قندی که به تلخی می‌زند!

گاهی سابقه یک بیماری خاص ممکن است تصمیم ما به انجام جراحی را تغییر دهد. از میان تمام این بیماری‌ها، مرض قند یا دیابت اهمیت و جایگاه ویژه‌ای دارد. بالا رفتن میزان قند خون در طولانی‌مدت اثرات مخربی روی بسیاری از اندام‌های بدن می‌گذارد که متاسفانه در اکثر موارد برگشت‌پذیر نیست و با گذر زمان از ابتلا به دیابت این عوارض خود را نشان می‌دهند، اما هر چه قند خون با دقت و وسواس بیشتری کنترل شود بروز آنها به تاخیر می‌افتد.

کد خبر: ۱۲۳۹۰۲۰

بسیاری از این آثار در بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار می‌گیرند اهمیت دوچندان پیدا می‌کند که به برخی از آنها اشاره می‌شود:
آسیب کلیوی به دنبال دیابت طولانی‌مدت به معنی تخریب تدریجی سلول‌های کلیه است که ممکن است در نهایت به نارسایی کلیوی منجر شود. در انجام بیهوشی و عمل‌های جراحی تجویز داروهای مختلف اجتناب ناپذیر است و دفع کلیوی این داروها در بیماران دیابتی پیشرفته ممکن است با اختلال مواجه شود. به‌خصوص اگر عارضه‌ای مثل عفونت بعد از عمل رخ دهد ممکن است این نارسایی کلیوی محدودیت قابل توجهی در تجویز آنتی‌بیوتیک‌ها ایجاد کند.
تصلب شرایین در این بیماران زودتر اتفاق می‌افتد و سبب شایع‌تر شدن عوارض قلبی در عمل‌های جراحی و آسیب‌پذیری بیشتر مغز در عمل‌های مغز می‌شود. به‌علاوه آثار مخرب دیابت روی عروق از علل مشکلات احتمالی در ترمیم بافتی این بیماران و جوش نخوردن زخم آنهاست و عدم بازسازی مجدد زخم بعد از عمل از عوارضی است که در این بیماران مشاهده می‌شود. در کنار این مشکلات عروقی، ضعف سیستم ایمنی هم در بیماران دچار مرض قند گاهی سبب مستعد شدن زخم جراحی این بیماران به عفونت و نیاز به جراحی مجدد می‌شود. در نهایت صدمه به سلول‌های عصبی بیماران دیابتی باعث علائمی مثل درد، گزگز و ضعف در اندام‌ها می‌شود که ممکن است سبب اشکال تشخیصی مشکلات ستون فقرات مثل دیسک و مشابه آن شود و ممکن است نتیجه عمل جراحی را نامطلوب سازد، زیرا حتی با جراحی موفق دیسک یا تنگی کانال این افراد این احتمال وجود دارد که قسمتی از علائم آنها مربوط به عوارض عصبی دیابت باشد و بعد از عمل بهبود نیابد.
در مجموع باید گفت جدا از این‌که اهمیت پیشگیری از ابتلا به دیابت بر کسی پوشیده نیست، کنترل دقیق قند خون در این بیماران و مراقبت پس از جراحی در آنان باید متفاوت و توام با ظرافت و دقت بیشتری نسبت به سایر بیماران صورت گیرد.