109 سال نوبل پزشکی در یک نگاه

به گزارش مهر ، جایزه نوبل برای پزشکی یا فیزیولوژی در وصیت نامه آلفرد نوبل در سال 1895 مطرح شد و نخستین بار در سال 1901 اولین جایزه آن اعطا شد.

در سال 2010 جایزه نوبل پزشکی به «رابرت جی.ادواردز» به خاطر مقاومت دربرابر محدودیت های اجتماعی و ابداع و توسعه تکنیک باروری مصنوعی که تاکنون منجر به متولد شدن 4 میلیون انسان در سرتاسر جهان شده است، اعطا شد.

اولین جایزه برنده نوبل پزشکی جهان در سال 1901 به "امیل ون برینگ" به خاطر مطالعاتش در زمینه سرم درمانی بیماری دیفتری اختصاص یافته بود.

برندگان این جایزه مهم پزشکی از سال 1901 تا 2009 به شرح زیر است:

1901- امیل آدولف فن برینگ از آلمان

1902- رونالد راس از انگلیس

1903- نیلز رایبرگ فینسن از دانمارک

1904- ایوان پترویچ پافولف  از روسیه

1905- رابرت کخ از آلمان به پاس کشفیات مهمی که درباره بیماری سل کرد.

1906- کامیلیو گولجی از ایتالیا و سانتیاگو رامون کایال  از اسپانیا

1907- چارلز لوئیس و آلفونس لاوران از فرانسه

1908- ایلیا ایلیس مسنیکوف از روسیه و پل ارلیش از آلمان

1909- امیل تئودور کوچر از سوئیس

1910- آلبرش کوسل از آلمان

1911- آلوار گولستراند از سوئد

1912- الکسی کاره  از فرانسه

1913- شارل رابرت ریشه از فرانسه

1914- رابرت بارانی  از اتریش

1915 تا 1918 در طول جنگ جهانی اول این جایزه اعطا نشد

1919- ژول بورده از بلژیک برای کشف دستگاه ایمنی

1920- شاک آگوست استینبرگ کروا از دانمارک

1921- جایزه اعطا نشد.

1922- دو جایزه مستقل اعطا شد اولی به آرچیبالد ویویان هیل از انگلیس و دومی به اوتو فریتزمیرهوف از آلمان

1923-  فردریک گرانت بنتینگ از کانادا و جان جیمز ریچارد مکلید از انگلیس برای کشف انسولین

1924- ویلیم آینتروفن از هلند برای کشف مکانیزم الکتروکاردیوگرام

1925- جایزه اعطا نشد.

1926- یوهانس آندریاش گریب فیبیگر از دانمارک

1927- ژولیوس واگنر ژارگ از اتریش

1928- شارل ژول هنری نیکوله از فرانسه برای تحقیقاتی که درباره حصبه انجام داد.

1929- در این سال دو جایزه مجزا اعطا شد اولی به کریستین آیئیکمن از هلند و دومی به فردریک گاولند هاپکینز از انگلیس

1930- کارل لند اشتاینر  از اتریش برای کشف گروههای خونی

1931- اوتو هانریش واربورگ از آلمان

1932- چارلز اسکات شرینگتون  و ادگار داگلاس آدرین از انگلیس برای کشف عملکردهای نورونها

1933-  توماس هانت مورگان از آمریکا برای کشف نقش کروموزمها در وراثت

1934- جورج هایت وایپل ، جورج ریچاردز مینوت و ویلیام پری از آمریکا

1935- هانس اشپمن از آلمان برای کشف در اثر سازمان دهنده در توسعه جنینی

1936- هنری هالت دایل از انگلیس و اوتو لئووی از اتریش برای کشف ارسال شیمیایی پالسهای عصبی

1937- آلبرت اشزنت گیورگی فن ناگیرپاپولت از مجارستان

1938- کورنلی ژین فرانسیس هیمن از بلژیک

1939- گرهارد دومگک از آلمان

از 1940 تا 1942 به دلیل جنگ جهانی دوم این جایزه اعطا نشد.

1943- در این دوره دو جایزه مجزا اعطا شد. اولی به هنریک کارل پیتر دام از دانمارک برای کشف ویتامین K و دومی به ادوارد آدلبرت دویزی از آمریکا برای کشف فرمول شیمیایی ویتامین K

1944- جوزف ارلانگر و هربرت اسپسر گاسر  از آمریکا

1945- الکساندر فلمینگ و ارنست بوریس چین از انگلیس و هوآرد والتر فلوری از آلمان برای کشف بسیار مهم پینیسیلین و اثرات درمانی آن در بسیاری از بیماریهای مسری و عفونی

1946- هرمن جوزف مولر از آمریکا

1947- در این دوره این جایزه به صورت مجزا به دو گروه اعطا شد اولی به کارل فردیناند کوری و گرتی ترزا کوری از چکوسلواکی و ناتا رادنیتس از آمریکا برای کشف مکانزیمهای تبدیل کیلگوژن و دومی به برناردو آلبرتور هاسویاز آرژانتین برای کشف نقش لب پیشین هیپوفیز در متابولیسم قندها

