کالایی به نام سینما

درباره این گزارش و گزارش‌هایی از این دست که نشان‌دهنده تیزبینی و هوش نویسندگان و خبرنگارانی است که از منظری آسیب‌شناسانه سینمای ایران را پیگیری می‌کنند، جای تردیدی نیست. بنابراین اصل موضوع، فارغ از قضاوت و هر نوع موضعگیری درست است و طرح این سوال هست که تماشاگر سینما چه گناهی کرده که باید یک بازیگر را در همه فیلم‌های روی پرده ببیند؟

همچنین با در نظر گرفتن شرایط ناگوار سینمای تجاری ایران و عدم فروش مناسب فیلم‌ها، چنین به‌نظر می‌رسد که الگوها و فرمول‌های سینمای تجاری و فیلم‌های بفروش، نیازمند بررسی دوباره و تجدیدنظر هستند. اگر دلیل پرکاری یک بازیگر، تاثیر او در سینمای تجاری و ایجاد علاقه و اشتیاق بین تماشاگران برای مراجعه به سالن‌های سینماست، پس چرا از فیلم‌های همین بازیگر استقبال خوبی نمی‌شود؟ همچنین باید از دست‌اندرکاران و متولیان این سینما پرسید که مگر در سینمای ایران قحطی بازیگر است که در یک فصل اکران 5 فیلم باحضور یک بازیگر روی پرده می‌رود؟ بازیگری که چنین عملکرد پرباری دارد و سالانه در این تعداد فیلم بازی می‌کند، آیا توجهی به کیفیت بازی و نقش‌آفرینی‌اش هم دارد یا خیر؟