مرگ سیاه درکمین بم

هزاران نفر رفتند اما زندگی هنوز جریان دارد و آنها که مانده اند باید همه چیز را از نو بسازند، هرچند سخت است آن هم در زمستانی سرد که کنار تمام مشکلات ، باید مراقب شیوع بیماری های عفونی که هر لحظه امکان سرایت آنها وجود دارد،

کد خبر: ۳۴۶۸۰

بود؛ باکتری ها و ویروس های فرصت طلبی که بر بالین این شهر ماتم زده در انتظار قربانی کردن تعداد بیشتری نشسته اند.
انگار همین تعداد کشته و زخمی برای فرونشاندن خشم طبیعت کافی نیست. در نخستین ساعاتی که زلزله آمد و همه چیز را از میان برد هیچ فکری جز نجات قربانیان حادثه و کمک به مصدومان و مجروحان وجود نداشت.
منطقی هم بود، چراکه کوچکترین تاخیری در امدادرسانی باعث وداع همیشگی یک انسان دیگر با زندگی می شد؛ اما اکنون پس از گذشت چند روز از آن جمعه تلخ و دردناک ، باید به مسائل مهمتری هم اندیشید، چون هوای سرد زمستانی و کثرت تعداد قربانیان می تواند در صورت رعایت نکردن کامل نکات بهداشتی فجایع بیشتری به بار آورد.
وقتی صحبت از بیماری های عفونی به میان می آید هرکسی می تواند ظرف مدت چند دقیقه انواعی از آنها نظیر آنفلوآنزا، سل ، حصبه ، وبا، کزاز و... را به خاطر آورد.
خوشبختانه به خاطر سرد بودن هوا خیلی از این بیماری ها نظیر وبا و حصبه نمی توانند باعث بیماری شوند، اما در عوض برای امراض مهیب و کشنده ای نظیر طاعون شرایط بسیار مساعد است ؛ هرچند سالهاست در تمام دنیا اعلام شده که دیگر چنین بیماری ای وجود خارجی ندارد، اما هنوز هم که هنوز است نمی توان به ریشه کن شدن قطعی آن اطمینان داشت ، چرا که این بیماری می تواند در محیطهای آلوده و لابلای اجساد انسان ها که امکان حضور جوندگانی نظیر موش در آن هست بسرعت فعال شود و از آنجا که مقاومت باکتری مولد طاعون در برابر سرما بسیار زیاد است ، به طوری که بافت آلوده به باسیل آن در یخچال تا 25 سال زنده می ماند.
هرگاه چنین محیطی برای طاعون فراهم شود بسرعت به یک همه گیری گسترده تبدیل می شود؛ چیزی که نباید اجازه دهیم در بم اتفاق بیفتد.
طاعون بیماری مخصوص جوندگان است که در انسان هم علایم کشنده پدید می آورد. تا به حال بیش از 190 اپیدمی طاعون در تاریخ ثبت شده است که اولین آن در قرن ششم میلادی از حبشه و مصر شروع شد، در تمام جهان گسترش یافت و 60 سال طول کشید.
در این همه گیری 100 میلیون نفر تلف و شهرها از سکنه خالی شدند. در یک اپیدمی دیگر فقط 25 میلیون نفر از مردم اروپا تلف شدند و همین باعث شد به این بیماری لقب مرگ سیاه یا black Death بدهند.
آنچه در طول قرنها باعث وحشت بشر از طاعون شده مسری بودن نوع ریوی آن است به طوری که شاید حتی ابتلا یک فرد بویژه در محیطهای سربسته که تعداد زیادی از انسان ها باهم زندگی می کنند یک همه گیری به دنبال بیاورد.
باسیل مولد طاعون را در هر جایی می شود یافت بخصوص در نقاطی که گرد و خاک زیاد باشد. در این شرایط جوندگانی نظیر موش که بشدت در برابر باکتری حساسند. آن را وارد بدن خود می کنند. در صورت تماس موش و ککهای بدن او با انسان ، سیکل یا چرخه بیماری شکل می گیرد.
تلفات طاعون در اشکال ریوی و سپتی سمیک نزدیک به 100 درصد و در شکل خیارکی که نسبتا خفیف تر است حدود 50 درصد است. در قرنهای پیش وقتی طاعون در نقطه ای از دنیا شیوع پیدا می کرد تنها راه ممکن آتش زدن لباسها و سوزاندن اجساد انسان های مبتلا بود؛ اما علی رغم تمام این اعمال بازهم ریشه کن شدن آن به صورت مطلق انجام نمی گرفت تا این که با ساخته شدن آنتی بیوتیک هایی نظیر استرپتومایسین ، کلرامفینکول و تتراسیکلین تلفات ناشی از طاعون کاهش یافت ، اما نظیر دیگر بیماری های عفونی با مشاهده انواع مقاوم باکتری به آنتی بیوتیک و بی اثر شدن دارو روی آنها این نتیجه به دست آمد که تنها راه مقابله با طاعون اقدامات پیشگیری کننده برای جلوگیری از ابتلاست.
در حال حاضر طاعون به یک بیماری کاملا مهار شده که تنها در نقاط خاصی نظیر هندوستان ، آسیای جنوب شرقی ، امریکای جنوبی ، آفریقا و گاهی عراق و ایران بروز می کند، تبدیل شده است ؛ اما هنوز هم که هنوز است بشر نتوانسته از نابودی مطلق آن نفس راحتی بکشد.
چون هرجا جنگ باشد یا خرابی و ویرانی رخ دهد می توان شاهد فعال شدن و ابتلای مجدد انسان ها بود.
خوشبختانه تا به حال هیچ نمونه ای از ابتلا به بیماری های عفونی واگیردار در بم گزارش نشده است ؛ اما باتوجه به آمار زیاد کشته شدگان و انسان هایی که هنوز زیر آوارها مدفونند، باید از همین الان با بکارگیری کلیه اصول بهداشتی جلوی یک فاجعه دیگر انسانی را گرفت.
پیش بینی زلزله ممکن نبود به همین علت چنین کشتاری به بار آورد؛ اما درباره امراض عفونی حال چه طاعون و چه دیگر بیماری ها با یک پیشگیری ساده می توان برای همیشه از ابتلا یافتن نجات یافت.