قانون بی عمل به چه ماند؟

نماینده سازمان بهداشت جهانی در حوزه سرطان در ایران اعلام کرده که هزینه‌های کمرشکن سرطان باعث شده یا بیماران خانه‌شان را بفروشند یا مقدمات فوت را آماده کنند.

بیژن صدری‌زاده که مشاور امور بین‌الملل وزیر پیشین بهداشت و درمان هم بوده، تاکید می‌کند که کارایی سیستم بیمه خدمات درمانی باید به گونه‌ای باشد تا از خانواده‌های بیماران فقیر حمایت کنند.

ناکارآمد بودن بیمه‌ها مورد تائید و انتقاد همه مسوولان حوزه سلامت است که فعلا قرار است با ساز و کار جدیدی به نام سازمان بیمه سلامت به سرانجام برسد، اما ماجرای حل مشکلات بیماران سرطانی به چند سال قبل می‌رسد.

سال 86 قانونی به تصویب مجلس وقت رسید که بخشی از آن به عنوان بند (ب) تبصره 15قانون حمایت از بیماران صعب‌العلاج معروف است و بر اساس آن وزارت بهداشت موظف است 30 تا 100 درصد از هزینه‌های درمان بیماران صعب‌العلاج را که سرطان از مهم‌ترین آنها محسوب می‌شود، بپردازد.

البته اعتبار و بودجه مورد نیاز این قانون باید سالانه از سوی دولت در اختیار وزارت بهداشت قرار گیرد، اما ماجرا دقیقا از همین جا شروع می‌شود.

سابقه پیگیری اعتبارات این قانون نشان داده که این کار با تاخیر و کاستی‌های فراوانی انجام می‌شود. متاسفانه شیوع سرطان در کشور ما همچون سایر نقاط دنیا رو به افزایش است، از طرفی هزینه‌های دارو و درمان آن نیز چند برابر گذشته است، تا جایی که رییس کمیسیون بهداشت و درمان مجلس چندی پیش اعلام کرد:هزینه یک دوره درمان بیماران سرطان سینه با هرسپتین با قیمت دلار پارسال 50 تا 60 میلیون تومان بود، اما حالا همین دوره درمان 200 میلیون تومان تمام می‌شود.

حسینعلی شهریاری پرسیده بود: چند درصد مردم توان پرداخت چنین هزینه‌ای را دارند ؟ نقل‌قول‌های عنوان شده در این یادداشت کاملا گویای این مساله است که باید برای درمان این بیماری حمایت‌های دولتی وجود داشته باشد. بر این اساس و با توجه به حضور قانون، انتظار می‌رود اعتبارات بموقع پرداخت شود، در حالی که از 200 میلیارد تومان بودجه مصوب قانون حمایت از بیماران صعب‌العلاج در سال 91 فقط بخشی از آن پرداخت شده و سال رو به پایان است.

اگر قانون هم نتواند به کمک بیماران سرطانی بیاید، داستان به اینجا ختم می‌شود که این بیماران بین فقر و مرگ، یکی را انتخاب کنند.