به اندازه حرف بزنید

 آنچه که در این نوشتار می‌خواهیم به آن بپردازیم موضوع کم‌حرفی است همان‌گونه که پر حرفی بسیاری می‌تواند معضلی برای ارتباط برقرار کردن باشد. کم‌حرفی نیز به همان اندازه تخریب‌کننده است، اما به نوعی دیگر.

خانمی در همین مورد می‌گوید: در منزل خیلی راحتم. خیلی هم حرف می‌زنم ولی وقتی به یک مهمونی می‌روم یا در یک جمعی قرار می‌گیرم حرف پیدا نمی‌کنم بزنم. نه ‌این‌که اعتماد به‌نفس ندارم ولی نمی‌دانم چرا نمی‌توانم. وی می‌افزاید:  راستش توی جمع که حرف بزنم یا توجه نمی‌کنند یا جدی نمی‌گیرند.

یا آقایی به همین مشکل کم‌حرفی همسرش اشاره می‌کند و می‌گوید: کم حرفی همسرم در جمع از خجالت نیست. می‌گه دوست ندارد صحبت کند. ولی من بعد از هر مهمونی از این کار او ناراحت می‌شوم و نمی‌دانم چه جوری وادار به صحبتش کنم.

آرزو رحمانی هم در حالی که از مشکل کم حرفی خود رنج می‌برد می‌گوید: ولی من فکر می‌کنم یکی از عوامل موثر در کم‌‌حرفی، نوعی ضعف حافظه باشد. برای مثال یکی از موضوعاتی که در اکثر مهمانی‌ها مطرح می‌شود بحث قیمت اجناس است که اکثر مردها در مورد این که به تازگی چه چیزی گران‌شده و غیره صحبت می‌کنند ولی من اگر یک دقیقه پیش خرید کرده باشم و از من بپرسند فلان چیز کیلویی چنده؟ اصلا به یاد نمی‌آورم البته حافظه من بد نیست ولی نمی‌دانم چه علتی دارد که وقایع روزمره زندگی به خاطرم نمی‌ماند نه‌تنها قیمت کالاها بلکه خیلی چیزهای دیگر هم به یاد من نمی‌ماند.

روان‌شناسان معتقدند که کم‌حرفی به نوعی با کمرویی در ارتباط است. فرد کمرو هنوز یاد نگرفته با اجتماع زندگی کند از این رو هنگام قرار گرفتن در جمع اعتماد خود را از دست می‌دهد برای این کار باید خود را بیشتر در معرض جمع قرار دهد متاسفانه این خصلت در ما ایرانی‌ها بیشتر یافت می‌شود شاید یک علت آن برخورد خشک برخی پدر و مادرها و همین طور برخی معلمان باشد اگر پدران و مادران و معلمان به فرزندان و بچه‌های خود میدان بدهند و کاری کنند که به خودش اعتماد داشته باشد تا حدودی این مشکل حل خواهد شد.

براساس نظریه روان‌شناسان حرف زدن نیاز به تمرین کردن دارد. وقتی ما خودمان را ملزم کنیم که از هر چیزی حرف بزنیم حتی اگر به نظر بی‌معنی و بی‌ارزش باشد سبب می‌شود که در جمع هم بتوانیم با حرف عرض‌اندام کنیم و از حرف زدن در جمع نترسیم.

البته فراموش نکنیم اگر حرف چندان جالب توجه، باارزش و مهمی برای گفتن نداریم نباید بابت این سکوت زیاد نگران باشیم و خود را مجبور به سخن گفتن کنیم. با این آرامش کنار بیاییم و اجازه دهیم احساس نیاز برای گفتگو کردن روند طبیعی خود را طی کند و خود به خود به جریان بیفتد.

منزوی و گوشه‌گیر شدن کار ساده‌ای است ولی اگر برای صحبت کردن با افراد جدید از خود علاقه نشان ندهیم فردی خودشیفته و مغرور به نظر خواهیم آمد پس بهتر است از لاک تنهایی‌مان بیرون بیاییم البته تمام ما لحظاتی را تجربه کرده‌ایم که به دلایل خواسته یا ناخواسته‌ای دچار بی‌حوصلگی و کم‌حرفی شده باشیم. شاید بتوان برای ایجاد چنین حال و هوایی چند دلیل ذکر کرد.

یکی از دلایلی که می‌تواند به طور موقتی باعث کم‌حرفی شود خشم و عصبانیت نسبت به اتفاقاتی است که در زندگی همه ما رخ می‌دهد.