یک آرژانتینی دیگر در سانتیاگو

یک محل و جام مناسب برای تشخیص این مهم رقابت‌های امسال جام‌ملت‌های آمریکای جنوبی است که در خاک آرژانتین برگزار خواهد شد. اضافه بر این، چند ماه بعد از آن دور مقدماتی جام‌جهانی 2014 هم که مثل جام‌های قبلی بسیار طولانی است، شروع خواهد شد و آنجا نیز قرمز و آبی‌پوشان شیلی باید امتحانی دیگر تحت نظر «بورگی» پس بدهند.

بورگی 46 ساله در یک مقایسه درست پست هدایت تیم ملی شیلی را بزرگ‌ترین چالش عمرش خوانده است. او می‌گوید: امیدوارم سیر وقایع و نتایج حاصله نشان بدهد که سزاوار این پست بوده‌ام و در این راه دست به هر تلاش و کار ممکن خواهم زد. رویکرد مجدد شیلیایی‌ها به یک آرژانتینی قطعا تابع و محصول کارنامه مثبتی است که بی‌یلسا در سانتیاگو بر جای نهاد و رساندن لاروخا به مرحله نهایی جام‌جهانی نوزدهم و بالا آوردن شیلی از گروهش در آفریقای جنوبی نمونه‌های این کار موفق بود. با این حال بورگی فردی فاقد پیشینه کار در شیلی نیست و برعکس در این زمینه پرسابقه و غنی است.

او بعد از گذراندن 3 فصل در تیم اداکس ایتالیانو، 2 فصل بسیار موفق را در مقام سرمربی «کولوکولو» یکی از معروف‌ترین باشگاه‌های شیلی گذراند و در سال‌های 2006 و 2007 این تیم را که ال‌کاچیکه خوانده می‌شود، به عنوان قهرمانی لیگ شیلی در هر دو نسخه بهاری و پاییزی این مسابقات رساند و یک بار هم کولوکولو را نایب قهرمان جام Sudamericana ساخت که بعد از لیبرتا دورس، دومین جام بزرگ باشگاهی آمریکای جنوبی به حساب می‌آید. بر همین منوال بیشترین نماینده را هم در تیم ملی شیلی به سرمربیگری بی‌یلسا، همان کولوکولو با هدایت بورگی داشت.

با این اوصاف، پیشینه شخصی موفق بورگی در شیلی، دیگر عامل مهم در انتصاب وی به عنوان مربی تیم ملی این کشور بوده است و وی را به گزینه‌ای طبیعی و قابل فهم برای این پست بدل می‌کند. او که اولین بازی تیم ملی شیلی تحت هدایت وی روز 5 فروردین به عنوان دیداری دوستانه در برابر پرتغال انجام شد، در ارتباط با سلف خود و این‌که چرا بی‌یلسا از شیلی رفت، می‌گوید: «مارچلو در شیلی برخی نتایج بسیار خوب را گرفت و حتی در جام جهانی هم موفق عمل کرد؛ ‌اما او به هر حال دیر یا زود از سانتیاگو می‌رفت. به تبع آن باید کسی می‌آمد و جای او را می‌گرفت و برای من مایه افتخار است که آن فرد، من بوده‌ام. آنچه من باید انجام بدهم، ادامه دادن قسمتی از راه‌ طی‌شده توسط بی‌یلسا‌ست؛ زیرا او در کارش ناموفق نبود. ما باید با ابزار موجود به آنچه تاکنون انجام شده، تا سر حد امکان استمرار بخشیم.»

بورگی اضافه می‌کند: «هدف من این است تیمی بسازم که هر شیلیایی به آن افتخار کند و لااقل کمتر از تیمی نباشد که بی‌یلسا تدارک دیده بود. با وجود این، نتایج ما در کوپا و سپس مقدماتی جام جهانی 2014 ثابت خواهد کرد که موفق بوده‌ام یا خیر و اگر کم بیاورم، اصراری بر این که لاروخا را در مرحله پایانی این دوره جام جهانی نیز همراهی کنم، نخواهم داشت.»

بورگی در ماه‌های نخست استقرارش در سانتیاگو کوشیده است با اکثر اعضای تیم ملی شیلی ملاقات‌های جداگانه‌ای داشته باشد و یک ارتباط شخصی با آنها برقرار کند و از این طریق از حرف‌ها و خواسته‌های آنان مطلع شود. او می‌گوید: «با تعدادی از ملی‌پوشان شیلی به سبب پیشینه حضور و زندگی‌ام در این کشور و کار در کولوکولو آشنا بودم و حتی شماره تلفن آنها را داشتم، اما وقتی خبر انتصاب من در آستانه اعلام بود با آنها تماسی برقرار نکردم تا اگر نظری در این خصوص دارند، بی‌رودربایستی به مطبوعات کشور بگویند و ملاحظه مرا نکنند. از آن طریق بهتر می‌توانستم اوضاع را جمع‌بندی و نقشه راه خودم و تیم‌ملی شیلی را تبیین و ترسیم کنم و ببینم دارایی‌ها و سرمایه انسانی در اختیارم چیست. حالا حتی حرف‌های بازیکنان ملی‌پوش شیلی هم گویای این است که چه باید بکنم و دیدگاه‌ها و توصیه‌ها چیست و از چه راهی باید وارد شد.

با احتساب ایام بازیگری و مربیگری بورگی مجموعا 13 سال را در شیلی گذرانده و به همین سبب است که مردی که اضافه بر قهرمان‌کردن آرژنتینوس جونیورز در لیگ آرژانتین پیشینه هدایت ایندپاندیانت و بوکاجونیورز تیم‌های بسیار مشهورتر این کشور را هم دارد، معتقد و مطمئن است که می‌تواند در بازگشت به سانتیاگو در هدایت تیم ملی شیلی هم که طبعا کار بسیار دشوارتری است، موفق باشد.

او حتی تا آنجا پیش می‌رود که می‌گوید: طول اقامت من در شیلی به حدی می‌رسد که خودم را 50 درصد آرژانتینی و 50 درصد شیلیایی می‌دانم و اصلا نرفته بودم که حالا گمان شود به این کشور بازگشته‌ام. بنابراین در این پست تازه، کم‌نخواهم گذاشت. بقیه کار هم احتمالا از طریق استعدادهای ناب موجود در فوتبال شیلی روبه‌راه خواهد شد.

سایت S.I 
مترجم:‌ وصال روحانی