پیام صادقیان؛ واویلا !

کجاست آن روزهایی که هوادارانش می‌گفتند: «استعداد ناب فوتبالی آمد و او مثل نیمار می‌ماند برای پرسپولیس؟» همه آن روزها فراموش شده‌اند. حتی خود پیام هم فراموش کرده که می‌خواست انتقام پدرش را از این فوتبال بگیرد. پدرش در یک بازی در آذربایجان به شدت مصدوم شد. تکل بدی روی پایش زدند و با همان تکل قطع نخاع شد . از همان جا حسرت بزرگی بر دل پیام مانده بود.خوب یادم هست که می‌‌گفت: «من بچه تبریزم. دوست دارم برای تیم شهرم بازی کنم اما به چه امید؟ با پدرم حسن صادقیان چه کردند؟ در آن زمان چه کمکی به پدرم کردند؟ فردا پیام صادقیان هم اتفاقی برایش بیفتد همان خواهد شد!»
اتفاق برایش افتاد اما نه مثل پدر، که بدتر از او. اگر مجاهد خذیراوی ادعا کند که در ماجرای محرومیتش کسی پشت او نبود، پیام نمی‌تواند این حرف را بزند چرا که پس از آن محرومیت کذایی مربیانی چون منصوریان و دایی تلاش زیادی برای احیای دوباره او کردند اما نشد.نشد چون خود پیام این طور نمی‌خواست. مگر می‌شود بازیکنی مدام فکر و ذکرش پرسپولیس باشد اما هیچ قدمی برای این‌که دوباره در این تیم بازی کند برندارد؟
وقتی با امضای قراردادی غیرمنتظره راهی ترکیه شد خیلی‌ها امیدوار بودند او دوباره به دوران اوجش برگردد اما همان خیلی‌ها نمی‌دانستند این حضور دری برای ورود به یک مسیر بی بازگشت است نه دری برای بازگشت به روزهای خوش!
حالا پیام 15 سال از هرگونه فعالیت فوتبالی محروم شده و بلافاصله پس از شنیدن این خبر در اینستاگرام لایو گذاشت و گفت: «این محرومیت را می‌کردید 20سال تا عددش رند شود!» به همین سادگی. استعداد نابی که می‌توانست تا سالیان سال برای فوتبال ایران بدرخشد حالا در سایت‌های شرط بندی آرزوهای پوچی را دنبال می‌کند که انتها ندارد.
قصه پیام هم به سر آمد و این بار می‌شود اما واویلا واویلا گفتن‌ها او را در مسیری غیر از فوتبال قرار داد. در مسیری رو به ناکامی که حتی نمی‌شود برایش مرثیه خواند.پسری که حاشیه‌ها خیلی زود احاطه‌اش کردند و خیلی زود راه نفس فوتبالی‌اش را بستند قطعا به زودی حسرت این را خواهد خورد که چرا عمر درخشش‌اش کوتاه بود و چرا خودش مسیر ناهموار را هموار نکرد تا مثل خیلی از استعدادهای ناب فوتبال ایران در مسیر درستی قدم بردارد؟