پژواک آزادی در سراب پژاک

غیر از این آوازه ایستادگی آنها در طول جنگ تحمیلی نیز برای صیانت از مرزهای جمهوری اسلامی زبانزد ملت ایران است که البته تا به امروز نیز پشتوانه‌ای محکم برای نظام اسلامی ایران محسوب شده است.

با این وجود گروهک تروریستی پژاک در بدو تاسیس خود در سال 1383 هدف خود را خدمت به ملت پپو زمینه‌سازی برای آزادی و استقلال آنها اعلام کرد! اما واقعیت این است که دستاورد این گروه برای کرد و کردستان غیر از تخریب و بر هم زدن آرامش این منطقه چیز دیگری نبوده است.

این گروهک نام خود را نیز بر اساس همین تعریف دروغین انتخاب کرد؛ واژه پژاک، مخفف «پارتیا ژیانا ئازادا کوردستانی» (حزب حیات آزاد کردستان) است که هیچ‌یک از عناصر تشکیل‌دهنده این نام هیچ‌گاه در فعالیت‌های آنها دیده نشده است.

پارتیا (حزب): حزب سیاسی چارچوب تعریف شده و مشخصی دارد، اما آنچه در پژاک می‌بینیم با هیچ معیار حزبی سازگاری ندارد؛ هماهنگ با فرهنگ مردم کرد و خواسته‌های آنها نیست و ایدئولوژی تعریف شده‌ای ندارد. مبنای تئوریک آن هم گفته‌های عبدالله اوجالان است که اغلب از سخن بزرگان اقتباس شده و بیشتر اعضای عامی این گروهک آنها را کورکورانه قبول می‌کنند و بنا به رویه این فرقه، اوجالان را تا حد خدایی بزرگ می‌کنند. فرقه اوجالان پرست پژاک، هیچ وجه تشابهی با حزب سیاسی ندارد.

ژیانا (زندگی‌/‌حیات): در پژاک کسی حق شک، تردید، اعتراض و انتقاد به گفته‌های این فرقه را ندارد و اگر کورکورانه قبول نکرد، تحت نام خائن، مامور و جاسوس محاکمه و اعدام می‌شود. پس واژه زندگی یا ژیانا صرفا برای فریب آورده شده؛ زیرا پژاک متضاد زیستن و زندگی است.

ئازادا (آزادی): فرد فریب‌خورده و عضو پژاک، حق ندارد آزادانه از آن فرقه خارج شود، پس چاره‌ای جز فرار ندارد و در صورت دستگیری به اتهام خیانت، بدون محاکمه اعدام می‌شود. حق‌اظهارنظر و بیان آزاد برای هیچ عضوی وجود ندارد و باید الزاما القائات فرقه را طوطی‌وار تکرار کند. امری که متضاد ماهیت آزادی و در واقع خیانت به آزادی است.

کوردستان (کردستان): ناسیونالیست‌های تجزیه‌طلب به جای املای درست کردستان از آن استفاده می‌کنند، اما کشوری به نام کردستان وجود نداشته و ندارد و این عنوان پژاک، رویای شاعرانه و خیالی خام است.(جام جم - ضمیمه ایام)

سعید محبی