تیره‌روزی بهروز

این چه تصمیمی بود؟ کنار کشیدن درست وسط بازی‌ها تصمیمی بسیار غلط و البته دیرهنگام بود. او اگر می‌خواست از تیم‌ملی کنار بکشد باید زمان مناسب‌تری را انتخاب می‌کرد؛ هرچند دو سه ماه دیر تصمیم گرفت. شاید بهتر بود عطایی همان روزهایی که تیم ملی والیبال در لیگ جهانی والیبال بدترین نتایج را می‌گرفت عطای کار کردن در تیم‌ملی را به لقایش می‌بخشید تا شاید سرنوشت این تیم به روزهای بهتری گره بخورد. به هر حال این کارنامه بهروز عطایی در تیم‌ملی والیبال ایران است: نایب قهرمانی در آسیا و قهرمانی در بازی‌های آسیایی. اما ناکام در لیگ ملت‌ها و البته انتخابی المپیک. 

برقراری ارتباط مقدور نیست!

عیب در کار عطایی زیاد بود و اشکالات زیادی هم در کار او می‌توان پیدا کرد. نخست این‌که تیم او از جسارت لازم برخوردار نبود، چیزی که عطایی به وضوح به آن اشاره کرده بود. از سویی عطایی با وجود سال‌ها کار کردن در سطح اول والیبال ایران هنوز ارتباط گرفتن با ستاره‌ها را بلد نیست. او نتوانست سعید معروف را به تیم‌ملی برگرداند و حتی نتوانست ارتباط خوبی با دیگر ستاره‌ها مانند میلاد عبادی‌پور بگیرد. او خیلی راحت از خیلی از مسائل مهم گذشت. از عبادی‌پور و نام‌های دیگری که هر کدام تیم می‌توانستند به تیم‌ملی والیبال کمک کنند. برقراری ارتباط برای او مقدور نبود و تیم‌ملی والیبال بابت این مساله ضربه سهمگینی خورد که برخی از جنبه‌های آن می‌تواند جبران‌ناپذیر باشد و روزهای تلخ‌تری را برای والیبال ایران رقم بزند. 

تفسیر نقش داورزنی

اما بهروز عطایی با تمام اشکالاتی که داشت به تنهایی عامل ناکامی فعلی در انتخابی المپیک نیست. ماجرا خیلی ساده و البته تکراری است. هر زمان که تیم ملی والیبال به موفقیت می‌رسد همه در آن سهیم هستند. مانند آنچه که در هانگژو رخ داد و زمانی که بهروز عطایی تیم‌ملی والیبال ایران را قهرمان بازی‌های آسیایی کرد «خیلی‌ها» در آن سهیم بودند. اما به محض وقوع ناکامی و شکست در تیم‌ملی فقط شخص بهروز عطایی مقصر است. انگار نه انگار فدراسیون والیبال رئیسی با‌تجربه به نام محمدرضا داورزنی دارد و انگار نه انگار که همین فدراسیون از کلی آنالیزور و مشاور برخوردار است. آنها نقشی در این ناکامی ندارند؟ بهروز عطایی روزهای تیره و تاری را پشت سر می‌گذارد. شاید در نیم فصل دوم لیگ‌برتر والیبال او را در مقام یکی ازتیم‌های لیگ برتری دیدیم. اما شاید شگفت‌آور باشد، او با این‌که تیم‌ملی والیبال را قهرمان بازی‌های آسیایی کرد اما لقب یک مربی ناکام را دارد و این اصلا قابل انکار نیست. 

ایران، فاقد شانس صعود مستقیم

از بهروز و تیره‌روزی‌هایش که بگذریم باید به یک مساله مهم‌تر بپردازیم. آیا تیم ملی والیبال ایران به المپیک صعود می‌کند؟ البته که پاسخ به این سوال کاملا مشخص است؛ با توجه به کسب نتایج ضعیف هر روز شانس تیم‌ملی ضعیف‌تر می‌شود. ما در برزیل تقریبا به هیچ تیمی نه نگفتیم. هم به آلمان باختیم و هم به چک و اوکراین. ۲۴ تیم که در انتخابی المپیک حضور دارند رنکینگ‌های برتر دنیا را در اختیار دارند. از هر گروه قرار است دو تیم مستقیم بلیت المپیک ۲۰۲۴ پاریس را دریافت کنند و هر تیم هفت بازی انجام خواهد داد. تیم آلمان که گمان می‌کردیم یکی از پیروزی‌های گروه را مقابل آنها به دست آوریم اکنون صدرنشین است و فاصله‌ای تا صعود به المپیک ندارد. جنگ اصلی بین کوبا، ایتالیا و برزیل است تا سهمیه دوم این گروه را کسب کنند. در این میان چه کسی تصور می‌کند ایران هم وارد این غائله شود؟ ایران تقریبا هیچ شانسی ندارد و متاسفانه نخواهد داشت. در واقع از همین گروه اوکراین، جمهوری چک، ایران و قطر شانس صعود مستقیم خود را از دست داده‌اند و آنچه برای این تیم‌ها باقی مانده این است که حداقل با کسب پیروزی در بازی‌های باقی‌مانده شانس خود را برای ارتقا در رنکینگ فیفا بیشتر کنند. 

چگونه صعود می‌کنیم؟

نکته بسیار مهم همین جاست. بعد از پایان رقابت‌های انتخابی المپیک چه شانس مجددی برای رسیدن به المپیک داریم؟ شش تیم از رقابت‌های انتخابی به المپیک صعود می‌کنند که همراه تیم میزبان یعنی فرانسه هفت تیم می‌شوند. بنابراین تکلیف پنج تیم دیگر مشخص نیست. این پنج تیم باقی‌مانده باید از طریق رنکینگ فیفا این فرصت بزرگ را به دست بیاورند، هر چقدر جایگاه در رنکینگ بهتر، شانس برای صعود بیشتر. با توجه به عدم صعود قطعی مستقیم نمایندگان آفریقا یکی از این پنج سهمیه به آفریقایی‌ها می‌رسد و یک سهمیه همین جا می‌پرد. از سویی اگر ژاپن مستقیم به ژاپن نرسد از طریق رنکینگ سهمیه می‌گیرد چون جایگاه بالاتری از ایران دارد. سه سهمیه باقی‌مانده نیز به تیم‌هایی که بهترین رتبه را در رنکینگ جهانی دارند خواهد رسید. با توجه به این‌که تیم‌ملی والیبال ایران با شکست‌های پی در پی و اخیر تا رده ۱۴ دنیا تنزل کرده با یک حساب سرانگشتی ساده متوجه می‌شویم برای کسب یکی از این سه سهمیه باقی‌مانده کار بسیار مشکلی دارد. تیم هنوز با تفکرات بهروز عطایی بازی می‌کند. نگاه بدبینانه و البته واقع‌گرایانه حاکی از آن است که بعد از دو دوره پیاپی قرار نیست رنگ المپیک را ببینیم و این چقدر سخت و غم‌انگیز است.