سربازان فراری

کسانی که همواره با افتخارات آنها خوشحال شده و از شکست‌شان متاثر گشته‌ایم و صد البته هیچ‌گاه بابت نفس شکست در میدان ورزش کسی این ملی‌پوشان را مواخذه نکرده است، چون معتقد بوده و هستیم که کم‌فروشی در ذات بچه‌های این آب و خاک نیست.

امروزه دیگر کمتر کسی است که از کارکردهای مختلف ورزش در حوزه‌های گوناگون بی‌اطلاع باشد از اقتصاد و جامعه بگیرید تا سیاست، جملگی به فراخور شرایط خاص زمان با ورزش ارتباط عمیقی می‌یابند و سیل پیام‌های تبریک و محبت‌آمیز مسئولان بلندپایه به جامعه ورزشی خود گویای اهمیت این مقوله در حوزه سیاست است.

باری، نمی‌خواهیم از بحث دور شویم و با یادآوری این نکته که همواره به سهم خود قدردان افتخارآفرینی قهرمانان ورزش کشور بوده و هستیم، موضوع قهر کادر فنی تیم ملی کشتی فرنگی همراه شاگردان نامدار آنها باعث شد تا در این باره نکاتی را یادآور شویم:

اگر منصفانه به شرایط ورزشکاران کشورمان نگاهی داشته باشیم، می‌بینیم به فراخور اهمیت و حوزه نفوذ هر ورزش در سطح جامعه، مجموعه ورزش کشور در حد توان خود برای قهرمانان ورزش کم نگذاشته است به‌طوری که در بحث پرداخت حقوق‌های ماهانه ـ گاه مقطعی بابت حضور در اردوهای تیم ملی ـ و گاه دائمی برای مدال‌های جهانی و المپیک و بازی‌های آسیایی از طریق صندوق حمایت از قهرمانان و ورزشکاران، مجموعه مدیریت ورزش بندرت این عزیزان را تنها گذاشته است، اما شگفتا که همین دیروز یکی از ورزشکاران ملی مدال‌آور ما که حدود 23 سال دارد حقوق ماهانه بیش از 700 هزار تومان را برای خود ناچیز می‌پندارد، تو گویی بخش اعظمی از جامعه حقوق‌بگیر ما از جمله کارمندان و کارگران ماهانه پنج میلیون تومان دریافت می‌کنند!

باید از این افراد که میانگین سن قهرمانی و مدال‌آوری‌شان پنج تا هفت سال است و پس از هر مدال پاداش‌هایی میلیونی دریافت می‌کنند، پرسید دیگر اقشار حقوق‌بگیر جامعه چند سال باید کار کنند و همه درآمد خود را کنار بگذارند تا مثلا به پاداش‌های 70، 100 و 200 میلیونی شما به خاطر مدال‌آوری‌تان در المپیک یا جهانی و‌ آسیایی برسند؟ تازه این بخش کوچکی از ماجراست و درآمدهای کلان ورزشکاران برخی رشته‌های میلیاردی که دیگر جای خود دارد، درآمدهایی که بخش عمده‌ای از آن را می‌توان نشأت گرفته از حضور این ورزشکاران در ترکیب تیم ملی ایران دانست و در اینجا هم نام تیم ملی برای آنها نان آورده است و نباید بابت ملی‌پوش بودن خود فخری به مردم بفروشند.

براستی در فرهنگ دینی و ملی ما قدرشناسی و شکرگزاری به عنوان یک ارزش همواره پذیرفته شده است و همه باید شکرگذار نعمت‌هایی باشیم که در اختیارمان است.

می‌پذیریم که افتخارآفرینی شما به نام ایران بوده و همه ما از این افتخارات شادمان شده و سر به آسمان غرور ساییده‌ایم، اما شماها نیز بپذیرید که نام ایران در حوزه ورزش نیز برای شما هیچی که نداشته، نان که داشته است و سیستم ورزش از این حیث در حد توان حمایت‌های لازم را انجام داده است.

نمی‌خواهیم بیشتر از اینها وارد مقوله فرصت‌های درآمدزایی برای ورزشکاران شده و خدای نکرده برخی سوءبرداشت قدرناشناسی ما از این افتخارآفرینان را استنباط کنند. اما قابل توجه کادر فنی تیم ملی کشتی فرنگی و شاگردان آنها که در فاصله دو هفته مانده تا جام جهانی تیم ملی را رها می‌کنند باید گفت به واقع شما نام این اقدام خود را چه می‌گذارید؟ شمایی که خود را سرباز کشور می‌دانید و البته از این سربازی کلی هم کشور به شما خدمت کرده است، آیا این حق را دارید که به ناگاه میدان جنگ با 9 کشور شرکت‌کننده در جام جهانی تهران(بیست و پنجم و بیست و ششم اردیبهشت) را رها کنید؟ اقدام شما به هر دلیلی که انجام شده باشد در این مقطع تنها عبارتی که می‌توان برای آن به کار برد سرباز فراری است و نه هیچ چیز دیگر.

تیم ملی نه ارث پدری شما و نه ارث پدری ماست، تیم ملی متعلق به این کشور است، نه‌فقط در حوزه ورزش که در همه حوزه‌ها و همه باید در حد توان خود و هر کس به سهم خود گوشه‌ای از کار را گرفته و در جهت سربلندی این کشور گام برداریم، حیف آن همه افتخار و افتخارآفرینی شما که با چنین اقدام به واقع بچه‌گانه هم خاطر مردم را مکدر کردید و هم خود را به سمتی می‌برید که به نوعی در‌های تیم ملی را برای خود می‌بندید.

راستی به این پرسش ما هم پاسخ بدهید، با فرض این‌که شورای فنی کشتی فرنگی و مدیریت فدراسیون کشتی مسبب این جریان هستند ـ که معتقدیم حداقل در این زمینه قصوری متوجه آنها نیست ـ آیا یک سرباز حق دارد میدان جنگ را خودسرانه رها کند چون از چشم و ابروی فلانی خوشش نمی‌آید؟ براستی رزمندگان ما با این طرز تفکر هشت سال مقابل دشمن متجاوز ایستادند؟ شهیدان زنده و ایثارگران ما بابت حماسه‌هایشان هر روز انتظار پاداش‌های چند صد میلیونی از بیت‌المال داشتند؟

باز هم بابت همه افتخارآفرینی‌هایتان از شما سپاسگزاریم و امیدواریم هر چه سریع‌تر تصمیم منطقی گرفته و از این بیراهه نشأت گرفته از سلیقه شخصی بازگشته و به راه منافع ملی برگردید، چون این اقدام احساسی شما فراتر از کم‌فروشی در یک میدان ورزشی و به نوعی بازی با منافع ملی است، همان ملتی که خود را سرباز آن می‌دانید.

امید توفیقی / گروه ورزش