صف طویل خاکستری

در میان بدهکاران، باشگاه‌هایی مثل استقلال لیگ برتری با یک میلیارد و 72 میلیون تومان و ابومسلم لیگ یکی با یک میلیارد و 232 میلیون مشکلاتی اساسی دارند و البته پرسپولیسی‌ها هم به اندازه کافی مقروض‌اند و اگر بدهی‌هایی مثل بدهکاری 5‌/‌4 میلیون تومانی عقاب مازندران را بسیار اندک و در فوتبال حرفه‌‌ای چیزی در‌حد یک شوخی و استقرار نظایر این تیم در فهرست مورد بحث را غیرضروری و بی‌مورد بدانیم، باید متذکر شویم اکثر باشگاه‌های حاضر در فهرست واقعا بدهکار و مصداقی روشن و کامل از این قضیه‌ هستند و همین مساله است که ناظران را به فرجام کار بدبین می‌سازد و آنها را به این باور می‌رساند که این بار هم همچون گذشته چشم بر این کاستی بسته خواهد شد و بدهکاران از لیگ‌های بعدی هم دور نخواهند ماند، بخصوص که کمتر باشگاهی از لیگ برتر و لیگ دسته اول از این صف طویل خاکستری دور مانده است.

این اولین بار نیست که فهرستی حاوی نام بدهکاران منتشر شده، اما نخستین مرتبه‌ای است که بدون پرده‌پوشی میزان بدهی‌های باشگاه‌ها هم مشخص و بیان شده است. وقتی می‌بینیم استقلال اهواز سال‌ها بعد از خروج از لیگ برتر به سبب سرمایه‌گذاری‌های متعدد کم‌اثر خود در آن زمان‌، اینک یک میلیارد و 300 میلیون بدهی دارد و برق شیراز لیگ یکی هم باید یک میلیارد و 12 میلیون تومان پول دست مردم و شاکیان خود بدهد، بیش از پیش به ضررساز و غیرحرفه‌ای بودن فوتبال خود پی‌می‌بریم و مطمئن می‌شویم فقط خرج کردن و صرف هزینه در این ورزش و جذب بازیکن و مربی با قیمت‌های بالا تضمینی بر موفقیت نیست و برعکس مقدمه‌ای بر ناکامی در عرصه کسب نتایج و درنهایت راهیابی به فهرست‌هایی از این دست است، به واقع ثابت می‌کند فوتبال حرفه‌ای چیزی نیست که ما می‌پنداریم.

فوتبال حرفه‌ای؛ پول‌های میلیاردی

در سایر کشورهای جهان نیز بارها باشگاه‌هایی را می‌یابید که بدهکاری دارند، ولی آنها با فعالیت‌های مختلف اقتصادی خود جبران مافات و تولید درآمد می‌کنند تا لااقل اگر سودی نمی‌برند از دردسر اخراج از لیگ هم رهایی یابند و به حضور و فعالیت خود در سطحی که می‌خواهند ادامه دهند.

همکاری‌ها و معاملات آنها با شرکت‌های علاقه‌مند به مشارکت در امور فوتبال و اسپانسرها وسیع و همیشگی است و در نتیجه معمولا راه‌حلی برای مشکلات مالی خود می‌یابند، اما باشگاه‌های ما اغلب خرج می‌کنند بدون این‌که بدانند فرجام کارشان چیست و در نهایت حساب‌های مالی‌شان به کجا می‌انجامد و تازه بعد از روشدن فهرست‌های اخیر است که معلوم می‌شود پایان این‌گونه هزینه‌کردن‌ها چیست.

سال‌هاست کارشناسان امر و آگاهان به باشگاه‌های ایرانی هشدار می‌دهند برداشتی که از یک لیگ حرفه‌ای دارند، برداشت صحیح و کاملی نیست و باید یک چرخه اقتصادی دقیق و صحیح و سودده داشت و فقط خرج نکرد، بلکه تمهیداتی اندیشید تا پول‌های هزینه‌شده به گونه‌ای به حساب باشگاه عودت داده شود و لااقل بخشی عمده از مخارج صورت‌گرفته جبران شود و البته کمتر کسی به این نکته توجه کرده است.

برای باشگاه‌های ما فوتبال حرفه‌ای و تیمداری در این عرصه یعنی پرداخت‌های مکرر و میلیاردی به قصد کسب نتایج مورد نظر در مسابقه‌ها به این امید که آن پیروزی‌ها پول هزینه شده را به حساب‌های باشگاه برگرداند، در حالی که اولین توصیه در فوتبال حرفه‌ای این است که در ازای هر‌خریدی راهی برای بازیابی آن بیندیشید.

فلان باشگاه‌های بزرگ خارجی حتی برای فروش پیراهن‌های پرشمار مزین به عکس ستاره‌های جدیدشان طرح‌هایی دقیق و از پیش تعیین شده دارند و اینجا تیم‌های ما ترکیب خود را به اصطلاح کهکشانی می‌بندند و به سبب هماهنگ‌نبودن ستاره‌ها پیوسته می‌بازند و به دسته‌ای پایین‌تر سقوط می‌کنند یا تا مرز آن پیش می‌روند و نه‌تنها به فوتبال خدمتی نمی‌کنند، بلکه به جیب خود و سایر سرمایه‌گذاران دخیل و شریک در ساخت آن تیم لطمه‌ای اساسی می‌زنند.

فهرست اخیر بدهکاران ما سرشار از این‌گونه نام‌ها و اندیشه‌های آماتوری در یک عرصه حرفه‌ای است و متاسفیم فدراسیون فوتبال به سبب اجرا نکردن وعده‌اش در بیرون راندن تیم‌های بدهکار از لیگ و صدور اجازه ادامه فعالیت‌های آنها، فقط این صف طولانی را پیوسته طویل‌تر، تیره‌تر و طبعا بی‌عاقبت‌تر می‌کند.