در سایه اربابان

همیشه این سوال مطرح بوده که مدیریت شرکت کونامی به چه شکل است؟ یک اثر پشت اثری دیگر از این شرکت بیرون می‌آید و هیچ‌کدام به شاهکار تبدیل نمی‌شود. اگر یوبی سافت عنوان بی‌نقصی مانند Assassin’s Creed را می‌سازد و نسخه‌های بعدی آن را ارائه می‌کند، خب کونامی هم دائم در حال ارائه عناوین خاص و تعیین‌کننده‌ای به بازار است که جملگی در یکی از قسمت‌هایشان لنگ می‌زنند.

تازه‌ترین عنوان عرضه شده توسط این شرکت، یعنی «اربابان ظلمت‌ 2» از سری بازی‌های کاسلوانیا، هم از این ایراد در امان نبوده است. شاید دیگر وقتش رسیده باشد که سازندگان از خواب بیدار شوند و بفهمند مخفی‌کاری‌های ناپخته که به عناوین اکشن تحمیل می‌شود، جز بدبین کردن بازیکنان نسبت به آثار آینده شرکت هیچ ثمری ندارد. این کار نه در سری Prototype (که پس از عرضه، در استودیوی سازنده‌اش را تخته کردند) جواب داد و نه در سری شاهزاده پارس.

مهم نیست تبلیغات تلویزیونی و مصاحبه‌های ویدئویی چقدر در فروش ابتدایی اثرگذار باشد، زیرا دیری نمی‌پاید آمار فروش سیری نزولی به خود بگیرد. در قسمت دوم سری «اربابان ظلمت» از همان لحظات آغارین بازی، باید با مراحل مخفی‌کاری ناخوشایند کنار آمده و با داستان از هم گسیخته بازی بسازید تا به یک سوم نهایی رسیده و لذت واقعی را بچشید. جدا از ایرادات اینچنینی و بی‌سلیقگی‌های بازی‌های کونامی در طراحی گرافیکی بازی، با عنوان بدی طرف نیستیم.

رئیس‌های جذاب در اربابان ظلمت 2 که مبارزه‌های نفسگیری را رقم می‌زنند به یک پایان رضایت‌بخش منتهی می‌شود و دراکولا پس از قرن‌ها از خواب برمی‌خیزد و خود را درآرمان‌شهری مدرن می‌یابد. اولین برخوردش با دشمن خونی‌اش «زوبِک» صورت می‌گیرد. با وجود تمام نفرتی که بین آن دو وجود دارد، با هم به توافق می‌رسند دراکولای شیطان را از بین برده و در عوض زوبک طلسم فناناپذیری او را باطل کند.

برای تحقق این امر، دراکولا باید همه دستیاران شیطان را که در قالب مردان بانفوذ اجتماع فرو رفته‌اند، از بین ببرد. پس از پیش‌درآمد نسبتا خوب ابتدای بازی که دراکولا را در حال نبرد با دشمنان خود به تصویر می‌کشد، به این وقایع می‌رسیم که یک سقوط واقعی در ریتم داستان را رقم می‌زند. هر چه پس از آن هست، بظاهر آرمان‌شهری است که بویی از ذوق نبرده و در مقایسه با صحنه‌های فوق‌العاده دیدنی قسمت اول اربابان ظلمت، چیزی برای گفتن ندارد. در عنوانی که نوید نبردهای حماسی را می‌دهد و ضدقهرمانی مانند کنت دراکولا را در هسته خود دارد، این همه مخفی‌کاری و به سایه پیوستن جذاب و بجا نیست.

خوشبختانه آنهایی که در ساعات اولیه بازی صبور باشند، هدیه خوبی خواهند گرفت. وقتی بازی وارد افت و خیز روایی می‌شود اربابان ظلمت هم کم نمی‌گذارند؛ دو عنصر نسبتا تازه بازی، یعنی دوربین متحرک دستی و تمرکز بر جستجو، آن را از تمام عناوین سه‌بعدی قبلی کاسلوانیا تا به امروز متمایز کرده‌اند. با کنترل دستی دوربین، می‌توانید حرکات را دقیق‌تر و موثرتر اجرا کنید. آن‌قدر توانایی و قدرت جدید در بازی وجود دارد که از این حیث آن را یک سر و گردن بالاتر از قسمت قبلی بازی قرار دهد.

در اربابان ظلمت 2، مهارت‌های مربوط به هرسلاح ـ مانند تازیانه ظلمت، شمشیر پوچی و چنگال‌های اغتشاش ـ را جداگانه اخذ می‌کنید. هر سلاح یک پیمانه مخصوص به خود دارد که با استفاده از آن پر می‌شود. با پر شدن پیمانه، تجربه کسب شده به سلاح اختصاص می‌یابد و سطح تسلط و اثرگذاری آن را بالا می‌برد. تاکید بازی روی استفاده از تمام سلاح‌ها در موقعیت‌های مختلف، شاید سرعت مبارزات را پایین بیاورد، اما نوع تازه‌ای از استراتژی‌طلبی را به بازی می‌بخشد که در نوع خود ستودنی است.

در این قسمت به گشت و گذار هم توجه شده و نقشه بزرگ بازی زیر پای بازیکن است تا در حد علاقه‌اش عطش خود را رفع کند. متاسفانه نقشه بازی بشدت از لذت این تجربه می‌کاهد. نقشه‌ها به‌صورت بخش‌بخش در بالای صفحه نمایش داده می‌شوند و نقشه کلی دنیای بازی هم چیزی جز یک مشت اسم و خط نیست.

همین تجربه گشت و گذار، بازیکن را تحت‌الشعاع قرار داده، بازگشت و جستجوی دوباره برای مواردی که از چشمش پنهان مانده را به امری عذاب‌آور تبدیل می‌کند. وقتی حدود دوسوم بازی را پشت سر گذاشتید، یکباره همه چیز زیر و رو می‌شود. روایت بازی جانی تازه یافته و با قدرت به پیش می‌تازد. در این تاختن، رئیس‌هایی پیش‌روی شما قرار می‌گیرند که طراحی آنها از همه نظر تحسین‌برانگیز است.

طراحی آنها در کمال استادی صورت گرفته و مبارزه و سرکوب‌کردنشان هم فقط با آشنایی دقیق از حرکات دراکولا و چگونه و کی استفاده کردن از آنها میسر است. نبردها واقعا نفسگیر است و شاید برای تازه‌واردان اندکی گیج‌کننده به‌نظـــر بیاید، اما با تمام موارد ذکر شده، اگر می توانید از ساعات ابتدایی آن چشم‌پوشی کنید، آن را از دست ندهید.

حداقل سیستم مورد نیاز PC

سیاوش شهبازی