داستان سیب و صحنه

ظاهرا امسال سیب بر خلاف جهت سال گذشته چرخیده و وارونه شده است. حسین طاهری، مدیرکل مرکز هنرهای نمایشی استعفا داد و اردشیر صالح‌پور، دبیر این دوره از جشنواره تئاتر فجر حکم سرپرستی مرکز هنرهای نمایشی را روز گذشته از علی مرادخانی دریافت کرد. سال گذشته همه متعجب بودند از اتفاقی که افتاد و تصورش را هم نمی‌کردند قرار باشد این اتفاق دوباره رخ دهد، آن هم به صورت معکوس! در هر صورت اتفاقات امسال تئاتر می‌تواند برای همیشه در خاطر مدیران فرهنگی کشور بماند تا تکرار نشود، تا بار دیگر مدیران غیرتئاتری را هرچند که در عرصه مدیریت توانمند هم باشند وارد این عرصه نکنند. نه اسماعیل عالی‌زاد تئاتری بود و نه حسین طاهری. هیچ‌یک هم نتوانستند رابطه خوبی با هنرمندان این عرصه برقرار کنند و به تبع آن نتوانستند عمر طولانی در سمت‌های خود داشته باشند یا اندک‌رضایتی از اهالی تئاتر جلب کنند.

طاهری در حالی رفت که خاطرات تلخی از دوران حضورش در مدیریت تئاتر کشور برای هنرمندان این عرصه بجا گذاشت. آنقدر که از چند ماه پیش اغلب یکصدا بر رفتن این مدیر تاکید داشتند و معتقد بودند این مدیر نمی‌تواند هیچ کاری برای تئاتر کشور انجام دهد. البته این در حالی است که طاهری در متن استعفای خود بگونه‌ای رفتار کرده که توپ را در زمین دیگری بیندازد و از بار همه آنچه که هنرمندان بر دوشش گذاشته‌اند، شانه خالی کند. هنرمندان معتقد بودند طاهری فضای تئاتر را نمی‌شناسد، از زمان حضورش بر مدیریت تئاتر هیچ کاری انجام نشده است و همچنین مدیریت انقباضی او به نفع تئاتر کشور نیست.حالا طاهری رفته است و با همه نارضایتی‌های بجا مانده از یک سال گذشته یک درس برای مسئولان می‌ماند؛ این‌که وقتی هنرمندان از وجود یک مدیر یا عملکرد او ناراضی هستند حتما دلایلی برای این موضوع دارند و وقتی جمع کثیری از آنها بر سر چنین موضوعی متفق‌القول هستند بحثشان از سود و زیان‌های شخصی گذشته و حتما با مساله یا معضلی اساسی روبه رو هستند که نباید از کنار آن ساده گذشت.

زینب مرتضایی‌فرد‌ /‌ گروه فرهنگ و هنر