لایق زیارت

شبها وقتی در خانه بود، همین که پاسی از شب می‌گذشت، آهسته و بدون کوچکترین صدایی برمی‌خاست و مهیّای تهجّد شبانگاهی می‌شد. این حالتش تا صبح ادامه داشت و گاهی از صدای ناله ها و گریه های او همسرش بیدار می‌شد و او را در سجاده می‌یافت.

بسیار قرآن می‌خواند و آیاتی که در شأن مجاهدان و شهادت بود از قرآن استخراج می‌کرد و حفظ می‌کرد و پیوسته سفارش به تلاوت قرآن و عمل به آن می‌کرد. هیچ‌گاه نماز شبش ترک نمی‌شد، حتی شبها که به شناسایی یا رزم شبانه می‌رفت. وقتی نزدیک های صبح برمی‌گشت، در راه قرارگاه به نماز شب می‌ایستاد.

راوی: سردار انجیدنی، همرزم سردار شهید عبدالحسین برونسی

امام رضا (سلام الله علیه): ما زارَنی أحَدٌ مِن أَولیائی عارِفاً به حقی إلّا شُفِّعتُ فِیهِ یَومَ الْقیامَةِ. (هر یک از دوستانم مرا با شناخت حقّم زیارت نمی‌کند مگر این که در روز قیامت، شفاعتم از او پذیرفته می‌شود). وسائل الشیعة، ج 13، ص 552

لایق زیارت

مثل همیشه همراهش به حرم امام رضا(ع) رفتم. وارد صحن که شدیم، روبه‌روی گنبد طلا ایستاد و درحالی‌که به گنبد چشم دوخته بود، گفت: «شما بروید، من داخل حرم نمی‌یام.»

متعجب به نگاه خیس از اشکش نگریستم: «شما که این‌قدر عاشق امام رضا(ع) هستین برای چی داخل حرم نمی‌یاین؟» دلیلی برایم نیاورد.

گویی دوست داشت در حال و هوای خوش با آقایش راز دل بازگوید. وقتی اصرار را بی‌فایده دیدم، تنها به داخل حرم رفتم تا نماز و زیارتنامه بخوانم.

از حرم که بیرون آمدم، او را دیدم که همچنان رو به گنبد طلا ایستاده بود. پهنای صورتش خیس اشک شده بود و زیر لب با امام رضا(ع) حرف می‌زد.

کنارش رفتم و با دلخوری گفتم: «بالاخره چه دلیلی داشتی که همراهم داخل حرم نیامدی؟»

نگاه بارانی‌اش را از گنبد طلا گرفت و به نگاهم چشم دوخت. گویی بعد از سالها هنوز صدایش در گوشم تکرار می‌شود که گفت: «وارد حرم شدن و زیارت، حالی خاص می‌خواهد، ولی نمی‌دانم چرا امروز آن حال زیارت به من دست نداد، شاید که لایق زیارت نبودم و...»

وقتی به حرف‌های آن روز محمدرضا فکر می‌کنم، معنی حرف‌هایش را نمی‌فهمم! هنوز هم نمی‌دانم لایق زیارت بودن یعنی چه؟ کاش خودش بود و برایم تفسیرش می‌کرد.

راوی: زهرا غفوریان، همسر شهید محمدرضا ارفعی