آنروزها کجا بودید؟

می‌خواستم درباره دوستتان چیزی بگویم. ایشان امشب را استثنائا می‌توانند در مجموعه باشند  ولی برای بار بعد از پذیرفتن ایشان معذوریم!

نگاهی به دوست جانبازم کردم و پیش خودم فکر کردم، چون پای راستش از زیر زانو قطع شده و هنگام شنا پای مصنوعی‌اش را باز می‌کند و باید با کمک یک نفر تا کنار استخر بیاید، مسوولان استخر از شنای این دوستم واهمه دارند؛ چرا که او شناگر قابلی است. گفتم  ایشان عضو تیم واترپلوی جانبازان است و مشکل شنا  ندارد. گفت قربان تا جایی که ما خبر داریم برای این افراد  استخرهای ویژه‌ای  وجود دارد که می‌توانند آنجا شنا کنند و در استخرهای عمومی موجب وحشت  اعضای مجموعه نشوند!

دنیا دور سرم می‌چرخید...یک لحظه تمام صحنه‌های فیلم کمال تبریزی (گاهی به آسمان نگاه کن)، خاطراتم از بچه‌های جنگ، قطع نخاعی‌های کوثر، شیمیایی‌های زعفرانیه و ... از برابر چشمانم گذشت. محمد کریمخانی جانبازی که پایش را از دست داده، وکیل با سواد این مملکت و فارغ‌التحصیل دانشگاه علامه طباطبایی به خاطر پای  خود موجب تکدر خاطر اعضای این مجموعه تفریحی  ورزشی شده است و افراد مرفهی مثل من که برای 10 جلسه استفاده از این مجموعه 6 طبقه، بین 300 تا550 هزار تومان شهریه می‌دهند...اف بر ما.

آن روز که  همین جانبازان  امروز و رزمندگان دیروز سایه وحشت را از این مرز و بوم دور می کردند این آقایان  کجا بودند !

آقای علی‌آبادی!  من بارها شما را در قسمت  جایگاه ویژه  این مجموعه دیده‌ام. وقتی که  با محافظان خود تشریف می‌آورید و 40 بار طول استخر را شنا می‌کنید. شما مسوول هستید  که جلوی این توهین آشکار را  به قهرمان ملی بگیرید.