می‌پرسید چرا؟ می‌گوییم بی‌خیال

باور نمی‌کنید، یک سر تشریف ببرید مصلای تهران. با تاکسی یا مترو فرقی نمی‌کند، مهم این است که برای کمک به روانی ترافیک پایتخت از بردن ماشین شخصی جدا خودداری کنید و با هر زحمتی که شده خودتان را برسانید به جایی که بزرگراه رسالت خیابان قنبرزاده را قطع می‌کند. آن وقت بعد از کمی پیاده‌روی وارد فضایی می‌شوید که چند ماه پیش میزبان اهالی کتاب بود و حالا میزبان اهالی مطبوعات است.

حالا با خیال راحت می‌توانید توی سالن و جلوی غرفه‌ها قدم بزنید. امسال فضا به اندازه کافی برای همه هست و دیگر لازم نیست مدام مواظب باشید که کسی به شما تنه نزند یا پای شما پای کسی را لگد نکند. تازه نمایشگاه امسال در قیاس با دوره‌‌های گذشته حسابی تمیز است و چشم‌نواز؛ اما گاهی یک چیزی خالی است.

باور کنید، اگر در ذهن‌تان خاطره‌ای از برپایی نمایشگاه مطبوعات در همسایگی نمایشگاه کتاب داشته باشید، دلتان حسابی برای حال و هوای نمایشگاهی که بهاره‌ها در شمال تهران برگزار می‌شد، تنگ می‌شود. دلایل این دلتنگی برای هر کس می‌تواند رنگ و بویی داشته باشد، چرا؟ چون ممکن است یکی دلش برای گردش همزمان در نمایشگاه مطبوعات و کتاب تنگ شود و دیگری وقتی تعداد کم بازدیدکنندگان از نمایشگاه مطبوعات را ببیند، دلش بگیرد و... .

نکته مهم اما همین دلتنگی و حس بعد از آن است، چرا که بلافاصله این پرسش ذهن آدم را مشغول می‌کند.
می‌پرسید؛ کدام پرسش، معلوم است همان پرسش فلسفی اول این نوشته، «اولین‌بار فکر جداکردن این دو همسایه به ذهن چه کسی رسید؟»

حالا اما زیاد هم مهم نیست، بالاخره یک نفر تصمیم گرفته این کار را بکند و حتما برای خودش و دیگرانی که با نظر او موافقت کرده‌اند، دلایلی آورده که همه را قانع کرده، ‌این کار را انجام دهند.

دلایلی هم که آورده مهم نیست، مهم همین نمایشگاهی است که در مرکز شهر تهران برگزار می‌شود، اما راه دسترسی به آن خیلی هم راحت نیست، مهم نمایشگاهی است که مخاطبانش مثل گذشته انبوه نیستند و مهم... اصلا مهم داشتن یک کارت اعتباری متروست.

می‌پرسید؛ چرا؟ می‌گوییم؛ بی‌خیال.

محمدرضا رستمی