شهر خون آزاد شد...

بعثی‌ها انواع و اقسام استحکامات را دورتادور خرمشهر مستقر کرده بودند تا اگر رزمندگان ایرانی توانستند جاده اهواز ــ خرمشهر و بیابان‌های اطراف آن را هم تصرف کنند، نتوانند خواب تصرف و آزادسازی خرمشهر را هم ببینند. اتومبیل‌های اسقاطی شهر را به‌صورت عمودی در زمین فروکرده بودند تا به خیال‌شان مانع هلی‌برن نیروهای تکاور شوند. زمین‌های اطراف شهر، چندین ردیف مین‌گذاری شده بود و نگهبانان تا دندان مسلح، آماده بودند تا هر جنبنده‌ای را هدف بگیرند. یورش‌های اولیه به جاده‌ اهواز ــ خرمشهر به‌سختی در هم کوبیده می‌شد اما ایرانی‌ها توانسته بودند زیر سنگین‌ترین آتش‌ها خودشان را به دروازه‌های شهر برسانند. هیچ سلاح و مانعی نمی‌توانست در مقابل توکل به خدا و غیرتی که در رگ‌های‌شان به جوش آمده بود،‌ ایستادگی کند. تا این‌که در سوم خرداد، طرح‌های دقیقی که برای آزادسازی کشیده شده بود با خواست خدا به نتیجه رسید و چندین گروهان و گردان توانستند از جهات مختلف خود را وارد شهر کنند. به‌همین‌خاطر بود که عنوان «قهرمان آزادسازی خرمشهر» به‌نام چند نفر، ثبت شد.
این پیروزی همان‌طور که برای ایران، دستاورد بزرگی بود برای جبهه مقابل، شکست غیرقابل‌پذیرشی بود. ارتش بعثی از ابتدای جنگ با ایران، به راه‌های مختلف مورد حمایت و تأیید سازندگان بزرگ سلاح‌های پیشرفته بود و حتی مستشاران نظامی غرب هم با حقوق‌های بالا مأمور می‌شدند تا برای جنگیدن با ایران، راهی بغداد شوند. جهان غرب امید زیادی به این جنگ بسته بود تا یک‌بار برای همیشه، ریشه انقلابی که سال۱۳۵۷ در غرب آسیا پا گرفته بود را خشک کند. اشغال خرمشهر همه این امیدها را ضریب داده بود و به خیال‌شان راه زیادی تا رسیدن به هدف‌شان باقی نبود اما رشادت جوانان ایرانی، همه محاسبات‌شان را به‌هم‌ریخت.
بسیاری از کارشناسان نظام و تحلیلگران رسانه‌های خارجی، همانند نیروهای عراقی، در برابر «سرعت‌عمل» و «طرح‌عملیات» رزمندگان ما هنگام فتح خرمشهر، غافلگیر مبهوت و شگفت‌زده شدند. معضل اصلی آنها علاوه‌بر عدم‌باور به توانایی‌های رزمندگان اسلام، بیشتر ناشی از کراهت باطنی‌شان از پذیرش موقعیت برتر سیاسی ــ نظامی جمهوری اسلامی ایران بود که با فتح خرمشهر و نتایج ناشی از آن در سطح منطقه خلیج‌فارس و خاورمیانه حاصل می‌شد. چنانچه در پی شروع عملیات «الی بیت‌المقدس» همگی پیشروی رزمندگان ایرانی و درهم‌شکستن استحکامات عراق را همراه با تردید و ناباوری مطرح می‌کردند و نمی‌خواستند باور کنند. عکس‌العمل کشورها در برابر پیروزی رزمندگان اسلام، علاوه‌بر این‌که نشان‌دهنده غافلگیری آنها و همچنین عدم درک روشن آنها از ناتوانی عراق بود بر این مهم نیز دلالت داشت که طی مراحل مختلف جنگ و عملیات، قابلیت‌ها وتوانایی‌های غیرمنتظره‌ای از رزمندگان بروز کرده است و این چیزی نبود که بتوان به‌سادگی از کنار آن گذشت. جهان باور نمی‌کرد اما واقعیت این بود که «خرمشهر، شهر خون، آزاد شد ...».