مدیریت دود گرفته شهر

آلودگی هوا زمانی کمرنگ می‌شود که برای مدیریت کلان‌شهرها به جزییات نیز توجه شود. شهردار، نباید بنشیند و بگوید که با وزش باد، مشکلات آلودگی هوا حل می‌شود، برای کاهش آلودگی هوا، نیاز به برنامه‌ریزی شهری است. آلودگی هوای شهری مانند تهران، به خاطر ضعف مدیریتی است. باید پرسید، طرح زوج و فرد که به اسم آلودگی هوا، اجرایی شد، تا چه قدر در کاهش آلودگی هوا تاثیرگذار بوده است؟
مدیریت شهری باید برای به حداقل رساندن منابع آلاینده چاره‌اندیشی کند؛ مثلا راهکاری اتخاذ کند تا اتوبوس‌های فرسوده زودتر نوسازی شوند یا در پایانه‌ها اتوبوس‌ها بی دلیل روشن نمانند. اتوبوس‌هایی که هر مسافری از کنارشان عبور می‌کند، لباس‌هایش هم آلوده می‌شود.
مدیریت شهری می‌تواند قانونی درنظر بگیرد تا از حجم خودروهای تک‌سرنشین در شهر کاسته شود؛ البته پیش‌نیاز چنین تصمیم‌هایی توسعه حمل و نقل عمومی است.
سوال اینجاست که خیابان‌های تهران تا چقدر ظرفیت حضور خودروهای جدید را دارد. این مهم با تعامل پلیس راهنمایی و رانندگی و شهرداری امکان‌پذیر است.
برای بهبود کیفیت هوای کلانشهرها باید برای حل معضل ترافیک چاره‌ای اندیشید، چرا که با آلودگی هوا ارتباط مستقیمی دارد.
پس از بهبود کیفیت حمل و نقل عمومی می‌توان قوانین سختگیرانه‌ای برای تردد خودروهای تک‌سرنشین در نظر گرفت؛ مثلا قانونی تنظیم شود تا برای ماشین‌های تک‌سرنشین جریمه درنظر بگیرد.
فراموش نکنیم فرهنگ استفاده از کمربند ایمنی با فرهنگسازی و اعمال جریمه شکل گرفت به همین خاطر باید برای استفاده کمتر از خودروی تک‌سرنشین نیز برنامه داشت.
‌بخشی از آلودگی هوا نیز ناشی از ساخت و ساز شهری در حاشیه شهرهاست. چرا باید در حاشیه شهر تهران، برج‌سازی شود و مانعی برای وزش باد شکل بگیرد.
کارخانه‌هایی نیز که در حاشیه شهر تهران قرار دارد، طوری ساخته شده‌ که در جهت وزش باد بوده و آلودگی این کارخانه‌ها خیلی آسان وارد شهر می‌شود.

محمدعلی پورنیا

کارشناس مدیریت شهری