واقعیت را قورت بده!

ما هم خوبیم و به شوق بهار زنده‌ایم. این هفته می‌خواهم به نامه ارسلان از ارومیه جواب بدهم. کسی که خودش را درگیر یک عشق نافرجام کرده و نمی‌خواهد واقعیت را بپذیرد. ارسلان نوشته که از کودکی دلش می‌خواسته با دخترخاله‌اش ازدواج کند و این تمایل دوطرفه بوده و اتفاقا خانواده‌ها هم کاملا با این وصلت موافق بوده‌اند، اما بعد از انجام مراحل اولیه فهمیده‌اند که خونشان مشکل دارد و آنها نمی‌توانند با هم ازدواج کنند، چون در صورت بچه‌دار شدن، کودک آنها یک کودک نارس خواهد بود. حالا ارسلان نمی‌تواند این واقعیت را بپذیرد و از من پرسیده که اگر به کلی از بچه‌دار شدن منصرف شود، می‌تواند با دخترخاله‌اش ازدواج کند یا نه؟ ارسلان عزیز پاسخ من به سوال تو منفی است. چون هیچ آدمی نمی‌تواند در برابر وسوسه بچه‌دار شدن مقاومت کند. آن هم در فرهنگ و جامعه ما! بعد هم دوست خوبم تو باید بدانی که الان اسیر احساسات شدیدی هستی و تصمیمی که گرفته‌ای بیشتر از روی احساس است تا تعقل. تو از کجا مطمئن هستی که چند سال بعد هم بر سر همین تصمیم بمانی و از اتخاذ آن پشیمان نشوی؟ آن وقت می‌دانی چه فاجعه‌ای در زندگی‌ات رخ خواهد داد؟ از سوی دیگر این تصمیمی است که تو به تنهایی گرفته‌ای و نمی‌دانی که دختر خاله‌ات هم با این تصمیم تو موافق است یا نه. اما اگر بر فرض مثال او هم با این تصمیم تو موافق باشد چطور می‌توانی به این تصمیم او اعتماد کنی وقتی که در وجود او چیزی به نام حس مادری به وفور وجود دارد؟ حرفی که می‌خواهم بزنم حرف تلخی است، اما ارسلان عزیز، به نظر من شما هر دو باید واقعیت را همین طوری که هست بپذیرید. باور کن بعدها آوردن کودکی نارس و عقب مانده از لحاظ ذهنی به این دنیا، جنایت بزرگی محسوب می‌شود. در این صورت تو هم خودت را و هم آن کودک را دچار عذابی بزرگ کرده‌ای. پس از این وصلت صرف‌نظر کن هر چند که می‌دانم که بسیار کار دشواری است اما عاقلانه‌ترین راه ممکن است. باور کن که حتما مصلحت و حکمتی در این کار بوده وگرنه خداوند این مانع را سر راه تو قرار نمی‌داد. سعی کن مصلحت پروردگارت را درک کنی و به آن تن بدهی تا بهترین نتیجه را از این گذشت بگیری. می‌دانم که ممکن است حرف‌های من به مذاق تو خوش نیامده باشد ولی از قول این برادر نادیده‌ات این نصیحت را بپذیر! امیدوارم موفق باشی.

خب شترگاوپلنگی‌ها طبق معمول نیامده باید برویم. تا هفته بعد درود و بدرود.