ضدقهرمان نفله

بازیکنان زیادی هستند که اکتیویژن را بابت خوب نان درآوردن از مجموعه بازیهای «ندای وظیفه» سرزنش می‌کنند، اما این شرکت عظیم، با تصمیمات و فعالیت‌های دو سال اخیر خود بخوبی نشان داده از ثروت نویافته عظیم خود فقط برای خرید ویلا و... استفاده نمی‌کند. اکتیویژن روی بازی‌هایی سرمایه‌گذاری کرده که تا پیش از این فقط شرکتی مانند EA Games جرات آن را داشت و یکی از این عناوین، بازی «دِدپول» است. این شخصیت فوق‌العاده محبوب که سال‌هاست مهمان داستان‌های مصور ماروِل است و در کنار شخصیت‌های اسپایدرمن، وُلوِرین و... ایفای نقش می‌کند، پیش‌زمینه‌ای مانند ولورین دارد. او هم یکی از قربانیان دانشمندان خبیث پروژه Weapon X است.

بدن او توسط ژن برگرفته از ولورین دستکاری شده و به او قدرت احیای خود را داده است. به این معنی که کشتن دِدپول کاری تقریبا ناممکن است. البته این آزمایش‌ها بدون عوارض نبوده و باعث شده ددپول دچار چند شخصیتی شده و مرتب در ذهن خود درگیر باشد. متاسفانه بازی چیز دندانگیری به عنوان داستان ارائه نمی‌کند.

کل روایت بازی روی این محور می‌چرخد که دِدپول با تهدید استودیوی High Moon، آنها را مجبور به ساخت یک بازی بر اساس شخصیتش می‌کند. بقیه داستان به دنبال‌کردن یکسری شخصیت مثبت و منفی می‌گذرد. اما همین خصیصه رنگ و بوی دیگری به بازی بخشیده و از تکراری شدن نجاتش می‌دهد.

سازندگان در خلق شخصیت دِدپول بحق موفق بوده‌اند و نولان نورث در گویندگی به جای این شخصیت دیوانه‌خو سنگ تمام گذاشته است. از همان ابتدای بازی، بازیکن با شوخی‌های گوناگون بمباران می‌شود که بسیاری از آنها کنایه به بازی‌های دیگر است. در کنار بامزه بودن این شوخی‌ها، خود این مسأله که دِدپول با وجود داشتن مشکلات بسیار، بازی‌های دیگر را به سخره می‌گیرد، خنده‌دار است.

گرافیک بازی از دیدگاه فنی قابل قبول است. با این‌که هیچ مرزی را نمی‌شکند و گاهی با تکسچرهای ضعیف، کام بازیکن را هم تلخ می‌کند، مشکل آنچنانی برای این که لذت بردن از بازی را به وقفه بیندازد، ندارد. از نظر هنری، این عنوان در مقابل بازی‌های مطرح اقتباسی از داستان‌های مارول، به‌کلی رنگ می‌بازد.

کسانی که اقتباس‌های آخر از اسپایدرمن و رنگ‌های شاد به کار رفته در طراحی آن را به یاد داشته باشند، با دیدن دنیای خشک و کمرنگ دِدپول متوجه علت این قیاس خواهند شد. موسیقی حضور مناسبی دارد و صداپیشگی همان‌طور که اشاره شد عالی از آب درآمده است. البته موسیقی و عناصر مهم دیگری (همچون انیمیشن) با توجه به کارگردانی خاص بازی، تغییر کاربری داده و صحنه‌های متفاوتی را رقم می‌زند.

طنز دوست‌داشتنی سازندگان، آنجا به اوج می‌رسد که صحنه‌هایی مانند گیر‌افتادن دِدپول در صحنه‌ای به سبک بازی‌های قدیمی سیاهچاله‌ای، یا استفاده از بالون‌های دیالوگ برای رد شدن از روی مایعات سمی را می‌بینیم! گیم‌پلی بازی عموما حالت بزن و برویی دارد. دِدپول ابتدا مجهز به کاتانا و هفت‌تیر است، اما به مرور زمان می‌توانید سلاح‌های دیگری خریداری کنید یا ارتقا بدهید.

با ارتقای اسلحه متوجه خواهید شد بازی در زمینه مبارزات با سلاح سرد، به قدر کافی تنوع ارائه می‌کند، ولی در بخش سلاح‌های گرم دچار ضعف است. قسمت‌های مبارزه از نزدیک واقعا جذاب است و با افزوده شدن سلاح‌ها و حرکات جدید، بندرت خسته‌کننده می‌شوند. اما قسمت‌های مبارزه از راه دور واقعا دچار ضعف هستند و با این‌که افتضاح نیستند، اما نقشی بیش از آنتراک ایفا نمی‌کنند.

با فشردن یکی از دکمه‌ها می‌توانید از توانایی تلپورت دِدپول برای فرار از حملات دشمنان استفاده کنید. به تقلید از سیستم مبارزه‌ای سری بتمن(!) هنگام حمله دشمنان با علامتی به شما هشدار داده می‌شود تا حملات آنها را خنثی کنید. باس‌ها و مینی‌باس‌ها واقعا تنوع خاصی ندارند. راه مبارزه با تمام باس‌ها این است که چند ضربه به آنها بزنید، سپس عقب‌نشینی کرده، با تفنگ هدف بگیرید و دوباره روز از نو... .

در نهایت باید به این نکته اشاره کرد که ددپول برای هر کسی نیست. اگر شخصیت‌های دیوانه و شلوغ با شوخی‌های نه چندان مقبول برای شما جذاب هستند، با توجه به رده‌بندی سنی آن (بالای 17 سال) می‌تواند لحظات خوشی برای شما رقم بزند، در غیر این صورت از خرید آن منصرف شوید.

سیاوش شهبازی