کمدی‌ ماجراجویانه‌

البته نباید فراموش کرد که فیلمنامه فیلم با نگاهی به قصه یک مجموعه پربیننده تلویزیونی نوشته شده است و طبق معمول فیلم‌های جیمز باندی، با ماموران ضد جاسوسی و عوامل منفی شیطانی سر و کار دارد. فیلم که با شعار تبلیغاتی «دنیا رو نجات بده و دوستش داشته باش» به روی پرده سینماها رفت، از وجود استیو کارل و آن هاتاوی در نقش‌های اصلی بهره گرفته است. دواین جانسن، آلن آرکین، ترنس استامپ، تری کروس، جیمز کان، بیل موری و دیوید کوچنر هم بقیه نقش‌های مهم فیلم را بازی کرده‌اند.

قصه‌

ماکسول اسمارت (با بازی کارل)‌ یک مامور مخفی زبده در مایه‌های جیمز باند است که ماموریت‌های زیادی را با موفقیت انجام داده است. او را با نام «مامور 86» هم می‌شناسند که بیانگر توانایی‌های او در امر اجرای کارهای موفقیت‌آمیز است. ماکسول مدتی است که درگیر یک ماموریت مهم و بسیار مشکل است. او باید با یک گروه خطرناک و منفی شیطانی و بی‌رحم مبارزه کند که با نام «کائوس» شناخته می‌شوند. این نام از این جهت به آنها داده شده که کارشان را در یک بی‌نظمی کامل انجام می‌دهند و به سختی می‌توان اقدامات بعدی آنها را پیش‌بینی کرد. همکار او در این ماموریت «مامور 99» (با بازی‌ ها تاوی)‌ است که نام واقعی او را کسی نمی‌داند. همین نکته توجه ماکسول و بقیه را جلب کرده و همه مشتاق آن هستند که نام واقعی این مامور را کشف کنند. در همین اوضاع و احوال است که مرکز فرماندهی ضد جاسوسی که ماکسول در آن کار می‌کند، مورد حمله قرار گرفته و در نتیجه هویت اصلی ماموران این مرکز ناخواسته افشا می‌شود. رئیس مرکز هیچ راهی ندارد به جز این که به ماکسول متوسل شده و از او کمک بخواهد. ماکسول در عین حال یک تحلیلگر ماهر هم هست که همیشه دوست داشته با «مامور 23» (با بازی دواین جانسن)‌ کار کند. همکاری با این مامور خوش هیکل و بدنساز، رویای همیشگی ماکسول بوده است، زیرا مامور 23 حکم یک سوپراستار سرشناس را دارد. این دو بزودی متوجه می‌شوند حمله به مرکز از سوی گروه «کائوس» برنامه‌ریزی شده و هدف جدید آنها تسلط بر جهان است. آیا آنها می‌توانند به این خواسته دست پیدا کنند، یا این که مامور 23 و 99 با کمک ماکسول موفق به شکست دادن آنها می‌شوند؟

