به پیشواز محرم

از دنیا و مال و منال آن رویگردان می‌شوند و هر آنچه را می‌‌بینند در پیش چشم آنان کوچک و ناچیز است و فقط به عظمت و جبروت خداوند در اندیشه‌‌اند.

از هر آنچه مانع کمال بندگی و تبعیت از حکم خداوندی است چشم می‌پوشند تا از بقای خود بگذرند و به لقای حضرت حق برسند، در نیل به این رستگاری جان و تن خویش را به نیزه‌ها و شمشیرها می‌سپارند و مرغ جانشان قفس جان را در هم می‌شکند و آماده پرواز می‌شوند.

حسین من! صدای این قافله به گوش می‌رسد آن هم با آمدن محرم، قافله‌ای که برای رسیدن به این کمال و شرافت سبقت در کوی شهادت را سبب لذت و آرامش می‌دانند و غارت اموال و اسیری اهل و عیال و کودکان هیچ کدورت و ملالی را به‌دل‌هایشان راه نمی‌‌دهد.

حسین من! محرم، ماه تو از را می‌رسد و غم و اندوه تو بردل ما لانه می‌کند. دیدگان تو را پراشک می‌بینیم و لبان تو را خشکیده، کاش نمی‌بودیم و از سینه گداخته، قلب شعله‌ور شده و روح پرتلاطم تو نمی‌شنیدیم، تنها سرود ایمان، نوای توحید و یاد خدایی که ذکر و ورد تو می‌شود، آرامبخش دل ما هم خواهد شد. تو خوب می‌دانی، غم‌سرای خیمه‌های تو، سوزش قلب زنان، گریه نوباوگان، آه و سوز خواهران و العطش کودکان تو، عالمی را از ازل تا قیام قیامت اشک‌ریزان می‌کند.

آقای من! تو به سرزمینی قدم می‌گذاری که مردمان روزگار، تو را بر دو کار مخیر می‌سازند؛ یکی مرگ و دیگری خواری و ذلت! و چه زیبا فریاد برمی‌آوری که خواری و ذلت از خاندان ما دور است و کشته شدن و زیر بار ستم نرفتن در ما شرافتمند خواهد بود، ما درس‌آموز مکتب تو می‌شویم در محرم و به یاران و همه آنان که لبیک‌گوی تو شدند سلام و درود می‌فرستیم.

تو رهنمای راه ایمان و جرعه‌ نوش جام یزدانی. تا همیشه تاریخ، تا همیشه روزگار زندگی در هر صبح و شام به تو سلام می‌دهیم.

با هر که با شما در صلح و سلامت است، تا ابد در صلح و سلامتیم و با هر که با شما می‌جنگد در مبارزه و جنگیم و تا قیامت اینچنین خواهیم بود. چرا اینچنین نباشد که قصه پرغصه کربلا فریاد دل را برمی‌آورد، وقتی می‌بیند تیرها و نیزه‌های نامردمان بی‌حمیت خون رسالت را به زمین می‌ریزد، دستان خاندان جلالت را به اسارت می‌برد و سرزنشی که جبرئیل امین را هم به ماتم می‌نشاند، واقعه جانسوزی که پاره‌های پیکر پیامبر را روی شن‌های بیابان زیر سم اسبان، زیر تیغ آفتاب گرم کربلا، مقابل چشم شتررانان و شماتتگران قرار می‌دهد و چه مصیبتی که بشریت متحمل آن می‌شود.

محمد خامه‌یار - جام‌جم