بیا عالی شویم

مثل قصه‌های ایرانی می‌ماند، مثل هفت‌خوان رستم، مثل سیمرغ عطار و... سفر بهانه‌ای است برای حرکت به سوی بهترین بودن و به سوی عالی شدن. طراحی این قصه‌ها این گونه است. هر مشکل در هر مرحله باعث قوی‌تر شدن می‌شود؛ در هر مرحله، در هر خوان. مسافر یک بخش از وجودش که تاکنون از آن غافل بوده را می‌شناسد و این گونه گام به گام تکمیل می‌شود. در مثل که جای مناقشه نیست، اما آیا بازی با بوسنی همان جایی است که بخشی دیگر از توانایی‌های ما بروز می‌کند و ما گل زدن در جام جهانی را هم تجربه می‌کنیم؟

راستش را بخواهید، حیف است که این تیم بدون گل از جام جهانی بازگردد. تیمی که از میزان تخیل همه ما خیلی بهتر بود، تیمی که همه را به تحسین واداشته است، تیمی که نشان داد فوتبال ایران برخلاف تصور خیلی‌ها به ورشکستگی نرسیده و هنوز هم برای دوست داشته‌شدن، چیزهای زیادی دارد. چیزهایی که فقط یک متخصص می‌توانست آن را ببیند و از درون آن همه شک و تردید بیرون بکشد.

امروز سومین گام است. در گام اول قدرت تدافعی خود را نشان دادیم و نشان دادیم از نظر ساختاری می‌توانیم یک تیم کامل باشیم. تیمی که ستاره‌اش در بیرون زمین ایستاده و از بارورشدن تفکراتش احساس غرور می‌کند. در گام دوم، موقعیت گل هم ایجاد شد و اگر بدشانس نبودیم، می‌توانستیم به آرژانتین گل هم بزنیم. حالا اما نوبت گام سوم است. بوسنی می‌تواند نقطه اوجی داشته باشد. نقطه اوجی برای یک شگفتی تازه. بوسنی را نمی‌توان از نیجریه و حتی آرژانتین ضعیف‌تر دانست. خیلی نباید فریب جدول را خورد. بوسنی هم برابر آرژانتین و بویژه مقابل نیجریه می‌توانست بازنده نباشد. این تیم با ادین ژکو، پیانیچ و ایبیسوویچ از بهترین تیم‌های اروپایی محسوب می‌شود، اما همه اینها باعث نمی‌شود ما سطح توقع‌مان پایین بیاید. تقصیر خود کارلوس کرش است که در مقابل آرژانتین، تیمش آنچنان خوب بود که حالا خیلی از ما نه به دنبال حل معادله صعود که در رویای بالاتر رفتن هستیم و پایه‌ استدلالمان هم آنچنان چوبین نیست. تیمی که مقابل آرژانتین، آن‌گونه بازی می‌کند، در مقابل دیگران هم می‌تواند؛ فقط باید از مرحله ما چقدر خوبیم عبور کنیم و عالی باشیم.

افشین خماند / جام‌جم