صخره‌نوردی مخالف سرسخت کشتی

سنگ‌نوردی خود رشته‌های مختلفی را شامل می‌شود از جمله دیوار نوردی (Big Wall climbing)، سنگ‌نوردی اسپورت (Sport climbing)، بولدرینگ (Bouldering) و سنگ‌نوردی سالنی (Indoor climbing).

سه رشته اصلی صعود‌های ورزشی کلیه رشته‌های صخره نوردی به شرح زیر هستند: سرطناب (Lead)، سرعت (Speed) و بولدرینگ (Bouldering).

رشته صعود‌های ورزشی در ایران تحت نظر فدراسیون کوه‌نوردی و صعود‌های ورزشی فعالیت می‌کند.

خاستگاه‌های صخره‌نوردی

صخره‌نوردی در قرن نوزدهم در سه ناحیه از دنیا انجام می‌شد؛ در کوه‌هایی نزدیک درسدن آلمان، دریاچه دیستریک انگلستان و دولومیتس ایتالیا. صخره نوردی از همان قرن نوزدهم رسما به عنوان یک ورزش شناخته شد هر چند ابتدا چندان جدی گرفته نشد.

از سال 1880 به بعد افراد بیشتری با صخره نوردی آشنا شدند تا علاقه‌مندان این رشته در انگلستان بیشتر شود.

81 عضو در فدراسیون بین‌المللی

صخره‌نوردی از خطرناک ترین رشته‌های ورزشی دنیاست، اما تمهیدات خاص و اعمال قوانین و مقررات مبتنی بر ایمنی آن را جذاب‌تر و پرطرفدارتر کرد.

فدراسیون بین‌المللی صخره‌نوردی در بیست و هفتم ژانویه ‌ 2007 با 48 عضو تشکیل شد و تا می‌سال 2013، 33 کشور دیگر به اعضای این فدراسیون اضافه شدند.

مقر این فدراسیون بین‌المللی در تورین ایتالیا قرار دارد. پیش از این‌که صخره‌نوردی صاحب فدراسیون بین‌المللی شود به صورت اتحادیه‌ای اداره می‌شد، اما افزایش کشورهای فعال در رقابت‌های جهانی و قاره‌ای باعث شد این اتحادیه به صورت فدراسیون بین‌المللی در بیاید.

صخره‌نوردی در المپیک

پیشرفت ناگهانی صخره‌نوردی در دنیا تا آنجا پیش رفت که تمام رقابت‌های ممکن برای این رشته در همه رده‌های سنی‌اش به طور مرتب برگزار می‌شود، از رقابت‌های جهانی و آسیایی بزرگسالان در دو بخش زنان و مردان گرفته تا انواع تورنمنت‌ها و رقابت‌های رده سنی جوانان. رئیس فدراسیون بین‌المللی صخره‌نوردی که برای اضافه کردن این رشته به المپیک تلاش‌های زیادی را انجام داد از مخالفان حضور کشتی در المپیک هم محسوب می‌شود.

او در زمانی که بحث حذف کشتی به وجود آمد از جدی‌ترین موافقان این طرح بود و هنوز هم روی این موضوع تاکید می‌کند. رشته صخره‌نوردی نیز می‌تواند برای حضور در المپیک شانس داشته باشد، اما برای این‌که این اتفاق بیفتد باید هفت رقیب خود را پشت‌سر بگذارد.