مرثیه‌ای برای یک رویا

میکی رورکه بازیگری که روزگارش به سر آمده و دارد برای بازگشت به دنیای بازیگری و سینما له له می‌زند و بسیار مشتاق است که با مصرف قرص‌های استروئید بدن خود را باد بکند، در نقش اصلی فیلم ظاهر می‌شود و بالاخره دارن آرونوفسکی کارگردان مؤلف و روشنفکر و سازنده فیلم سیاه و پارانویایی «پای» و یک فیلم سیاه‌تر دیگر به نام «مرثیه‌ای بر یک روِیا» که در مورد مصرف مواد مخدر هشدار می‌داد، با استفاده از یک دوربین جلا نخورده فیلم کشتی گیر را کارگردانی کرد علاوه بر این‌که تهیه‌کنندگی آن را نیز بر عهده داشت. فیلم او بیشتر به درام‌های مرموز اروپایی شباهت دارد تا فیلم‌های پر از ستاره‌هالیوودی.

نتیجه؟ یک پیروزی تمام عیار به نام «کشتی‌گیر»؛ یک فیلم سوزناک ساده و تکان‌دهنده که طنز در آن جایی ندارد و حس غم‌انگیزی ویرانگری دارد. می‌توانید اسم آن را بگذارید «مرثیه‌ای برای‌ هالک هوگان» [کشتی‌گیر حرفه‌ای معروف و جنجالی]. و منتظر بمانید تا رورکه سال آینده با نامزد‌های جایزه اسکار بهترین بازیگر مرد رقابت نزدیکی داشته باشد.

آرونوفسکی (که آخرین اثر سینمایی‌اش فیلم علمی‌ تخیلی و رمانتیک «سرچشمه» بوده) معمولا با استفاده فتیش گونه‌اش از ابزار‌های فیلمسازی (فیلمبرداری جذاب، جلوه‌های ویژه سنگین، تدوین خود نمایانه و جلوه‌های صوتی جالب) قصه‌گویی خود را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد. او البته این بار خیلی عاقلانه پای خود را کنار می‌کشد و اجازه می‌دهد که قصه زیبا و دلنشین زیگل خودش را آشکار کند؛ آرام و بطئی و با یک حس ویرانگر از تقدیر گرایی.

این فیلم در واقع تصویر مردی است که بد جور به دنبال دستیابی به رستگاری است ولی به واسطه اشتباهاتش امکان جبران ندارد. رورکه سعی می‌کند تصویری با مزه و دلنشین و خوش قلب از شخصیت رندی رابینسون به بیننده نشان بدهد. اساس شخصیت رورکه در این فیلم وابستگی به بدن برای دستیابی به همه چیز است: حرفه، هویت، و احساس ارزشمندی برای خود. لحظه‌ای که او از بدن خود خارج می‌شود لحظه ای است که واقعا عریان می‌شود؛ هم به لحاظ عاطفی، هم روانی و هم روحی.

 فیلم کشتی گیر روزگار خوش خود را آغاز کرده است. یک روز پس از این‌که این فیلم جایزه اصلی یعنی «شیر طلایی» جشنواره بین‌المللی فیلم «ونیز» را از آن خود کرد بلافاصله در جشنواره فیلم «تورنتو» که هم اکنون در حال برگزاری است، حاضر شد و مورد توجه توزیع کنندگان آمریکایی که برای خرید حق پخش آن سر و دست می‌شکستند، قرار گرفت و در این بین شرکت «فاکس سرچ لایت» موفق شد حقوق پخش این فیلم را خریداری کند.

استیون گارت 
منتقد مجله «سکوایر»