ببینید | رمزگشایی از یک حقه

حواشی که مستند «تروکاژ» ساخته محمدهادی نعمتی به آن پرداخته است، مستندی که دیروز از روی آنتن شبکه سوم سیما رفت.

کارگردان این مستند تلاش کرده در قالب یک مستند آرشیوی کوتاه با مقایسه کنش‌ها و واکنش‌هایِ سلبریتی‌ ها و ستارگان در ایران و آمریکا، زمینه‌های تمایل سلبریتی‌های ایرانی به موضع‌گیری‌های خاص سیاسی را جستجو کند لذا در ابتدا به هالیوود و سازوکارهای نظارتش بر هنرمندانی که در دامن خودش تربیت یافته‌اند، می‌پردازد سپس با بررسی فرآیندهایِ سینمای ایران در نسبت با ستارگانش، تلاش کرده تا به این سوال پاسخ دهد که راز اظهارنظرهای رادیکالِ سیاسی هنرمندان ایرانی در سال‌های اخیر چیست؟! حاشیه‌سازی‌های سیاسی در فضای مجازی از سوی سلبریتی‌ها باعث شده برخی از سیاسیون هم برای پیشبرد برنامه‌های خود توجه ویژه‌ای به سلبریتی‌ها داشته باشند.

رفتارهای دوگانه سلبریتی‌ها نسبت به برخی رویدادهای مهم کشوری حرف و حدیث‌های زیادی را پیرامون چرایی انتخاب سوژه‌ها برای موضع‌گیری توسط این گروه ایجاد کرده است.

هادی نعمتی کارگردان در گفتگو با جام جم معتقد است موضوع را از لحاظ علمی بررسی کرده و به هیچ عنوان هدف بررسی احساسی و دوقطبی شدن جامعه نبوده است.

او می‌گوید «ما برخی اتفاقات متفاوت را در کشور داریم، به طور مثال در یک بازه‌ای شاهد وقوع سیل و زلزله در کشور بودیم و یا حادثه هواپیمای اوکراینی که می‌دیدیم در برخی از این اتفاقات سلبریتی‌ها موضع گرفته و در برخی دیگر هیچ واکنشی نداشتند و یا در شهادت حاج قاسم سلیمانی که یک اتفاق ملی بودیم، دیدیم که 50 میلیون نفر برای این اتفاق به خیابان آمدند و طبیعتا سلبریتی‌ ها که قرار بود برآمده از دل جامعه باشند هم می‌بایست به آن واکنش نشان می‌دادند، اما این اتفاق نیفتد و بعد از این بود که متوجه شدیم یک جریانی سلبریتی‌ها را کنترل می‌کند.»

نکته جالب توجهی که در این مستند به آن پرداخته شده وعده ویزای غربی برای سلبریتی‌هایی است که در خدمت اهداف آنها هستند.

نعمتی در این رابطه می‌گوید «به هیچ وجه در این مستند بحث توهم توطئه نداشتیم اما بعد از بررسی‌ها به این نتیجه رسیدیم که واکنش نشان دادن سلبریتی‌ها بر اساس قراردادی است که آنها برای دریافت ویزایی که به ویزای EB1 معروف است، امضا می‌کنند. برای دریافت این ویزا سلبریتی تعهد می‌دهد که مواضعی برخلاف منافع آمریکا اتخاذ نکند و ما در این مستند به این مهم پرداختیم.»

سوی دیگر این وضعیت مربوط به نهادهای سیاست‌گذار فرهنگی در ایران است، جایی که به باور کارگردان این مستند در موضع انفعال قرار دارند.

او می‌گوید «متاسفانه این دستگاه‌ها صرفا سیاسی و حزبی برخورد می‌کنند، در حالی که باید یک نهادی داشته باشیم که مانند یک پدر از هنرمندان حمایت کند. قطعا وقتی هنرمندان جوان سرنوشت بازیگرانی چون عزت الله انتظامی و ... را می‌بینند، پیش خودشان تصور می‌کنند که در یک برهه کنار گذاشته می‌شوند و از این رو هیچ آینده‌ای برای خود متصور نیستند.»