قصه‌گویی در بستر مستندات

لشکر فاطمیون، بستری شد تا شیعیان افغانستانی که غیرتی برای حضرت زینب جنگیدند، شکوفا شوند. وقتی به خانه شهید توسلی رفتم و مصاحبه اولیه انجام شد، همان‌جا تصمیم گرفتم کتاب ایشان را بنویسم. به همین دلیل ۱۰روز به مشهد سفر کردم و در خانه و با خانواده ایشان زندگی کردم. مصاحبه‌هایی با خانواده، دوستان و همرزمان شان انجام شد. در مورد خاطرات دوران کودکی و نوجوانی شهید توسلی چون تصویر دقیقی نبود، با دوستان افغانستانی ایشان گفت‌وگو کردم.
​​​​​​​همچنین عکس‌ها، دست‌نوشته‌ها و نامه‌هایی که از ایشان به‌ جا مانده را مطالعه کردم. زندگی شهید توسلی چند بعد داشت و من با یک شخصیت چند بعدی مواجه شدم که برایم جالب بود. تلاشم بر این بود تا ابعاد مختلف را بررسی و فضا را از کتاب‌های مرسوم در مورد شهدا دور کنم. روایت در مورد شهدا بیشتر مواقع مستند است ولی در «به جرم خمینی» سعی کرده‌ام قصه بگویم. قصه‌گویی در بستر مستندات چیزی است که فضای امروز جامعه به آن احتیاج دارد. شهید توسلی همان‌طور که رنج تنهایی را بر دوش می‌کشید، یک فرمانده بود و همان قدر با مهر و محبت با خانواده‌اش برخورد می‌کردند. نامه‌ها و دست‌نوشته‌هایی از ایشان خواندم که وجهه تازه‌ای از ایشان نمایان شد. او علاقه شدیدی به امام خمینی(ره) داشت. شهید توسلی همواره در تلاش برای یافتن یک جایگاه مفید بود. همچنین مواجهه او با رنج و شاکر بودن در عین رنجیدگی ویژگی‌ای بود که برایم جذابیت داشت. برای نام‌گذاری کتاب هم عنوان به جرم خمینی، جذاب‌ترین اتفاقی است که در آشنایی با این شهید رقم خورد و جواب معمای آن را مخاطب طی خواندن این کتاب پیدا می‌کند. من شنیده‌ام که مقام معظم رهبری در بازدید از نمایشگاه کتاب و انتشارات سوره مهر، کتاب مرا ورق زدند و همین برایم افتخاری است.