تناقض مهندسی شده

این روزها شاهد جنگ روانی گسترده‌ای علیه ایران از سوی مقامات آمریکایی هستیم. از یک سو مارتین دمپسی رئیس ستاد ارتش آمریکا و ریچارد هاس، رئیس شورای روابط خارجی آمریکا اعتراف می‌کنند ایران در گذشته به دنبال سلاح هسته‌ای نبوده است و برنامه‌ای نیز برای رسیدن به بمب ندارد از سوی دیگر لئون پانه‌تا وزیر دفاع آمریکا به برنامه نظامی ایران در تولید سلاح هسته‌ای اصرار می ورزد. این در حالی است که یک بار دیگر 16 نهاد اطلاعاتی آمریکا بر نظر سابق خود اصرار می‌کنند که ایران به دنبال دستیابی به سلاح هسته‌ای نیست. واقعا این دوگانه‌گویی‌ها در کشوری مثل آمریکا که تصمیمات سیاسی خارجی‌اش در ساختاری قاعده‌مند و نهادینه اتخاذ می‌شود، نشان از چه دارد؟

هنری کسینجر در یکی از نامه‌های اخیر خود به اوباما توصیه کرده در پیشبرد سیاست خارجی آمریکا باید واقع‌گرا و در عین حال آرمان‌گرا باشد. اما پیگیری آرمان‌ها و ارزش‌های بشری باید در جایی مورد اهتمام قرار گیرد که منافع ملی آمریکا را محقق کند. این معنی در رفتارهای بین‌المللی آمریکا پس از جنگ جهانی دوم به بعد مشهود بوده است. آمریکا همه چیز از جمله آرمان‌های بشری را در خدمت منافع جهانی و منطقه‌ای خود تنظیم می‌کند. در واقع پرونده هسته‌ای ایران امری در دست دولتمردان آمریکاست تا با استفاده از آن سیاست‌های خاورمیانه‌ای خود را پیش برند. این امر اما بر اساس وضعیت آمریکا در عراق، افغانستان، لبنان، سوریه و حوادث اخیر خاورمیانه وضعیت‌های متفاوت و گاهی متناقض پیدا می‌کند. در یک برهه زمانی باید منعطف شود و در برهه و زمان دیگر به عنوان اصلی‌ترین چالش بین‌المللی جلوه کند و در مقطعی دیگر به تعبیر ریچارد هاس، ظرفی مشتمل بر زهر و عسل را تشکیل دهد. هدف اصلی اما تضعیف نظام سیاسی مردمسالار ایران اسلامی است که با ارزش‌های انقلاب توفنده خود نظم لیبرال دموکراسی را در منطقه خاورمیانه تا آمریکای لاتین دچار اخلال کرده است و با شروع خیزش‌های مسلمانان منطقه در خاورمیانه و بیداری اسلامی موازنه قوا را به سوی خود تغییر داده است. در حال حاضر منافع آمریکا در تشدید تحریم‌های مختلف علیه ایران است و حمله نظامی علیه ایران برای منافع آنها پرخطر ارزیابی می‌شود. بر این اساس از یک سو گفته شود ایران فاقد برنامه هسته‌ای است تا عدم اقدام نظامی علیه ایران توجیه شود و از سوی دیگر بر مشکوک بودن برنامه هسته‌ای ایران تاکید می‌شود تا از این طریق فشار اقتصادی و شدت تحریم‌ها علیه ملت ایران در افکار عمومی دنیا توجیه شود.