مهربانی بی‌دریغ

چهارشنبه هفته گذشته گزارشی با عنوان «در آرزوی سرپناهی مناسب» در رسانه به‌چاپ رسید که در آن از بی‌خانمانی خانواده‌ای مستمند شش نفره در حواشی شهر بجنورد گفته شده بود؛ خانواده‌ای که از سه سال پیش تاکنون، گرما و صفای زندگی را در چارچوب اتاقک 15 متری کاهگلی جستجو می‌کردند که سقف و دیوارهایش در حال ریختن بود و به دلیل قرار گرفتن در زیر کابل‌های برق فشار قوی نه گازی برای گرم کردن و پخت غذا در آن وجود داشت و نه برق و آب لوله‌کشی و نه هیچ امکان حداقلی دیگری.

تصور زندگی در فضایی کوچک که همه اجزای آن همچون حمام، ‌آشپزخانه، اتاق خواب و پذیرایی در یک محوطه گردهم آمده باشد و البته بدون هرگونه وسیله و امکانی، تقریبا برای همگان غیرممکن است، اما فرزندان این خانواده در چنین فضایی زندگی و تحصیل می‌کردند.

مثل بسیاری از خانوارهای ایرانی که در تنگناهایی اینچنینی در این کشور زندگی می‌کنند و معمولا در پیگیری‌شان از مسئولان درباره تغییر این شرایط به نتیجه نمی‌رسند، پیگیری و کمک‌خواهی این خانواده نیز از دستگاه‌ها و نهادهای مختلف، برای رسیدن به سرپناهی مناسب بی‌نتیجه مانده بود.

این شرایط در حالی ادامه داشت که پدر خانواده نیز به دلیل بیماری، توان کار کردن و کسب درآمد را نداشت و یارانه تنها منبع درآمد این خانواده بود.

شاید مثل هر نمونه دیگری، فقط یک تلنگر رسانه‌ای کافی بود تا مسئولان استان با دقت بیشتری حال و روز شهروندان حوزه کاری خود را ببینند زیرا فقط با گذشت ساعاتی از درج خبر شرایط زندگی این خانوار بجنوردی، نه‌ فقط مسئولان استان، بلکه خیران نیز به داد این خانواده شتافته و علاوه‌ بر تهیه مسکن مناسب برای آنها، برای ایجاد اشتغال و رفع دیگر مشکلات این خانواده نیز گام‌هایی برداشتند.

تامین وسایل خانه نظیر تلویزیون، بخاری و گاز نیز از سوی مسئولان به این خانواده وعده داده شد. تامین شرایط اشتغال خانگی نیز از دیگر وعده‌های مسئولان استانی برای رفع بیکاری و تامین منبع درآمدی این خانواده بود که امید است بزودی محقق شود.

با‌این حال کمک شما مردم عزیز، لطف دیگری دارد؛ شما که در روزهای گذشته برای کمک به این خانواده مستمند به صورت نقدی و غیرنقدی پیشگام شده‌اید و گل لبخند را روی لب‌های کودکان معصوم و سختی کشیده این خانواده نشاندید.

فاطمه‌ مرادزاده - گروه ایران