حسین فرحبخش: از «معراجیها»ی ده نمکی چیزی نفهمیدم!

فارغ از اینکه خط فکری حسین فرحبخش را قبول داشته باشیم یا نه نمی توانیم صراحت کلام او را نادیده بگیریم. او که سالهاست به همراه رفیق شفیق اش عبدا.. علیخانی «پویافیلم» را اداره کرده و سعی می کند الویت اصلی خود در این شرکت را تولید فیلمهای تجاری قرار دهد دو سال قبل درام جنجالی «زندگی خصوصی» را ساخت و این روزها هم مترصد کلید زدن فیلمی است به نام «مستانه». فرحبخش که همه ساله آثار حاضر در جشنواره را پیگیری می کند در گفتگو با شبکه ایران پیرامون اوضاع کیفی فیلمهای جشنواره صحبت کرده است. خواندنی ترین گفته های فرحبخش را در ادامه می خوانید:

در ایجاد این فاجعه رییس پیشین اداره نظارت نقش دارد

در توصیف وضعیت کیفی فیلمهای جشنواره فقط می توانم یک واژه را به کار ببرم و آن هم «فاجعه» است. البته در ایجاد این فاجعه فقط تیم سینمایی فعلی نقش ندارند چراکه این مساله به دولت قبل هم ربط دارد. بعد از اتفاقات مربوط به تحریمهای حوزه هنری در سال 91 شمقدی برداشت آدمی را به عنوان رییس اداره نظارت منصوب کرد که تنها کارش قلع و قمع کردن فیلمنامه ها بود. همان موقع که روشهای نادرست ایشان در رد فیلمنامه ها را می دیدم به صراحت بهشان گفتم با این وضع در سالهای 92 و 93 سینمای ایران از هر چه محصول باکیفیت است خالی می شود و آن موقع پیش بینی کردم که باید فاتحه اکران 92 و 93 را خواند.

چطور می شود شبنم مقدمی که تقریبا در تمام مدت فیلم دوربین پس گردن اش است سیمرغ بازیگری نقش مکمل را می گیرد؟

البته این را هم بگویم که برخی از فیلمهای جشنواره هم مربوط به مدیریت جدید هستند مثلا فیلمی مثل «امروز» از جمله محصولات مجوزگرفته در مدیریت جدید است. فیلمی است که اتفاقا بودجه خوبی هم برای تولید آن صرف شده اما محصول بلاتکلیفی است؛ انگار که فقط می خواسته اند بودجه ای گرفته و فیلمی را بسازند. یا فیلمی مثل «فرشته ها با هم می آیند» نیز چنین وضعیتی دارد. من مانده ام که چطور می شود شبنم مقدمی که تقریبا در تمام مدت فیلم «امروز» دوربین پس گردن اوست سیمرغ بازیگری نقش مکمل را می گیرد؟ از آن طرف بازیگری مثل پرویز پرستویی را هم در جشنواره داشتیم که همه بازیهای اخیرش مثل هم است و مدام دارد خودش را تکرار می کند.

در جشنواره امسال بخش خصوصی واقعی نمود چشمگیری نداشت

در جشنواره امسال بخش خصوصی واقعی نمود چشمگیری نداشت. وقتی شرایط مهیای حضور بخش خصوصی در کارزار شود و مثلا شورای پروانه ساخت با بخش خصوصی همراهی بیشتری داشته باشد در آن صورت است که سینما هم آرام آرام بلند می شود. این یک واقعیت است که اگر بخواهیم سینما رشد کند باید به بخش خصوصی اجازه حیات دهیم.

«خط ویژه»، «عصبانی نیستم» و «چ» فیلمهای خوبی بودند

هرچند در کل کیفیت فیلمهای جشنواره چنگی به دل نمی زد اما بودند تک و توک فیلمهایی که متفاوت بودند. مثلا «چ» هرچند محصول بخش دولتی است اما حاتمی کیا واقعا برای تولید آن زحمت کشیده بود و نشان داده که می تواند باز هم اثر جنگی خوش ساخت تولید کند. در بخش خصوصی کمرنگی که در جشنواره حضور داشت هم بیشتر از همه این «خط ویژه» بود که توانست مخاطبان را غافلگیر کند. «عصبانی نیستم» که آن هم محصول بخش خصوصی است نشان از کارگردانی دارد که آینده خوبی در انتظارش است.

