هزار وعده خوبان ...

اما متاسفانه با این‌که ما در اطلاع‌رسانی وعده‌های مسئولان گوی سبقت را از یکدیگر می‌رباییم، اما در پیگیری این وعده‌ها و پرسش از تحقق آنها اشتیاق چندانی داریم، به ویژه زمانی‌که این وعده‌ها درباره خودمان باشد.

سال‌هاست که مسئولان به ما خبرنگاران وعده‌های مختلفی می‌دهند، از مسکن و انواع بیمه گرفته تا خدمات رفاهی و.... زمانی که وعده‌اش را به ما می‌دهند حسابی کیف می‌کنیم و مرام و معرفت مسئول مربوط را تحسین می‌کنیم ولی یکی دو روز که می‌گذرد یادمان می‌رود که بیمه چی شد؟ مسکن کجا رفت و وعده‌های دیگر به کجا انجامید؟

شاید ما هم در ناخودآگاهمان عادت کردیم که وعده و وعیدها یا محقق نمی‌شود یا آنقدر در هزارتوی بروکراسی اداری و تشریفات و این دولت و آن دولت و این مسئول و آن مسئول می‌ماند که تا عملی شود موی من خبرنگار سپید شده است.

مثالش سامانه‌ای است برای ساماندهی و مستندسازی سوابق و آثار خبرنگاران کشور که با تغییر مدیران معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و تغییر آیین‌نامه‌ها و بخشنامه‌ها، هر بار وضع خبرنگاران و روزنامه‌نگاران مورد پایش و بررسی مجدد قرار می‌گیرد یا صندوق حمایت از هنرمندان، نویسندگان و روزنامه‌نگاران است که ظاهرا وظیفه ارائه خدمات رفاهی و اجتماعی به خبرنگاران را بر عهده دارد، اما محدودیت‌هایش خبرنگاران و روزنامه‌نگاران اندک‌شماری را در زمره افراد صاحب صلاحیت قرار می‌دهد.

مشکلات و گرفتاری خبرنگاران و روزنامه‌نگاران بویژه آنان که به صورت حق‌التحریر کار می‌کنند و دستشان به جایی بند نیست که جای خود دارد و آنقدر زیاد است که حتی اشاره تیتروار به آنها از حوصله این نوشته خارج است.

با این همه، این روزها که نمایشگاهی به نام مطبوعات به راه است و بیشتر مسئولان شوق بازدید از آن را دارند، بهتر نیست ما مطبوعات‌چی‌ها به جای پرداختن دوباره به این مسئولان در رأس اخبارمان، مشکلاتمان را با آنها در میان بگذاریم؟ وعده‌هایشان را گوشزد کنیم و بپرسیم که آقا یا خانم مسئول چه شد آن وعده و وعیدها؟

و سر آخر بپرسیم‌شان هزار وعده خوبان چرا یکی وفا نکند؟ اصلا وفا هم نکرد. اشکال ندارد، دست‌کم یکی صادقانه بیاید در چشم‌هایمان نگاه کند و به ما بگوید ای اهالی رسانه، بی‌خیال مثلا وعده مسکن در دولت قبل شوید!

کمیل انتظاری - گروه فرهنگ و هنر