بستن زخم‌ها با چسب بافتی

چسب بافتی از موادی ساخته شده که در تماس با آب پلیمریزه شده و باعث ایستایی لبه‌های زخم در محل آسیب می‌شوند. مواد ناشی از چسب بافتی در محیط زنده بافت‌های بدن از بین می‌روند، اما تا از بین رفتن آنها فرصت کافی برای اتصال لبه‌های زخم مهیا می‌شود. برای استفاده از چسب باید ابتدا محل آسیب را شسته و تمیز کرد. لبه‌های زخم را در کنار هم نگه داشته، سپس لبه‌های زخم و تا یک سانتی‌متر از پوست کنار محل بریدگی را به چسب آغشته کرد. زمانی حدود یک دقیقه لازم است تا چسب خشک شود.

مزایا: چسب بافتی برای زخم‌های پوستی سطحی، حتی در محل‌هایی که مو دارد، استفاده می‌شود. در این روش زخم سریع‌تر از روش بخیه بسته می‌شود و برخلاف بخیه با درد همراه نیست. از طرف دیگر، اثری از ترمیم (جای ورود و خروج نخ بخیه) باقی نمی‌ماند. چسب موجود در محل ظرف 10 ـ ‌5 روز ریزش می‌کند و نیازی به مراجعه بعدی نیست.

عوارض: ‌‌ـ باید از حرکت چسب به پیرامون که باعث خارش می‌شود و همچنین به درون زخم ممانعت کرد.

‌‌ـ با این‌که می‌توان محل چسب را مرطوب کرد، اما باید توجه داشت که خیس شدن بیش از حد ممکن است به جدایی چسب قبل از موعد مقرر منجر شود.

‌‌ـ برای زخم‌های عفونی، زخم روی مفاصل، نزدیک چشم و داخل دهان نباید استفاده شود.

‌‌ـ برای زخم‌های نزدیک چشم باید بیمار را طوری خواباند که حرکت چسب به سمت چشم نباشد یا از وازلین برای ممانعت از ورود چسب استفاده کرد. اگر چسب به چشم وارد شد باید با گاز مرطوب و محلول‌های شستشو، تمیز کرد. اگر چسب به مژه‌ها برسد باعث چسبیدن آنها به هم می‌شود که می‌توان به کمک پماد‌های آنتی‌بیوتیکی (جنتامایسین، تتراسیکلین) یا وازلین آن را تمیز کرد. اگر با این روش‌ها نتوان چسب را جدا کرد باید با دوش‌گرفتن متوالی باعث مرطوب‌شدن چسب شده تا اثر خود را از دست داده و جدا شود. چسب علاوه بر مو به بخش‌های دیگر بدن، دستکش و وسایل غیر فلزی می‌چسبد و براحتی جدا نمی‌شود.

فراموش نکنید که استفاده از هر یک از روش‌های ترمیم زخم را به پزشکی موکول کنید که از چگونگی استفاده، عوارض و کارایی آن روش اطلاع کافی داشته باشد. استفاده خودسرانه ممکن است سیر درمانی را به تاخیر  انداخته یا با عوارضی از نظر زیبایی و ترمیم زخم همراه باشد.