کودک فقط خوراکی نمی‌خواهد

رد پای این بچه‌ها را محققان وزارت بهداشت و دانشگاه علوم پزشکی تهران در جمع 35 هزار خانوار پیدا کرده‌اند و به آنجا رسیده‌اند که 50 درصد کودکان ایرانی، تنبیه کلامی می‌شوند و 12 درصدشان تنبیه شدید بدنی.

این محققان به این نتیجه رسیده‌اند که 20 درصد بچه‌ها در سرزمین مادری‌مان با مشکلات روانی درگیرند، به طوری که 33 درصد آنها غمگین و ناامیدند و 37 درصدشان دچار نگرانی و اضطراب.

این کارنامه عمل ما بزرگ‌ترهاست؛ ما که یاد نگرفته‌ایم با بچه‌ای که مثل گل است باید مثل یک باغبان رفتار کرد؛ مثل او که اگر برای هرس، انبری در دست می‌گیرد، قصدش نه تحقیر گل که جلا دادن به چهره اوست.

بچه‌های تحقیر شده ما زیرتیغ کلاممان بمباران می‌شوند، آنها در خفا کتک می‌خورند و بدن‌های نحیفشان کبود می‌شود، بدون این‌ که قدرت دفاع داشته باشند.

آنها روحشان خش می‌افتد وقتی ما با حرف‌های بُرنده به جانشان می‌افتیم و سعی می‌کنیم باورشان شود که چه آدم‌های کم‌ارزشی هستند در حالی که در عمق نگاه ملتمسانه‌شان این جمله ایستاده که «من بی‌ارزش نیستم.»

بزرگ‌ترهای عصبانی که خودشان روزی هزار بار مرتکب اشتباه می‌شوند، قبول نمی‌کنند که فرزند کوچکشان نیز می‌تواند اشتباه کند، برای همین گاه از خطای به اندازه کاه آنها کوهی می‌سازند و آن را محکم به سربچه‌ها می‌کوبند.

بسیاری از بچه‌ها تشنه احترامند، خیلی از آنها همین که دستی محبت‌آمیز به سرشان کشیده شود و با لحنی مودبانه مخاطب قرار بگیرند، راضی می‌شوند. خوشحال کردن بچه‌ها کار آسانی است، آنها جذب معجون محبت می‌شوند و مثل زنبوری که از کندویش دست‌بردار نیست دل از کسی که به او محبت می‌کند، نمی‌کَنند.

اما ما بزرگ‌ترها سر بچه‌ها را با بازیچه‌های بی‌ارزش گرم می‌کنیم، در حالی که فراموش کرده‌ایم تامین بهداشت روانی کودکان از لباس‌های فاخر، خوراکی‌های خوشمزه و لوازم لوکس و گرانقیمتی که دور و برشان جمع می‌کنیم، باارزش‌تر است.

مریم خباز - گروه جامعه