شب تماشایی کربلا

از ایوان طلا و گنبد مولا و ضریح دل ربا دل می‌کنی به طرف کربلا. تازه طلوع آفتاب را می‌بینی. ولی همهمه‌ای در شهر پیچیده است.

اینان هم زائران کربلا هستند که در تب و تاب راهند. از نجف و کنار وادی السلام عبور می‌کنی نگاهت می‌افتد به پرچم‌های سیاه و سرخ و سبز رنگ، به چادر‌های برافراشته شده، به خیمه‌ها و ایستگاه‌های صلواتی که مسیر راه را به تو نشان می‌دهند و خطی از امتداد شده‌اند به سمت کربلا.

قطره‌ای هستی در دریای بیکران انسان‌ها از عرب و ترک و فارس و تاجیک و افغان و پاکستان و شاید هم باور نکنی از اروپا و آمریکا هم عاشقانی را در این دریای بیکران می‌بینی و تو محو این دریای بیکران می‌شوی، شروع تو سرآغاز خط عشقی است به سمت و سوی کربلا.

علم بر دوش داری با نام یا حسین منقش به نام زیبای ابوالفضل، تو به یاد عباس پرچمی را بر دوش داری و به یاد قافله‌ای که به سوی کربلا راهی شد نام زیبای زینب را نشانه پرچم خود کردی.

تا کربلا راه زیادی پیش رو داری، ولی از همین آغاز راه مرهون سخاوت دستانی می‌شوی که هر از گاه تو را به سوی خیمه‌ای، حسینیه‌ای، هیات و موکبی فرا می‌خواند تا پذیرای تو باشند.

جماعتی نه، بلکه هزاران خیمه و هیات سخاوتمندانه پذیرای خیل زائران عاشق حسین بن علی می‌شوند.

هر چه در توان دارند در طبق اخلاص می‌آورند تا پذیرای تو باشند. این جماعت چند روز است میزبان مهمانان این راهند. التماس می‌کنند.

دست تمنا و ادب به سینه می‌گیرند تا بر سر سفره احسان آنان بنشینید یا لحظه‌ای توقفی داشته باشی و چای و جرعه‌ای آب بنوشی، یا غذا و میوه‌ای تناول کنی. چند ساعتی به راه خود ادامه می‌دهی. شاید خسته شوی.

غبار و سرما تو را کلافه کنند، ولی وقتی نگاهت به پیرمردی می‌افتد که نابیناست، وقتی کودکان خردسال را می‌بینی قدم به قدم با تو همگام می‌شوند وقتی نگاهت می‌افتد به پیرمردان و پیرزنان فرتوت که مسافر راه شده‌اند، عزم خود را دوچندان می‌کنی و به راه خود ادامه می‌دهی.

حالا حرم نه کربلا چون نگینی می‌شود در حلقه میلیون‌ها عاشق دلباخته آنان که از راه‌های دور و نزدیک از نجف و کاظمین و بصره و حله، از کرکوک و اربیل و از آن سوی مرز‌ها خود را به این شهر و به کاروان اسیران کربلا برسانند و با زینب کبری همصدا شوند. حبیبی یا حسین.

دیشب شب یلدای عاشقان حسین بود. جای شما خالی، توی خیمه‌های بین راه، توی حسینیه‌ ها، توی هیات‌ها و همه جاهایی که چادری برپا بود و بدن‌های خسته، رادر خود جا داده بود، دیشب شبی تماشایی بود در راه کربلا.

محمد خامه‌یار - جام‌جم