مدیریتی که انقراض می‌زاید

البته محیط‌زیست درهمه جا غریبه است. این روزها کمتر کشوری را می‌توان یافت که در آن شهروندانش دغدغه تصمیم‌های ضدمحیط‌زیستی مدیران‌شان را نداشته باشند. اما ماجرا در کشورمان غم‌انگیزتر است، چون کم نیستند‌ مدیرانی که مرغ‌شان یک پا دارد، افراد بر صندلی تکیه داده‌ای که محال است از تصمیم‌های اشتباه‌شان برگردند حتی اگرکارشناسان هزار و یک دلیل بیاورند، ‌آنها به مخالفان، انگ سیاسی‌بازی می‌زنند و اگر فرصت مصاحبه دست دهد آنها را توده‌ای هم می‌خوانند.
توسعه ناپایدار خیلی وقت است که مشق بسیاری از مدیران است، ‌مدیرانی که از روی دست هم تقلب می‌کنند و می‌خواهند به هر نحوی شده برای خود کارنامه‌ای دست و پا کنند، کارنامه‌ای که در سودای صندوق‌های رای به دنبال نمره قبولی است، اما این مشق پر غلط را قرار است نسلی خط بزند که سال‌های آینده در تاریخ می‌خواند توسعه ناپایدار، جنگل را دود کرد و دریا را خشکاند.
خیلی از مدیران هنوز نمی‌دانند توسعه ناپایدار گاهی جاده می‌شود و می‌راند تا انقراض، گاهی سد می‌شود تا پای رودخانه را بشکند، در تازه‌ترین اتفاق نیز قرار است ‌خط لوله انتقال آب شود و رویای زندگی را از خزر بیاورد تا کویر اما قرار است در طول مسیر هزاران اصله درخت ‌را از ریشه درمی آورد ‌و میلیون‌ها تن خاک را قربانی می کند؛ اتفاقی که‌ به ده هزار میلیارد تومان اعتبار نیاز دارد و برخی از مدیران نمی‌دانند
می خواهند با اعتباری برابر با کل بودجه عمرانی کشور در یک سال‌ منافع بلندمدت کشور را گره بزنند به منافع کوتاه‌مدت خودشان. به نظر می‌رسد آنها دست‌کم از خودشان نپرسیده‌اند که اگر روزی رژیم حقوقی خزر تغییر کرد برای جمعیتی که در استان سمنان جمع شده‌اند چه برنامه‌ای دارند؟
انتقال آب خزر به سمنان اولین و آخرین طرح ضد محیط‌زیستی نیست که در کشور اجرا می‌شود. هر سال به طور میانگین‌ فقط در اراضی جنگلی بیش از دو میلیون و 500 هزار اصله درخت قربانی توسعه ناپایدار می‌شود و به انقراض گونه‌های گیاهی و جانوری و در نهایت به مشکلات انسان دامن می‌زند. چرا که خیلی از مدیران هنوز نمی‌دانند انسانی که انقراض می‌زاید اجاقش کور و چراغ خانه‌اش رو به خاموشی است.

مهدی آیینی

دبیرگروه جامعه