غزال تیزپا به تبریز رسید

او در روزی که استرالیایی‌ها دروازه تیم ما را به رگبار بسته بودند در نقش یک فرشته نجات ظاهر شد و با یک گل طلایی، شادی و آرامش را برای مردم ایران به ارمغان آورد. زمانی که او توپش را وارد دروازه «مارک بوسنیچ» کرد، وزن کره زمین به اندازه 60 میلیون نفر سبک‌تر شد. در آن لحظه ایرانی‌هایی که آرام و قرار نداشتند از زمین کنده شدند و فریاد شادی سر دادند.

زمین و زمان دست به دست هم دادند تا خداداد عزیزی در آن روز تاریخی بدرخشد. جمله ماندگار جواد خیابانی، گزارشگر فوتبال فیلم دراماتیک روز هشتم آذر را تکمیل کرد. او در حالی که نام «خداداد عزیزی» را فریاد می‌زد گفت: این غزال تیزپای فوتبال ماست. صفت اختصاصی «غزال تیزپا» بخوبی روی نام خداداد نشست و هنوز هم مردم او را با همین صفت می‌شناسند. خداداد عزیزی در خانواده‌ای تهیدست بزرگ شد و خودش هم تا قبل از ورود به تیم ملی وضع مالی خوبی نداشت. سرانجام مادرش را به دلیل ناتوانی مالی برای درمان در سال ۶۹ از دست داد. در فیلم مستندی که درباره بازی‌های مقدماتی جام جهانی 98 فرانسه ساخته شده او را بر سر قبر مادرش می‌بینیم که اشک می‌ریزد و می‌گوید: کاش بخشی از ثروت کنونی‌ام را در زمان حیات مادرم داشتم و...

خداداد عزیزی بازیکن بلندپروازی نبود. او استعداد ذاتی داشت که پیشرفتش را در زمین چمن تضمین می‌کرد. او بیرون از زمین چمن بدقلقی می‌کرد و نمی‌توانست با مربیانش کنار بیاید. خداداد همچون علی کریمی و مجتبی محرمی یک یاغی بود که همیشه اعتراض و عصیان را بر صلح و آشتی ترجیح می‌داد. پس از آن گل تاریخی راهی آلمان شد و چندسالی لباس باشگاه کلن آلمان را بر تن کرد. سال 1380 به ایران بازگشت و یکی از بازیکنان پاس تهران شد. او که نمی‌توانست با سختی‌های پایتخت ایران کنار بیاید مشهد را برای زندگی انتخاب کرد و مربیگری تیم‌های ابومسلم و پیام مشهد را به عهده گرفت. عزیزی از ماه گذشته به غرب کشور رفته و مسئولیت هدایت تیم دسته یکی «شهرداری تبریز» را قبول کرده است. او که تیم ایران را به فرانسه برد؛ الان برای رساندن تیم پرطرفدار تبریزی به لیگ برتر تلاش می‌کند.