فینال به وقت انسانیت

امشب فینال جام‌جهانی است؛ جایی که میلیارد‌ها نفر در سراسر دنیا چشم‌ها به صفحه تلویزیون خیره نگاه می‌دارند تا ببینند در پایان فوتبال غریزی آمریکای جنوبی با حضور لیونل‌مسی جام را بالای سر می‌برد یا فوتبال منضبط آلمان‌ها به فرماندهی توماس مولر... چند میلیون کودک در سراسر جهان پیراهن بازیکن محبوب خود را برتن می‌کنند و با هر حرکتی آماده‌اند که از فرط هیجان منفجر شوند...، اما در همین نزدیکی ما کودکانی هستند که انفجار برای آنها معنای ملموس‌تری دارد، آنها بهتر از هرکس دیگری می‌دانند که انفجار چگونه می‌تواند، خانه‌ای را ویران کند. زیر بغل‌های یک همبازی قدیمی دو چوب دست بدهد تا دیگر تا هیچ‌وقت نتواند همراه آنها به دنبال توپ بدود. آنها بمب را می‌شناسند؛ خیلی واقعی‌تر از بمب‌های فصل نقل و انتقالات حتی داغ‌تر از انتقال لوئیس سوارس به بارسلونا!

بمبی که آنها می‌شناسند، آن‌قدر داغ است که می‌تواند پدر را به جایی منتقل کند که هر وقت دلشان برایش تنگ می‌شود. جایی به غیر از آسمان ندارند که به آن نگاه کنند و اشک بریزند.

خیلی دور نرویم. همین بغل دستمان، در همین عراق. آیا کسی پیدا می‌شود به این مردان داعش بگوید که برای وحشت‌آفرینی برای کشتن، برای سربریدن، برای شلیک کردن وقت خیلی هست؛ یک امشب را بی‌خیال شوید.

امشب شب کودکانی است که تا وقتی زنده‌اند، می‌خواهند از خاطره یک جام‌جهانی با حضور مسی و دیگران تعریف کنند. امشب، فقط امشب کشتن را متوقف کنید و بگذارید این کودکان و حتی بزرگسالان، بنشینند و یک فینال را بی‌هیچ ترسی تماشا کنند.

فقط عراق نیست که در غزه، همان جایی که این روزها که از آسمان بمب‌ها صدای مرگ را پخش می‌کنند، آیا می‌توان به اندازه 90 دقیقه فوتبال و فوقش دو وقت اضافه و در نهایت ضربات پنالتی، این صدا را خفه کرد؟

کودکان غزه هم حق دارند، خیلی هم حق دارند، به اندازه من و تو حق دارند که یک امشب را بدون هیچ هراسی به تماشای بازی فوتبال بنشینند.

غزه و موصل و حلب ندارد؛کاش همه آنهایی که حیاتشان در کشتن معنا پیدا می‌کند. یک امشب، حداقل ابزار سلاخی را به کناری بگذارند و خودشان هم پای تلویزیون بنشینند، شاید بعد از بازی فهمیدند که در دنیا به غیر از شلیک کردن و کشتن، کارهای مفرح‌تری هم هست! نفهمیدند هم به جهنم‌! لااقل به دیگران این فرصت را بدهند که یک امشب را از فینالی که چهار سال انتظارش را می‌کشیدند، لذت ببرند.

کاش می‌شد، کاش اراده‌ای بود که دنیا در همین فاصله‌ای میان سوت شروع و پایان بازی فینال به خاطر کودکان مظلوم غزه و موصل و هر جای دیگری که تیری کودکی را تهدید می‌کند، جهان بدون سلاح، دنیای بدون کشتن را تصور می‌کرد و ساعت‌ها امروز راس ساعت 30 دقیقه بامداد به وقت تهران، با نصف‌النهار انسانیت تنظیم می‌شد.

افشین خماند‌‌ /‌‌ جام‌جم