‌طور که ریوالدو مانند پدرش گلزنی می‌کند. بتازگی او گلی زد که همه را یاد ریوالدو انداخت. توپ را با سینه کنترل کرد و با ضربه‌ای رو پا دروازه حریف را گشود. مانند هت تریکی که سال 2001 مقابل والنسیا داشت. این مقایسه چیزی است که شاید این پسران علاقه‌ای به آن نداشته باشند. پل اینس در این باره توضیحاتی دارد که قابل توجه است: «فکر نمی‌کنم برای توماس شرایط سختی باشد، چراکه او هویت خودش را در فوتبال دارد. خیلی از مردم مقایسه‌ای بین من و او انجام نمی‌دهند چراکه به عنوان یک بازیکن او تفاوت زیادی با من دارد.»

مارتین کیون هم درباره این مساله نظر خودش را دارد: «ما در خانه‌مان محوطه‌ای داریم که در آن روی چیزهایی که باید حتما یاد بگیرد، کار می‌کنیم. من گاهی اوقات خیلی از چیزهای خودم را در فرزندم می‌بینم، اما این را می‌دانم که او می‌خواهد خودش باشد. قدم بعدی این است که او برای خودش تصمیم بگیرد و به عنوان یک بازیکن هویت خودش را شکل دهد. من معتقدم والدین باید به فرزندانشان اجازه دهند که بازی کنند و از سوی دیگر جایگاه خودشان را بدانند. به عنوان یک فوتبالیست قدیمی من از فرزندم حمایت می‌کنم و جایگاهم را می‌دانم؛ چیزی که در رابطه با پدرم هم وجود داشت. من پنج گل زدم، اما او به من می‌گفت باید شش گل بزنی.»

عرفان خماند / جام‌جم