ای جان ما روشن به‌تو

وقتی همهمه فرشتگان، سکوت هفت آسمان را به هم می‌ریزد؛ وقتی آن همه ستاره به مهمانی چشمان حبیب خدا رفته‌اند؛ وقتی ماه برای آمدنش گام‌به‌گام می‌شود و خورشید، مبهوت جلال و جبروتش می‌ماند؛ وقتی آیه تطهیر برای جاری شدن بی‌تابی می‌کند و عطر گل‌های تکبیر در هوا بیداد؛ یعنی که احسن‌الخالقین، تمام جلوه‌های آسمانی را در کالبد زمینی گنجانده است و تو چه می‌دانی حسین کیست؟

چه می‌دانی چرا مژده رسیدنش دهان‌به‌دهان در شهر می‌چرخد و هوا بوی نسیم می‌گیرد. چرا هیاهوی عشق در رگ‌های زمان می‌جوشد؛ آن‌چنان که شاهدان قدسی، اتفاق را تنگ در بغل می‌فشرند یا چرا می‌گویند امشب درهای آسمان باز است و فرشتگان گهواره‌اش را از یکدیگر می‌ربایند.
یا چرا خداوند در حدیث لوح می‌فرماید: حسین(ع) را گنجینه‌دار وحی خود قرار دادم و او را با شهادت گرامی داشتم و زندگی‌اش را سعادتمندانه پایان دادم. او برترین شهید است و والاترین جایگاه را دارد. کلمه تامه خود را با او قرار دادم و محبت کامل را نزد او نهادم و عترت او را معیار پاداش و کیفر شناختم... .
امروز مردی از تبار نور می‌آید تا نیایش در آیینه وجودش تجلی یابد؛ مردی که ذره ذره هستی‌اش، الهی و ملکوتی است. او می‌آید تا سرمشق تابناک و جاویدان عشق را با زلال اشک‌هایش در کتابچه عالم بنگارد.
حسین سکاندار کربلاست و اگر می‌خواهی بدانی حسین کیست، باید از خود و بستگی‌هایت، از سنگینی‌ها و ماندنی‌ها گذر کنی... یا بدانی که حسین آمده است تا کویرهای پرعطش به سیرابی برسند تا ذهن خفته بشر با مفاهیم بیداری و روشنایی الفت بگیرد تا سپیده‌های راستین، کاخ شب را سرنگون کنند.
این روزها و شب‌ها حال و هوای قلم، جور دیگری می‌شود؛ خود می‌رود و کنار دفتر، یک کربلا می‌نویسد، یک حسین،یک عباس، جشن تولد نقاشی می‌کند آن‌وقت تو می‌مانی چگونه با اینها جمله بسازی.
جملاتی که دیگر قلم بدون اختیار تو آنها را می‌نویسد. حالا کاغذ نمادی از فرات می‌شود و باران چشم‌هایت، فرات را سرشار می‌کند.
امروز حسین می‌آید؛ مردی که از گلویش، باغ ابدی نیایش، شاخه به شاخه خواهد رویید. مردی که شب‌های سجده‌اش را به سپیده «تسبیح» گره می‌زند. مردی که صحیفه گریه را با چشم‌هایش می‌نویسد.
بی‌دلیل نیست که صدای خنده‌ آسمان، گوش زمین را کر می‌کند؛ عرش آذین بسته می‌شود و خدا مهمانی میلاد حسین(ع) را خودش میزبانی می‌کند.