مرحبا فولاد

تیمی که خیلی‌ها فقط نام چند بازیکن آن را می‌شناسند، حالا یک تیم فصل کامل است که شکست نخورده. بازیکنانی چون مهرداد جماعتی، امید خالدی، ایوب والی، مهدی نوری، عباس پورخسروانی، شهاب کرمی و ایوب کلانتری شاید زیاد شناخته شده نباشند، اما مربی کاربلد و کم‌حاشیه‌ای چون حسین فرکی با آنها و چند بازیکن باتجربه‌تر مثل بختیار رحمانی، آرش افشین، مهدی امیرآبادی، ارشاد یوسفی، اسماعیل شریفات و یک برزیلی ششدانگ به نام لوسیانو پرز تیمی شکست‌ناپذیر ساخته است تا بگوید فقط اسم‌ها نیستند که در فوتبال مطرحند.

در ابتدای فصل وقتی فرکی به اهواز رفت کسی فکر نمی‌کرد بتواند با تیم فولاد این چنین شکست‌ناپذیر باشد. شاید یکی از دلایل این بدبینی عملکرد آنها در فصل نقل و انتقال‌ها بود. فولادی‌ها، هم در ابتدای فصل و هم در نیم‌فصل یکی از کم‌سروصداترین تیم‌ها بودند، اما فرکی نشان داد برای ساختن یک تیم خوب، داشتن بازیکن تراز اول در همه پست‌ها، شرط لازم نیست. فرکی در حالی شکست‌ناپذیرترین تیم تاریخ فولاد را ساخت که در ابتدای فصل به واسطه چند نتیجه بد بشدت تحت فشار بود. شعارهای تماشاگران فولادی علیه مربی تیم شان پس از آن‌که فولاد در هشت بازی نخست لیگ چهار شکست، سه تساوی و تنها یک پیروزی به دست آورد، شعارهایی نبود که خیلی از مربیان بتوانند شنیدنش را تحمل کنند، اما فرکی که اتفاقا یکی از اخلاق‌مدارترین مربیان این فوتبال است، ایستاد و ثابت کرد با کار خوب، با اعتقاد و با تمرین و ممارست می‌توان سنگین‌ترین هجمه‌ها را خنثی کرد و از ناامیدی به امید رسید.

فولاد، همان تیمی که ابتدای فصل در خانه‌اش به سپاهان و راه‌آهن باخت، حالا به اندازه نصف لیگ طعم شکست را نچشیده تا از این حیث یکی از بهترین‌های لیگ دوازدهم باشد. آنها شاید همین هفته یا نهایتا چند هفته دیگر ببازند، اما تا همین جای کار به خوبی ثابت کرده‌اند برای تیم بودن حتما لازم نیست میلیاردی هزینه کرد و بهترین‌ها را کنار هم قرار داد.

رضا پورعالی‌/گروه ورزش