نقد

هنگام بررسی «شیرین شو» یک نکته را نباید فراموش کرد و آن این که فیلم فوق نسخه دوباره‌سازی شده یک مجموعه موفق تلویزیونی است که خودش هجویه‌ای جذاب بر فیلم‌های ضد جاسوسی و مامورهایی مثل
مامور 007 بوده است. نکته‌ای که درباره نسخه سینمایی می‌توان گفت این است که فیلم توانسته یک کمدی موفق و قابل توجه باشد و دین خود را نسبت به نسخه اصل ادا کند. شاید بزرگ‌ترین ایرادی که بتوان بر فیلم گرفت فیلمنامه آن باشد که نتوانسته در برخی لحظات کمدی‌های خوبی را ارائه دهد. از این نظر، صحنه‌های کمدی آن کم به نظر می‌رسد. خط اصلی قصه فیلم تا حدودی شبیه کمدی (معروف به مستربین)‌ به نام «جانی انگلیسی» است. با این حال «شیرین شو» تمام تلاش خود را به کار برده تا نسبت به نسخه اصلی مجموعه تلویزیونی وفادار بماند. نه‌تنها کاراکترهای فیلم همان کاراکترهای نمایش تلویزیونی هستند، بلکه حال و هوا و حتی خطوط اصلی قصه هم شبیه این نمایش موفقیت‌آمیز است. کاراکتر اسمارت هم شبیه بقیه کاراکترهای فیلم، موجودی خونسرد است که این نوع خونسردی باعث خنده و تفریح بیننده می‌شود. با آن که قصه فیلم خیالی است اما می‌توان اشاراتی از وقایع سال‌های اخیر دنیا را در آن پیدا کرد. صحنه‌های اکشن فیلم تا حد زیادی بزرگ و باشکوه هستند و زمانی که کمدی دیگر نمی‌تواند جواب دهد، نوبت این صحنه‌ها می‌رسد تا بیننده را سرگرم کند. برخی منتقدین سینمایی عقیده دارند آن هاتاوی در فیلم حضوری تحمیلی دارد و قصه فیلمنامه، هیچ نیازی به او ندارد. این کاراکتر را به راحتی می‌توان از کل فیلم حذف کرد. بدون این که این مساله لطمه‌ای به کلیت فیلم وارد کند. حتی اگر بتوان وجود چنین کاراکتری را در قصه فیلم توجیه کرد، باز هم هاتاوی برای بازی در این نقش خیلی جوان به نظر می‌رسد.

این اولین بار است که استیو کارل نقش یک مامور ضدجاسوسی را بازی می‌کند. او که کمدینی قدیمی (البته در تلویزیون)‌ است، سه سال قبل با «چهل ساله مجرد» در عالم سینما مشهور شد و در این فیلم خیلی شبیه استیو مارتین در مجموعه فیلم کمدی اکشن «اسلحه گداخته» است. فقط او از این بازیگر کمی جوان‌تر است و هنوز در چنین نقشی، خوب و درست جانیفتاده است. شاید اگر بازیگری به جز کارل نقش اصلی این فیلم را بازی می‌کرد، این کمدی اکشن می‌توانست تبدیل به مجموعه فیلمی موفق مثل «اسلحه گداخته» شود. قبل از شروع فیلمبرداری زمانی که در سال 1998 بحث تولید فیلم جدی شد، قرار بود جیم کری نقش مامور ماکسول را بازی می‌کند، اما وی فیلمنامه را نپسندید و بازی در آن را مشروط به اعمال چندین تغییر عمده کرد. شاید اگر وی در این نقش ظاهر می‌شد، وضعیت فیلم چیزی جز این می‌شد. مشکل استیو کارل در فیلم این است که بیش از حد تلاش  می‌کند تا با نمک به نظر بیاید و همین مساله باعث غلو او در کارهایش شده و روی پرده سینما، خیلی مصنوعی و غیرقابل باور دیده می‌شود. حتی اگر قبول کنیم که فیلم یک کار کمدی و هجویه‌ای بر فیلم‌های در سبک جیمز باند است، باز هم بازی کارل اغراق شده و افراطی است. اما برعکس او، دواین جانسن (که او را بیشتر با نام راک می‌شناسیم و معلوم نیست چرا سازندگان فیلم اصرار داشته‌اند وی را با نام واقعی‌اش معرفی کنند)‌ در کمدی فیزیکی خود، خوب و بانمک عمل می‌کند و نشان می‌دهد در صورت هدایت درست، می‌تواند یک بازیگر کمدی خوب  هم باشد. او ظرفیت کمدی خوبی دارد که در این فیلم استفاده درست و مقبولی از آن شده است. یکی از نکات جالب توجه فیلم استفاده از فلاش بک‌هایی است که در آنها تصاویر در این باره صحبت می‌کنند که کاراکترهای فیلم در حال فکر کردن به چه چیزی هستند. این حقه قدیمی و کلاسیک طی سال‌های اخیر در فیلم‌های کمتری مورد استفاده قرار گرفته است و سازندگان «شیرین شو» به شکل خوبی از آن استفاده کرده‌اند. قبل از آن هاتاوی، دو بازیگر دیگر یعنی جنیفر لاو هدویت و ریچل مک آدامز نامزد بازی در نقش مامور 99 بودند.

کیکاووس زیاری‌