انگلیس در مسیر دیکتاتوری‌

به این ترتیب در پلکان دیکتاتوری، دولت انگلیس در کجا قرار دارد؟ ما چقدر به زیمبابوه تحت حکومت حزب «زانو» نزدیک هستیم. تا چه حد از مثلا نروژ فاصله داریم؟ گمان می‌کنم وقتی سازمان‌های امنیتی می‌گویند افراطیون خطرناکی در کشور هستند که می‌خواهند به جامعه ما آسیب برسانند باید حرف‌شان را باور کنیم.  اثبات این ادعا را در 7 ژوییه 2005 شاهد بودیم اما تدابیری که دولت انگلیس در پیش گرفته «تا ما را حفظ کند» به تدریج شرایط و احساس کاملا متفاوتی در جامعه ما به وجود آورده است. انگلیس به آرامی دارد از دموکراسی به سمت استبداد و خودکامگی می‌رود. به نظر می‌رسد پیش‌بینی‌های نویسندگانی مانند جورج اورول، آلدوس هاکسلی و ری براد بوری درباره پلیسی شدن جامعه انگلیس دارد به حقیقت می‌پیوندد. حوادث هفته گذشته لندن تشابهات بسیاری در ذهن من داشتند. بستن کل محله حوالی نخست‌وزیری انگلیس برای دیدار جورج بوش، رئیس‌جمهور آمریکا مرا به یاد این انداخت که چگونه هر بار که فیدل کاسترو از یک طرف هاوانا به طرف دیگر این شهر می‌رود، خیابان‌های اصلی را می‌بندند.

در روش بسیاری از مسوولان بی.‌بی.‌سی برای کنار گذاشتن بحث‌های مربوط به فقدان آزادی‌های مدنی در انگلیس نیز چیزی ناخوشایند وجود داشت. تلویزیون‌های اتحاد شوروی هم به همین شکل به مخالفان حمله می‌کردند. این نوعی ترور شخصیت مخالفان به وسیله رسانه‌های دولتی حتی نگران‌کننده‌تر است زیرا وقتی اعتبار و حیثیت یک سیاستمدار را نابود می‌کنید، می‌توانید به زندگی او هم خاتمه دهید مثل یک اسب مسابقه که پایش شکسته باشد.درحالی که حزب کارگر انگلیس ملت‌های آفریقایی را برای عدم پذیرش استاندارد طلای مورد نظر تونی بلر برای مداخله‌گرایی لیبرال تحقیر می‌کند، خود حزب کارگر از انجام همه‌پرسی درباره اتحادیه‌اروپایی که وعده انجام آن را داده بود، اجتناب می‌کند.

 هر درخواستی از طرف مردم از رهبران حزب احتمالا به حساب مداخله غیرقابل تحمل مردم گذاشته خواهد شد.به این ترتیب، اگر من به عنوان یک شهروند و افراد دیگر مانند من با شیوه‌ای که به ما حکومت می‌کنند، موافق نباشیم برای پس گرفتن رضایت خود از شیوه حکومت بر خود به کجا باید برویم؟ من نمی‌خواهم صرفا به محافظه‌کاران یا لیبرال دموکرات‌ها رو بیاورم بلکه قرارداد جدیدی با کشورم به عنوان یک شهروند می‌خواهم، قراردادی که به آزادی‌های مدنی من احترام بگذارد.

منبع: گاردین‌