دفاعی به نام خدا

برجسته کردن بیش از حد انگیزه‌هایی مثل وطن در برخی تحلیل‌ها، تبلیغات و آثار هنری از جمله سینما یک تحریف آشکار در دفاع مقدس است. رجوع به متن دفاع مقدس، وصیتنامه شهدا، اظهارات خانواده شهدا و فرمایشات امام راحل، نقش دین و دینداری را نمایان‌تر می‌کند و اگر به قول برخی نظریه‌پردازان، انقلاب ایران انقلابی به نام خدا بود، دفاع مردم ایران نیز دفاعی به نام خدا بود.

2) راهبری‌های خردمندانه امام خمینی(ره) در کنار رابطه عمیق و غیرقابل وصف امام و امت و خصوصا رزمندگان، از دیگر عوامل مهم سربلندی در دفاع 8 ساله بود. امام در شرایطی که به عنوان فرمانده کل قوا جنگ را اداره می‌کردند ناگزیر آشفتگی‌های سیاسی داخل کشور را نیز باید سامان می‌دادند و از سوی دیگر انقلاب را در برابر امواج سهمگین فشارهای بین‌المللی به پیش می‌بردند. بحث برکناری بنی‌صدر، اقدامات تروریستی منافقین خصوصا فاجعه 7 تیر و 8 شهریور، اختلافات سیاسی جریانات موسوم به چپ و راست، استعفای بی‌موقع نخست‌وزیر وقت، ماجرای مهدی هاشمی و آقای منتظری و ده‌ها مساله ریز و درشت دیگر از جمله مسائلی بود که کشور جنگ‌زده ایران در پشت جبهه با آنها دست به گریبان بود و امام با تدابیر حکمت‌آمیز خود آنها را مدیریت کردند و در عین حال دستور آزادسازی آبادان و مهران و حفظ جزایر مجنون را صادر می‌کردند. بوسه امام بر بازوی رزمندگان و فاتحان فتح‌المبین و شعار «ما می‌توانیم» انگیزه‌های دفاع را صدها برابر ‌کرد و تعیین اهدافی مانند «جنگ جنگ تا رفع فتنه» اگر چه در حیات امام تحقق نیافت، اما افق‌های بلندی را پیش روی فرماندهان جنگ و رزمندگان اسلام گشود و راهبرد «راه قدس از کربلا می‌گذرد» از یک خطای بزرگ استراتژیک جلوگیری نمود. اگر بخواهیم آنچه امام انجام دادند را در کلماتی خلاصه کنیم باید بگوییم راهبری حکیمانه توأم با شجاعت و با توکل به خدای بزرگ.

3) مردم نیز نقش تعیین کننده‌ای در دفاع مقدس داشتند. وقتی از مردم سخن می‌گوییم، باید این نکته را روشن کنیم که در همان زمان و در دوران جنگ، بودند کسانی که دائم نق می‌زدند و نقش ستون پنجم دشمن را بازی می‌کردند. اینها اغلب مرفهین بی‌دردی بودند که نه تنها کمکی به دفاع نمی‌کردند بلکه تلاش می‌کردند از آن شرایط به نفع خود سوءاستفاده کنند.

از این گروه که بگذریم، اکثریت مردم با حمایت‌های مالی و معنوی خود پشت جبهه را گرم می‌کردند و پشتیبان رزمندگان بودند. واقعیت این است که بخش نسبتا قابل توجهی از هزینه‌های جنگ با کمک‌های مردمی تامین می‌شد و علاوه بر حضور مردم در صحنه جنگ، دفاع مقدس مردم ایران از این نظر نیز مردمی‌ترین دفاع بود و سرانجام رزمندگان اسلام بودند که مستقیما در صحنه‌های نبرد حاضر می‌شدند و با ایثار و فداکاری از انقلاب و اسلام دفاع می‌کردند. براساس برخی برآوردها تعداد رزمندگان حدود 10 درصد جمعیت آن زمان کشور یعنی حدود 3 میلیون نفر بودند که به صورت مستمر یا متناوب طی 8 سال دفاع مقدس در جبهه‌ها حضور پیدا کردند.

امروز نیز اگر دشمنان بخواهند حماقت کنند و جنگ دیگری را به ما تحمیل سازند، همین 3 گروه در میان مردم شکل خواهد گرفت. براین اساس اگر همان نسبت رزمندگان به جمعیت کنونی کشور در نظر گرفته شود، حداقل بیش از 7 میلیون نفر رزمنده در جبهه‌ها حضور پیدا خواهند کرد یعنی بیش از 2 برابر 8 سال دفاع مقدس ضمن این‌که توجه داشته باشیم هم‌اکنون بیش از 10 میلیون بسیجی داریم.

تعداد رزمندگان در کنار افزایش غیرقابل مقایسه بنیه دفاعی کشور و تجربه 8 سال دفاع مقدس، این واقعیت را آشکار می‌سازد که در صورت حمله‌ای از سوی دشمنان، قدرت دفاعی به مراتب بیشتر از آن دوران خواهد بود و این نکته‌ای است که دشمنان حتما به آن توجه دارند. ما جنگ طلب نبوده‌ایم، نیستیم و نخواهیم بود اما اگر بین مردن با عزت و زندگی با ذلت مخیرمان کنند، با تاسی به سالار شهیدان مردن با عزت را ترجیح می‌دهیم، ضمن این‌که دشمنانمان را به ذلت می‌کشیم.

4) هر از چند گاه می‌شنویم که ناگفته‌هایی از جنگ می‌خواهد بازگو شود. بدیهی است که کشور در موضوعات مختلف از جمله جنگ و دفاع مقدس ناگفته‌هایی دارد و اتفاقا این ناگفته‌ها اگر با در نظر گرفتن نکات اشاره شده در ابتدای این نوشتار مطرح شود، بسیار ارزشمند است. دوران دفاع مقدس از جمله گرانبهاترین سرمایه‌هایی است که ملت ایران از آن برخوردار است. سرمایه‌ای که به برکت جانفشانی‌ها، ایثارگری‌ها و زحمات خالصانه میلیون‌ها انسان ارزشمند و با دادن هزاران میلیارد خسارت مادی به‌دست آمده است. این سرمایه را کسی حق ندارد مورد دست‌اندازی‌هایی قرار دهد که هواپرستی، جاه‌طلبی و باندبازی مبنای آن است.

نقد دوران دفاع مقدس یا بیان ناگفته‌ها فقط در صورتی مجاز است که به این سرمایه بیفزاید و مشکلی از مشکلات امروز یا آینده مردم را حل کند. ابهام‌آفرینی و شبهه‌افکنی در دوران دفاع مقدس یا بیان اما و اگرهایی که هیچ نفعی ندارد، خیانت به خون شهدا و ایستادگی و پایمردی رزمندگان و جانبازان و خانواده آنهاست که فقط برای ادای تکلیف و از سر دینداری به انجام این وظیفه قیام کردند.