دعوت به یک ملاقات

این شب‌ها در تالار اصلی مجموعه تئاترشهر نمایشنامه مشهور و تاثیرگذاری به شکلی متفاوت روی صحنه رفته است و کمتر کسی را می‌شناسیم که اهل مطالعه و هنر نمایش باشد و نام «ملاقات بانوی سالخورده» را نشنیده باشد، نمایشنامه‌ مشهور فردریش دورنمات سوئیسی که تبدیل به شاهکاری جهانی شده است و در ایران هم دوبار روانشاد سمندریان آن را روی صحنه برده است، یک بار در مراسم گشایش تالار مولوی و دیگر بار در سال 86 در همین تالار اصلی تئاترشهر.

حالا پس از هفت سال دوباره تئاترشهر میزبان این شاهکار است، نمایشنامه‌ای که با خلاقیت و ریزبینی مثال‌زدنی سقوط اخلاقیات در انسان مدرن را به تصویر می‌کشد، تاثیرگذاری ثروث بر جزئی‌ترین روابط انسانی جهان معاصر را حتی در دل خانواده‌ها به چالش می‌کشد و از قیام بی‌عدالتی برای برپا کردن عدالت سخن می‌گوید و شاید همین درونمایه است که مخاطب را در مواجهه با این متن و در هر اجرایی، دوباره و دوباره درگیر می‌کند.

اما اگر این نوشته را یک دعوت‌نامه فرض کنید برای نشستن پای این نمایش (و نه یک نقد تخصصی) باید به مهم‌ترین ویژگی این کار در اجرای اخیرش یعنی حضور عروسک‌ها هم اشاره کرد، گرچه نمی‌توان این کار را به دلایلی که فرصت بیان و شرح آن نیست یک کار عروسکی با تمام ویژگی‌های لازم و کافی دانست ولی دست‌کم نوع تماشای هادی‌ حجازی‌فر در مقام کارگردان به نمایشنامه دورنمات و فضاسازی‌ها و کمی افزودنی‌های ایرانی به آن باعث شده است نمایشی جذاب برای مخاطب عام و خاص اجرا شود که نه‌فقط در فضای کسالت‌بار فعلی تئاتر ایران غنیمت است بلکه به واسطه بازگشت عروسک‌ها به صحنه اصلی تئاترشهر جای دست مریزاد هم دارد.

سینا علی‌محمدی - دبیر گروه فرهنگ و هنر