درمیشیان برای ساخت فیلمش زندگیش را فروخته است

درباره رضا درمیشیان کارگردان «عصبانی نیستم» باید بگویم او فیلمش را با سرمایه شخصی ساخته است و حتی برای همین فیلم زندگیش را فروخته است پس اینکه می گویند این بنده خدا از خارج پول گرفته و فیلم ساخته یک دروغ بزرگ است. من رضا را خوب می شناسم. رضا به خانواده ای نسبتا متمول تعلق دارد ضمن اینکه فیلمش فیلم گرانی هم نیست و بچه های تئاتر در تولید فیلم با شرایط او کنار آمده اند!

نسخه اصلی «عصبانی نیستم» باید اکران شود

من فکر می کنم «عصبانی نیستم» هم بدون کمترین اصلاحیه اکران می شود چون فیلم موضوع عجیب و غریبی را مطرح نکرده که این همه گارد در برابر آن گرفته اند. همان نسخه جشنواره ای بدون دردسر باید اکران شود و اگر این اتفاق نیفتد این کم کاری مسئولین است که جلوه گر می شود. من موافق هیچ توقیفی نیستم چون فکر می کنم دو چیز آفت سینماست؛ یکی توقیف و دیگری ممنوع الکاری.

به روحانی رای دادم اما مدیران سینمایی نمره قبولی نگرفته اند

به صراحت می گویم که من در انتخابات به حسن روحانی رای دادم اما فکر می کنم در حوزه سینما هنوز کارهای نکرده بسیاری باقی است. صددرصد که رییس جمهور خودش آدم باحسن نیتی است که اتفاقا ایده های هنری خوبی هم دارد ولی به هر حال مدیران سینمایی هنوز نمره قبولی نگرفته اند. مشکل اصلی سینمای ایران هم جدی نگرفتن بخش خصوصی است. بخش خصوصی رانت نمی خواهد؛ مدیریت می خواهد. بخش خصوصی برای رهایی سینما از تکراری که نصیبش شده برای هر سه مرحله آنی، کوتاه مدت و بلندمدت برنامه دارد.

در همین جشنواره هم بخش خصوصی خودش را نشان داد

مدیران سینمایی به سراغ بخش خصوصی بیایند تا دریابند در صورت توجه به این بخش چه استعدادهایی که بیرون نمی زند. در همین جشنواره امسال مصطفی کیایی و رضا درمیشیان را که کنار بگذاریم چهره هایی مانند امیر سیدزاده که سه فیلم هم در جشنواره داشت و سیدجمال ساداتیان که سیمرغ بهترین فیلم را هم گرفت متعلق به بخش خصوصی هستند.

از فیلم ده نمکی چیزی نفهمیدم ولی چون به مانند همیشه تیزرهای تلویزیونی فراوانی خواهد داشت یقینا فروش اش از یک حداقل کمتر نخواهد بود

با محصولاتی که در جشنواره دیدم امید زیادی به فروش سینماها در سال 93 ندارم. چند فیلم هستند مثل «خط ویژه» و «عصبانی نیستم» و «چ» که احتمال می دهم خوب بفروشند اما بقیه وضعیتی متوسط و زیر حد متوسط دارند. مثلا «کلاشینکف» در بهترین حالت فروشی متوسط خواهد داشت، «آرایش غلیظ» و «رد کارپت» هم چنین وضعیتی دارند. «طبقه حساس» هم به لحاظ فروش اثری است متوسط به بالا. درباره فیلم جدید ده نمکی «معراجیها» هم نمی دانم فروش اش چگونه خواهد شد. راستش را بخواهید از این فیلم چیزی نفهمیدم ولی چون به مانند همیشه تیزرهای تلویزیونی فراوانی خواهد داشت یقینا فروش اش از یک حداقل کمتر نخواهد بود. این را هم بگویم من به عنوان یک تهیه کننده از اینکه هر فیلمی ولو فیلمی متوسط و ضعیف بفروشد خوشحال می شوم! (شبکه ایران)