تو به چه کسی رأی می‌دهی؟

اگر چه اصل بر مخفی بودن رأی افراد است، اما به هر حال در روابط دوستانه گاهی ممکن است، اطلاع یافتن از رأی دیگران خالی از فایده نباشد و نوعی همفکری و مشاوره تلقی شود.

اما چند نکته در این میان قابل تأمل است، یکی این که اصرار بر اطلاع از رأی دیگران، کار شایسته‌ای نیست و از آن ناشایسته‌تر تحمیل نظر شخصی بر دیگران است، چنانکه گاهی در برخی محافل صنفی و گروه‌های اجتماعی چنین می‌شود. مثلا بیانیه استادان دانشکده در حمایت از نامزدی آقای فلان یا گردهمایی شاعران در جلسه انتخاباتی فلان نامزد.

در این گونه موارد، تلفن زنگ می‌زند و شما را محترمانه دعوت می‌کنند که با امضای بیانیه یا حضور در جلسه، با دوستان همکار و هم‌صنف خود، همراهی کنید.

البته اجباری در کار نیست، اما وقتی تنظیم روابط دوستی و همکاری براساس نوع اجابت این دعوت‌های محترمانه است، آن وقت احساس می‌شود که: البته اجباری در کار نیست!

اما از این شگفت‌تر هم هست و آن هنگامی است که تصور شود، رقابت در انتخابات، مانند صف‌آرایی در میدان جنگ است و کسی که رأی آورد و انتخاب شد، در واقع پیروز میدان جنگ است و دشمنان خود را شکست داده است و باید جشن پیروزی بگیرد و براساس همین باور نادرست کسی که پیروز شده حق دارد که دشمن شکست‌خورده و البته طرفداران و حامیان او را تحقیر کند، از کار برکنار کند و حتی اجازه حرف زدن و اظهارنظر را از آنها سلب کند.

حال آن که رقابت انتخاباتی، برای سهیم شدن تمامی اندیشه‌ها و دیدگاه‌ها در طراحی مدیریت کشور است و
رأی آوردن یکی از این دیدگاه‌ها به معنای باطل بودن سایران نیست، بلکه فقط به معنای انتخاب و ترجیح است.

در شرایط متعادل و فضای حاکمیت اخلاق، فرهنگ و معنویت صاحبان اکثریت آرا و منتخبان مردم، دیگران را نه به چشم دشمن و نه حتی به چشم رقیب می‌نگرند، بلکه به عنوان یاران و مشاوران خود می‌انگارند که با اندیشه‌های متفاوتشان می‌توانند برخی کاستی‌ها را که طرح‌ها و برنامه‌ها در اجرا دچار آن می‌شوند، برطرف کنند.

با این دیدگاه، حاصل انتخابات، پیروزی یک جریان و شکست دیگران نیست، چنان که در تلقی عام متأسفانه چنین تصور می‌شود، بلکه انتخاب یک دیدگاه و ترجیح آن بر دیدگاه‌های دیگر است و البته این به معنای بی‌نیازی از آن دیدگاه‌های دیگر نخواهد بود.

اسماعیل امینی

شاعر و مدرس دانشگاه