1948- پل هرمن مولر از سوئیس

1949- این جایزه به صورت مجزا به دو نفر اعطا شد اولی به والتر رودلف هس از سوئیس و دومی به آنتونیو کائتانو دو آبردو فریر اگاس مونیز  از پرتغال

1950- ادوارد کالوین کندال  از آمریکا/ سوئیس، تادیوتس رایشتین از لهستان و فیلیپ شووالتر هنچ از آمریکا

1951- ماکس تیلر از آفریقای جنوبی برای کشف تب زرد و روش درمان آن

1952- سلمن آبراهام از آمریکا

1953- در این دوره جایزه به صورت مستقل به دو نفر اعطا شد. اولی به هانس آدولف کربس از آلمان غربی و دومی به فریتس آلبرت لیپمن از آمریکا

1954- جان فرانکلین ایندرس ، توماس هانکل و فردریک چپمن رابینز از آمریکا

1955- اکسل هوکو تئودور از سوئد

1956- آندره فردریک کورناند از آمریکا/ فرانسه، ورنر فورسمن از آلمان غربی و دیکینسون ریچاردز از آمریکا

1957- دانیل بووه از ایتالیا/ سوئیس

1958- جورج ولز بیدل و ادوارد لاری تاتوم از آمریکا

1959- سورو اوچا از آمریکا / اسپانیا و آرتور کورنبرگ از آمریکا

1960- فرانک مکفارلان برنت از استرالیا، پیتر برایان مداور از انگلیس

1961- گورک فن بکیسی از آمریکا- مجارستان

1962- فرانسیس هری کمپتنون کریک از انگلیس ، جیمز دوی واتسون از آمریکا و مائوریس هیو فردریک ویلکینز  از انگلیس/ نیوزلند

1963- جان کارو اکلز از استرلیا، الن لیود هاجکین از انگلیس و اندرو فیلینگ هاکسلی از انگلیس

1964- کونراد بلاچ از آمریکا/ آلمان غربی و فئودور لینن از آلمان غربی برای کشف مکانیزم تنظیم متابولیسم کلسترول و اسیدهای چرب

1965- فرانسیس یاکوب ، آندره لوف و ژاکوئه مونو از فرانسه برای کشف کنترل ژنتیک سنتزهای آنزیم ها و ویروس ها

1966- فرانسیس پیتون رویس برای کشف ویروسهای توموری و چارلز بی. هایگینز از آمریکا

1967- راگنار گرانیت از سوئد، هالدان کفر هارتلین از فنلاند و جورج والد از آمریکا

1968- رابرت هالی هار گابیند کورانا از آمریکا/ هند و مارشال نیرنبرگ از آمریکا

1969- ماکس دلبروک هرشی ز آمریکا/ آلمان غربی و سالوادو لوریا از ایتالیا برای کشف مکانیزم تکثیر و ساختار ژنتیکی ویروسها

1970- برنارد کاتس از انگلیس، اولف فن ائولر از سوئد و ژولیوس اکسلرود از آمریکا

1971- ایرل ویلبور ساترلند از آمریکا برای کشف عملکرد هورمونها

1972- جرالد ام. ادلمن از آمریکا و رادنی رابرت پورتر از انگلیس برای کشف ساختار شیمیایی پادتنها

1973- کارل فن فریش از آلمان غربی/ اتریش، نیکلاس تینبرگن از انگلیس/ هلند

1974- آلبرت کلاد از بلژیک، کریستین دو کو از بلژیک و جورج ای. پالاد از آمریکا/ رومانی برای کشف سازان ساختاری و عملکردی سلول

1975- دیوید بالتیمور از آمریکا، رناتو دولبکو از ایتالیا و هوارد مارتین تمین از آمریکا

1976- بارچ بلومبرگ و دی. کارلتون گایداسک از آمریکا

1977- راجر گویلمین از آمریکا/ فرانسه و اندرو ویکتور شالی از آمریکا/ لهستان

1978- وارنر اربر از سوئیس، دانیل ناتانس از آمریکا و هامیلیتون او. اسمیت از آمریکا

1979- آلن ام. کورماک از آمریکا/ آفریقای جنوبی، کادفری ان هاسفید از انگلیس

1980- باری بناسراف از آمریکا/ ونزوئلا، ژین داسه از فرانسه و جورج دی. اسنل از آمریکا

1981- راجر اسپری از آمریکا برای کشف عملکرد تخصصی نیمکره های مغزی

1981- دیوید اچ. هابل از آمریکا/ کانادا و تورستن ان ویسل از سوئد

1982- سون برگ استورم از سوئد

1983- باربارا مک کلینتاک از آمریکا برای کشف عناصر ژنتیکی متحرک

1984- نیلز کاج یرن گئورگز از دانمارک و کوهلر سزار ملیستین از آلمان غربی/ آرژانتین

1985- مایکل اس. براون و جوزف ال. گولداستین از آمریکا

1986- استنلی کوهن از آمریکا و ریتا لوی مونتالچینی از ایتالیا برای کشف و شناسایی فاکتورهای رشد سلولی

