در سوگ صادق آل محمد (ص)‌

بقیع در سکوتی ژرف فرورفته است. نخل‌های پریشان مدینه روزه سکوت گرفته‌اند. ابرهای بغض کرده و سرگردان بر شانه‌های کوهستان تکیه داده‌اند.

از سمت ملکوت، نوای آسمانی «الرحمن» بگوش می‌رسد.

در مجلس عزای آسمانیان، بغض ابرها برای ششمین امام معصوم می‌شکند.

کمی آن سوتر، از سمت نگاه‌های خیس بقیع، دسته‌های عزاداری کبوتران به راه افتاده است.

فرشته‌های مقرب با بهتی شگفت؛ کوهی عظیم را مشاهده می‌کنند که قرار است در گودالی کوچک آرام بگیرد!

معلوم است که اندوه زمینیان هم به اندازه کوه‌ها سربه فلک کشیده بزرگ است. و مگر کدام سینه توان به دوش کشیدن این غم سترگ را دارد؟

ای خورشید بی‌زوال دانش!

خوشا آن روز که عالمانی از سراسر جهان همچون پروانه دوروبرت می‌چرخیدند و از وجود تو فیض می‌گرفتند.

خوشا آن روز که درخت دانش و معرفت از کلام شوق‌انگیز تو جان گرفت و به بار نشست و از شکوه علم بی‌اندازه‌ات، کم‌کم گلستان‌ها و باغ‌های دانایی در جهان پدید آمد.

الفبای فقه و فلسفه و اصول دانه‌های بذری بودند که یک‌روز در دل‌های عالمان کاشتی و تا دنیا دنیاست زمین از برکت آن نفس خواهد کشید.

ای هشتمین معصوم عالم!

تو آنقدر بزرگی که فقیهان دین در همیشه تاریخ خوشه‌چین خرمن احادیث تو بوده‌اند.

در تعجبم مگر چه گفته بودی که آن‌گونه بارها برای کشتن تو توطئه کردند و حتی در خانه‌ات را به آتش کشیدند؟

در سوگ تو کوچه‌هایمان لباس سیاه پوشیده‌اند و درخت‌ها شال عزا به گردن انداخته‌اند.

حالا صدای نوحه‌خوان از بلندگوی مسجد محل به‌گوش می‌رسد:

هشت روز هفته را عاشق منم

خاک پای حضرت صادق منم

او که جانش در لطافت شبنم است

دست تابان رسول اکرم است

او که صبح بی‌ریای شیعه است

بغض معصوم صدای شیعه است

عبدالرحیم سعیدی‌راد - جام‌جم