آش‌خوری در شهر

یعنی نمی‌شود یک روز صبح ساعت 10 صبح از خواب بلند شوی و تازه هوس کنی که امروز ناهار یا حتی عصرانه یک کاسه آش رشته فرد اعلا با پیاز داغ و سیر داغ و نعنا داغ و کشک محلی اساسی بزنی توی رگ.

باید از شب قبل بار و بنشن‌اش را به قول مادربزرگ‌ها خیس کنی، سبزی‌اش را هم گرفته باشی، پاک کرده باشی تمیز شسته باشی و خرد کرده باشی. همه اینها که این روزها از دست یک نفر آدم با این همه مشغله برنمی‌آید. تازه می‌گویند آش خوشمزه آشی است که سبزی تازه درش ریخته باشند نه سبزی‌های مانده در طبقه زیرین فریزر که دیگر رنگشان هم برگشته و خلاصه... خوردنی نیست، دور انداختنی است. فقط فکر کردن به پروسه پختن آش رشته کافی است که آدم‌ها ازجمله من و شمای نسل سومی که ماشاءالله همین جوری‌اش هم هیچ حال و حوصله نداریم، کاملا بی‌خیال شویم و همین جور با رویای آش رشته سر خودمان را یک جوری گول بمالیم.

ولی اصولا آدم‌های مهربانی در جامعه ما پیدا می‌شوند که برای رفع این مشکل یعنی مشکل پختن آش رشته به فکر چاره افتاده‌اند و فکر چاره‌شان هم این بوده که خودشان دست به کار شود و هر روز بساط آش رشته را علم کنند. پس اگر در این هوای سرد باز از خودتان یا آدم بغل دست تان پرسیدید توی این هوای سرد چی می‌چسبد؟ لازم نیست خیلی به آن طیف وسیع خوردنی‌ها و نوشیدنی‌های گرم فکر کنید. سریع راهی شوید و خودتان را به نزدیک‌ترین محلی که خوشمزه‌ترین آش رشته ممکن را می‌فروشد برسانید. بعد با خیال راحت یک کاسه آش رشته بزنید توی رگ و جای ما را حسابی خالی کنید که این قدر پیشنهادهای باحالی به شما می‌دهیم.