1987- سوسومو تونگاوا از ژاپن برای کشف مکانزیم ژنتیکی بر پایه تنوع پادتنی

1988- جیمز بلاک از انگلیس، گرترود الیون و جورج اچ. هیچینگز از آمریکا

1989- جی. مایکل بیشاپ، هارولد ای. وارموس از آمریکا

1990- جوزف ای. موری و ای. دانال توماس از آمریکا

1991- اروین نهر و برت ساکمن از آلمان برای کشف عملکرد کانال های یونی منفرد سلولی

1992- ادموند اچ. فیشر، ادوین جی. کربس از آمریکا

1993- ریچارد جی. رابرتس از انگلیس، فیلیپس شارپ از آمریکا

1994- آلفرد جی. گیلمن و مارتین رادبل از آمریکا برای کشف پروتئین G در ترجمه سیگنال سلولی

1995- ادوارد یس. لویس از آمریکا، کریستین نوسلین فولهارد از آمریکا، اریک اف. ویشاس از آمریکا

1996- پیتر سی. داهرتی از استرالیا، رولف ام. زینکرناگل از سوئد

1997- استنلی بی. پروسنر از آمریکا

1998- رابرت اف. فورچکات و لوئیس جی. اگنارو فرید موراد  از آمریکا برای کشف برای اکسید نیترید به عنوان مولکول سیگنال در دستگاه قلبی عروقی

1999- گونتر بلوبل از آلمان/ آمریکا

2000- آروید کارلسون از سوئد، پل گرینگارد و اریک آر. کاندل از آمریکا/ اتریش

2001- لیلاند اچ. هارول از آمریکا، آر. تیموثی هانت و پل ام. نرس از انگلیس برای کشف فاکتورهای کلیدی تنظیم چرخه سلولی
2002- سیدنی برنر از انگلیس/ آفریقای جنوبی، اچ. رابرت هورویتس از آمریکا و جان ای. سولستون از انگلیس برای کشف تنظیم ژنتیکی توسعه اندامها و درباره مرگ سلولی برنامه ریزی شده

2003- پل سی. لاتربور از آمریکا و پیتر منسفیلد از انگلیس برای کشف رزونانس مغناطیسی

2004- ریچارد اکسل و لیندا بی. باک از آمریکا برای کشف در عرصه گیرنده های بویایی سازمان دستگاه بویایی

2005- باری جی. مارشال و جی. رابین وارن از استرالیا

2006- اندرو زی. فایر و کریگ سی. ملو از آمریکا برای کشف پدیده تداخل RNA و توالی ژنتیکی زنیجره دوتایی RNA

2007- ماریو کاپکی از آمریکا/ ایتالیا، الیور اوانس از انگلیس و الیور اسمیتیز از انگلیس/ آمریکا توسعه فناوری هدف یابی ژن در سلول های بنیادی جنینی به شهرت رسیده است. این فناوری امروز توسط تمام محققان دنیا برای ایجاد موش های با جهش های ژنتیکی مورد استفاده قرار می گیرد. قدرت این فناوری در حدی است که محققان می توانند با استفاده از آن ژن مورد نظر خود را برای انجام یک عملکرد خاص تغییر دهند.

محققان می توانند به کمک این فناوری مواد DNA ژنوم موش را تغییر دهند و امکان ارزیابی جزئیات عملکرد هر ژن را در مدت توسعه جنینی و یا در مراحل بعدی فراهم کنند.

2008- هارالد زرهاوسن محقق و دانشمند مرکز مطالعات سرطان هیدلبرگ آلمان را به دلیل کشف تاثیر ویروس پاپیلوما بر سرطان رحم در انسان به عنوان برنده نوبل پزشکی در سال 2008 میلادی اعلام کردند.

همچنین دو محقق فرانسوی به نام های فرانسیس بارسینوس و لوک مونتگنیه از سازمان ویروس شناسی موسسه پاستور در پاریس به دلیل کشف ویروس عامل نقصان در سیستم دفاعی بدن انسان یا HIV که عامل بروز بیماری ایدز شناخته شده است به عنوان برندگان بعدی این جایزه اعلام شدند.

2009- الیزابت بلک برن و کارول گریدر و جک زوستاک را مشترکا به دلیل کشف «چگونگی محافظت تلومرازها و آنزیم تلومراز از کروموزوم ها» به عنوان برنده نوبل پزشکی یا فیزیولوژی سال 2009 میلادی اعلام کردند.

الیزابت بلک برن از دانشگاه کالیفرنیا، کارول گریدر از دانشگاه جان هاپکینز و جک زوستاک از موسسه هاوارد هاگز و دانشگاه پزشکی هاروارد هر سه از آمریکا به صورت مشترک این جایزه گرانبها را دریافت کردند.

2010- این جایزه به رابرت ادواردز اعطا شد. مشارکت و تلاش های ادواردز عامل شکل گیری نوآوری بزرگی در علم پزشکی شد و تلاشهای وی برای گسترش و رواج استفاده از IVF طی 32 سال گذشته منجر به متولد شدن بیش از 5/4 میلیون کودک در سرتاسر جهان شده است.