خوابیدی بدون لالایی و قصه

بابت چه گناه و به تاوان کدامین اشتباه را فقط آن که جان داده و ستانده می‌داند و از اسرارش آگاه است. مرگ به اندازه خود زندگی پیچیده و مبهم و ناشناخته است و در قالب هیچ یک از مناسبات این دنیای خاکی نمی‌گنجد و توجیه نمی‌شود.

به گروهی قرابت دارد و به دسته‌ای دیگر فاصله بعید. یکی صد ساله می‌شود و دیگری از بطن مادر خارج نشده، می‌رود به دنیای دیگر. اما مرگ هر چه هست بسیار به بنی بشر نزدیک است و هر آن امکان دارد که گریبان را بچسبد، دو دستی و رها نکند که نتیجه‌اش می‌شود همان به رحمت خدا رفتن، در اصطلاح عامیانه و به بیان محترمانه‌اش البته.

اما مرگ کودکان خود معمایی است مضاعف. هنوز نیامده می‌روند، بی‌جرم و بی‌جنایت. گل‌هایی که نشکفته، پژمرده و پرپر می‌شوند. سهم‌شان از زندگی اندک است، سالی و ماهی و روزی و حتی ساعتی، دقایقی، دقیقه‌ای.

به همین نسبت بارشان از گناه و پلشتی هم ناچیز است؛ شاید به اندازه پشیزی یا به طور کل هیچ؛ صاف، سفید، پاک پاک. بی‌گناهی در اوج، پاکی رشک برانگیز، معصومیت از دست نرفته. جنت مکان هستند بی‌گمان و این وعده الهی است.

کوچ کودکان معصوم فارغ از تاثری که برای بازماندگان و بخصوص پدر و مادر خلق می‌کند، اما برای همه عبرت‌آموز هم هست.

این که ملک‌الموت پیر و جوان و میانسال و کودک نمی‌شناسد و چون اجل برسد دیگر رسیده و راه فراری از آن نیست و اگر فرصت زندگی را بخت بدانیم چه بلند اقبال بوده‌ایم که تا امروز زندگی کرده‌ایم و صبح را به شام رسانده‌ایم و شام را به صبح.

پس باید قدر دانست این فرصت را که روزی سرانجام مهلتش به پایان می‌رسد، برآمده از وعده‌ای دیگر.

قطعه کودکان در هر آرامگاهی که باشد؛ چه بهشت رضا و چه بهشت زهرا، قطعه‌ای است از بهشت که فرود آمده روی این زمین خاکی و همه آنان که آرمیده‌اند پاک پاک، عاری از هر نوع گناه و معصیت، چونان فرشتگان.

محسن محمدی - گروه رادیو و تلویزیون